Bozkır Masalı

Kanadı Kırık Kuşlar ~ 35

Herşey dakikalar içerisinde olmuştu. Kenan hızla odadan fırlayıp babasına gerekli müdahaleyi yapmıştı, babası gelen ambulansa bindirilip yakındaki bir hastaneye götürülmüştü. Veysel'in o anlarda duvarın dibinde çökmüş ve hıçkıra hıçkıra ağlayan hali Kenan'ın gözünün önünden gitmiyordu, hem babasıyla ilgilenmiş hem kardeşini sakinleştirmeye çalışmıştı.

Muammer yoğun bakıma alınmıştı geçirdiği kalp krizi sonrası durumu kritikti. Döndü ve diğerleri haberi alınca hastaneye koşmuştu. Kenan annesini Ramazan'lara emanet edip rehabilitasyon merkezine dönmüştü. Veysel babasının halini görünce kriz geçirmişti ve şuan da sakinleştirici etkisindeydi. Kenan yatağın kenarına oturdu ve kardeşinin elini tuttu.

Veysel yavaş yavaş açtı gözlerini, ilk başta neler olduğunu hatırlayamadı ama daha sonra yaşanan o anlar bir bir aklına gelince hızla doğruldu ve yataktan kalkmaya çalıştı, Kenan kardeşini durdurdu.

"Veysel'im sakin ol."

"Bırak! Babama gidicem!"

"Abicim gidicez tamam." Dedi Kenan kardeşini kolları arasına alarak sıkıca sarılırken. Veysel abisinin kollarında çırpınmaya devam ediyordu.

"Benim gitmem lazım, benim babamı görmem lazım. Abi bırak lütfen."

"Veysel önce bir sakin ol, beni dinle."

"İstemiyom ben seni dinlemek falan! Babama gidicem ben! Bırak beni! Abi bırak!" Diye bağırıyordu Veysel. Kenan ise onu sımsıkı tutuyordu.

"Şimdi gidip babamı görücez sonra da buraya geri gelicez tamam mı?" Diye sordu Kenan sakin bir ses tonuyla.

"Gelmiyicem ben geri falan!"

"Tamam abicim." Kenan kardeşinin saçlarını eliyle geriye tarayıp anlını öptü. "Tamam aslanım, sakin ol."

Kenan kardeşinin gözyaşlarını sildi ve ikisi de ayağa kalktılar. Kenan gerekli izinleri halletti ve ikisi rehabilitasyon merkezinden çıkarak arabaya bindiler. Ve hastaneye geldiklerinde kardeşinin babasını görmesi için Kenan doktorla görüştü, Veysel hazırlanıp içeri geçti. Elif ise Kenan'ı kenara çekti.

"Tam da toparlıyordu çocuk, bu hiç iyi olmadı." Dedi Elif üzüntüyle.

"Ben fazla etkilenmesin diye elimden geleni yapıyorum."

"Biliyorum, yine kendini düşünmeden kardeşinin peşinde koşuyorsun."

"Ne yapayım başka?"

"Kardeşinle ilgilenme demiyorum ama içerdeki sadece onun babası değil."

"Ben iyiyim." Dedi Kenan ve karısının yanından ayrılıp yoğun bakım önüne geldi, Muammer'in durumuna bakmak için içeriye girecek olan bir hemşireyi durdurdu ve kendisi hazırlanıp içeri girdi. Kardeşi yatağın yanındaki bir sandalyede oturmuş babasının elini tutmuştu, sessizce ağlıyordu. Kenan yanına yaklaşıp elini onun omzuna koydu. Veysel dönüp abisine baktı.

"Benim yüzümden bu halde."

Kenan yere dizlerinin üzerine çöktü ve kardeşinin elini tutup öptü.

"Hiçbir şey senin yüzünden değil."

"Ben onu affettim abi, lütfen bir yere gitmesin." Dedi Veysel yaşlarla dolu gözlerle. Kenan uzanıp kardeşinin anlını öptü.

"Gitmiyicek. Ben sizi yeni buldum daha beni bırakmanıza izin vermem." Dedi Kenan, biraz da kardeşinin yüzünü güldürebilmek için ve bunda başarılı da olmuştu. Veysel'in yüzünde ufak bir tebessüm oluştu.

"Rehabilitasyon merkezine gitmiyicez demi? Ben iyiyim abi, artık sesler yok. Evde sizinle olmak istiyom ben artık."

"Tedavi görüyorsun ama aslanım öyle bir anda bırakmak olmaz."

"İstemiyom ben oraya dönmek."

"Tamam gitmeyiz ama bir şartla."

"Kabul ediyom."

"Peki. Ben doktorlarınla konuşmuştum zaten birkaç gün eve gelmen için, yine konuşurum. Sen şimdi çık beni biraz babamla yalnız bırak olur mu?"

"Tamam abi." Dedi Veysel, sandalyeden kalkarak odadan çıktı. Kenan da onun kalktığı sandalyeye oturdu, mavileri babasının yüzünde gezindi bir süre.

"Özür dilerim, bunlar benim hatam. Daha erken gelebilseydim belki de bu hallere hiç düşmezdik." Kenan kapıya bakıp orda kimsenin olmadığına emin olunca yeniden babasına döndü, derin bir iç çekerek babasının elini tuttu.

"Daha erken gelebilirdim baba ama ben gerçeklerden kaçmayı seçtim. Çocuktum daha, olanlara inanmak istemedim, yalan bir hayatı devam ettirmeyi seçtim baba, özür dilerim. Hayatımda gerçek olan bir tek Elif vardı, ben onu bile görmedim ya."

Kenan babasının elini uzunca öptükten sonra başını yatağın kenarına yasladı ve babasının yüzünü izledi. Bir süre sonra da kalkıp serumu falan kontrol etti ve yoğun bakımdan çıktı.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Bölüm sonu.