Childhood Friend || Jeon Jungkook

ꕤ Rozdział 14

Gdy tylko przekroczyliśmy próg jego mieszkania, od razu skierowałam się do salonu. Zmierzając w stronę kanapy, zdjęłam swoją jeansową kurtkę i z impetem rzuciłam nią o podłogę. Jungkook w milczeniu podążał za mną i podniósł rzucone przeze mnie ubranie. Nie zwracając na niego najmniejszej uwagi, zajęłam miejsce na kanapie i odchyliłam swoją głowę do tyłu, głośno wzdychając.

– Dlaczego jesteś zdenerwowana? – usłyszałam za swoimi plecami zachrypnięty głos Jungkooka.

– Bo dowiedział się prawdy i jest na mnie wściekły – skrzyżowałam swoje ramiona na piersi i popatrzyłam na niego, jednocześnie nie kryjąc swojego niezadowolenia – Dlaczego musiałeś mu powiedzieć o tym, że razem mieszkamy?

– Przecież to prawda – zachichotał pod nosem, jednak widząc mój kamienny wyraz twarzy, szybko spoważniał – Nie rozumiem czemu tak bardzo to przeżywasz. Powiedział, że musi ochłonąć i się do ciebie odezwie. W czym problem?

– Junho nie powinien był się o tym dowiedzieć. A już na pewno nie w taki sposób.

– Tak bardzo ci na nim zależy? – zapytał, jednak nie doczekał się z mojej strony żadnej odpowiedzi.

Przez kilka minut wpatrywałam się beznamiętnie w pustą przestrzeń, a Jungkook w tym samym czasie poszedł do swojej sypialni. Przypomniałam sobie nagle, że zauważyłam go niedaleko rzeki, kiedy siedział na jednej z ławek całkowicie sam. Padał intensywny deszcz, jednak on nie ruszył się z miejsca, jak gdyby tego nie widział. Zaczęłam się zastanawiać nad powodem, dla którego postanowił tam pójść oraz nad jego dziwnym zachowaniem.

Gdy chłopak wyszedł ze swojej sypialni, przebrany w nową koszulkę, przeczesał dłonią lekko wilgotne włosy i skierował się do salonu. Usiadł tuż obok mnie i zanim zdecydował się odezwać, przez chwilę uważnie mi się przyglądał.

– Przeszło ci już?

– Jak możesz być taki spokojny? – przeniosłam swoje spojrzenie na jego twarz – Nie boisz się, że Junho doniesie prasie o tym czego się dzisiaj dowiedział?

– Po co miałby to robić? – chłopak zmarszczył swoje brwi – Nie wygląda na biednego, więc raczej nie chciałby zrobić tego dla zysku, a innego powodu nie widzę.

– Może poczuje się zagrożony?

– To znaczy? – popatrzył na mnie z niezrozumieniem, opierając swoją głowę na łokciu.

– W czasach szkolnych Junho był we mnie zakochany, a ja nigdy tego nie zauważyłam, gdyż darzyłam uczuciem kogoś zupełnie innego, kto przyćmiewał swoim blaskiem każdego chłopaka, który próbował stanąć na mojej drodze – powiedziałam to lekko zirytowana, gdyż jego lekceważące zachowanie działało mi na nerwy.

W pomieszczeniu zapanowała niezręczna cisza, która trwała dopóki nie uświadomiłam sobie do czego się właśnie przed nim przyznałam. Odruchowo zakryłam swoje usta dłonią, jednocześnie błagając w myślach aby Jungkook nie analizował moich słów zbyt dogłębnie. Niestety jednak moje prośby nie zostały wysłuchane, a chłopak odwrócił się w moją stronę, gotowy zacząć zadawać mi niewygodne pytania.

– Czy ty... – przerwał na moment jak gdyby szukał w głowie odpowiednich słów – Chcesz mi przez to powiedzieć, że byłaś zakochana w kimś innym niż Junho?

– J-ja... – spuściłam swój wzrok na palce, którymi zaczęłam się nerwowo bawić, unikając tym samym jego spojrzenia – To nie tak.

– Okłamałaś mnie – odezwał się głosem pełnym żalu oraz rozczarowania.

– Nie zrobiłam tego – powiedziałam ledwo słyszalnie.

– W takim razie spójrz mi w oczy i powiedz, że tego nie zrobiłaś – usłyszałam jego stanowczość i poczułam na sobie jego intensywne spojrzenie – Powiedz, że nigdy mnie nie okłamałaś.