Bozkır Masalı

Farklı Bir Tanışıklık ~ 7

Elif odadan çıktığında Kenan da eve girdi. Karşı karşıya durdular, iki çift mavi göz birbirine odaklandı. Kenan birkaç adımla Elif'in yanına geldi ve ona sımsıkı sarıldı ancak Elif tepki vermedi. Kenan geri çekildi.

"Biraz daha iyi misin?" Diye sordu Kenan, Elif'i omuzlarından tutarak.

"Deniyorum." Dedi Elif soluk bir sesle. Kenan ilerleyip koltuğa oturdu.

"Veysel'in yanındaydım." Diye açıkladı Kenan. Elif onun yanına gelip oturdu.

"Biraz agresif biri, anlaşabildiniz mi?"

"Agresif değil aslında, sadece yardıma ihtiyacı var." Dedi Kenan başını elleri arasına alarak dirseklerini dizlerine yasladı.

"Dertlerinden böyle mi kaçıyorsun?"

Kenan birşey demedi. Elif de yanından kalkarak yeniden odaya gitti, kapıyı da arkasından kapattı. Düşünceleriyle bir başına kaldı genç adam. Mavi gökyüzü yerini yavaştan karanlığa bırakırken Kenan koltuktan kalkıp evden çıktı.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Akşama doğru ateşi anca dinen Veysel zorlukla yataktan kalktı. Mutfağa gitti ve kendisine bir bardak su doldurdu ve ağrı kesiciyle birlikte suyu içti. Tekrar odasına gidip dolaptan siyah bir hırka alarak giydi.

Tüm gün uyumuştu resmen. Yavaşca salon tarafına gitti Veysel. Muammer televizyon karşısına geçmiş hint dizisi izliyordu, oğlunu görünce gülümseyişi kayboldu.

"Aç mısın baba? Sofra kuruyum mu?"

"Yok."

"Tamam. Annem nerde?"

"Odasında, ilacını aldı uyuyo."

"Ben dışarı çıkıyom o zaman."

"Bu saatte?"

"Çocuk değilim baba. Anahtarı aldım sen uyuyabilirsin." Dedi Veysel, cevap beklemeden merdivenleri indi. Babası arkasından bağırıyordu:

"Seni bekleyecek değilim!"

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Kenan aracı park ederek indi. Tepeye gelmişti, ilerleyip yere oturdu. Ve yerde bulduğu küçük bir dal parçasını elinde çevirmeye başladı. Mavileri karanlık gökyüzündeydi.

Aklında yine düşünceler dolanıyordu. Hava almak için çıkmıştı ama burda bile huzur bulamıyordu. Düşünceler onu rahat bırakmıyordu bir türlü.

Yanına birisinin geldiğini hissetti ve dönüp kim olduğuna baktı.

"Veysel?" Dedi şaşkınlıkla.

"Doktor?"

"Niye geldin sen hasta halinle?"

Veysel Kenan'ın yanına oturdu. Mavi gözler birbirine bakıyordu şimdi.

"Evde duramadım."

Kenan Veysel'in kolunu garip bir açıyla tuttuğunu fark etti, sanki canı yanıyor gibi görünüyordu.

"Kolun ağrıyor mu?"

"Çok değil."

"Bakıyım mı?"

"Niye bu kadar ilgileniyon?"

"Doktorum çünkü."

"Bana öyle gelmedi."