Dangerous Love [ Completed ]

Chapter 46: It's you?

Naramdaman ko ang pag-ikot ng aking tiyan sa takot at galit habang nakatingin ako sa lalaki. Kahit na nag-aalala, hindi ko kayang ipakita ang kahinaan sa aking boses.

"Don't think you can intimidate me!" sagot ko, kahit na ang mga salitang iyon ay nagmula sa takot na nagsisiksik sa akin. "You have no right to keep me here!"

Tumingin siya sa akin, tila naiinis. "You don't understand, do you? We have everything planned out. Your father is going to regret this. And you... you're the key."

"Key to what?" tanong ko, nagtaka. Hindi ko alam kung ano ang pinaplano nila, pero naiisip ko na dapat akong makahanap ng paraan para makalabas dito.

Sa mga sumunod na minuto, naramdaman kong nagiging mas malubha ang sitwasyon. Nagsimula na silang mag-usap sa isang wika na hindi ko nauunawaan. Kasunod ng mga tawag sa telepono, may mga tawag din mula sa isang hindi kilalang boses na tila nag-uutos.

"Gagawin namin ang lahat para makuha ang gusto namin," sabi ng isang lalaki na pumasok sa silid, kasabay ng kanyang mga kasamahan.

Pinilit kong kalmahin ang sarili ko, ngunit nag-aalala ako sa kaligtasan ng aking pamilya. "I swear, you'll regret this! You don't know my father!"

"Exactly! That's why we have to make sure you're quiet," sagot niya, habang pinapanatili akong nakatali sa silya.

Muli, nag-iisip ako ng paraan. Kailangan kong makahanap ng pagkakataon. Sa kabila ng lahat, kailangan kong lumaban. Ang mga tanong at takot ay nagpapahirap sa akin, ngunit alam kong hindi ko dapat mawalan ng pag-asa.

"Isn't there any humanity left in you?" tanong ko, pinipilit na ipakita ang aking determinasyon.

Sa puntong iyon, nagkaroon ako ng ideya. Kung maaari akong makipag-usap sa kanila, baka may pagkakataon akong makahanap ng paraan upang makalabas. Kailangan kong maging matalino at hindi magpadala sa takot.

"Let me talk to my father. You can't keep me here forever," sabi ko, sabik na hinaharap ang mga lalaki. Kung makakapag-usap ako sa kanya, baka makahanap siya ng paraan para makuha ako.

"Enough with the games," sagot ng isa sa kanila, ngunit sa boses ko, naramdaman kong nagdadalawang-isip siya. "You'll learn your place soon."

Ngunit sa likod ng aking takot, may apoy na nag-aalab. Kailangan kong ipaglaban ang aking sarili at huwag hayaan silang manalo. Sa bawat sandali, nag-iisip ako ng plano upang makahanap ng paraan para makawala.

Habang nag-iisip ako ng paraan upang makaalis, nagbukas ang pinto at pumasok ang isa sa mga lalaking nagbabantay sa akin. Kinuha niya ang aking telepono mula sa bulsa at itinapon ito sa mesa. "Time to talk," sabi niya, nagtataglay ng masamang ngiti.

Maya-maya, tinawagan niya ang isang numero at ipinatong ang telepono sa tabi ko. "Sige, makipag-usap ka na," sabi niya, habang nakatingin sa akin na parang inaabangan ang aking bawat galaw.

"Dad?" I called out, my voice trembling with fear.

"Seah!" he replied, sounding worried. "What's happening? Where are you?"

"I'm being kidnapped! You have to help me!" I exclaimed, trying to keep my voice steady.

"Don't worry, Seah. Everything will be okay," he said, but I could hear the fear in his voice. "Where are you? What happened?"

"I don't know! I'm in an abandoned place. They picked me up in a black SUV. I need help!" I tried to convey my panic and urgency.

"Listen to me. You need to stay calm," Dad instructed. "I'm sending people to you. Don't show any fear. Look for a chance to escape."

But his words felt like a weak lifeline. "But how? They're watching me!"

"Seah, you'll need to be strong. Don't give up. Remember, we're here for you," he reassured me, trying to instill hope.

"I'm here, Dad. But it feels like there's no way out," I replied, desperately trying to keep my voice steady. "Please, hurry!"

Suddenly, the man beside me spoke up, "Enough with the chit-chat. End the call."

"Seah! What's happening?" Dad's voice was filled with concern.

"Dad, be careful!" I urged, feeling my heart race. "You really need to...!"

But the call was abruptly cut off. I watched as the man snatched the phone from the table and shoved it into his pocket. "No more questions. You need to learn to obey," he said, returning to his position by the door.

Lumipas ang ilang araw at halos wala parin nangyari. Nakakulong lang ako dito, nakakaramdam ng matinding takot at pangungulila. Sa bawat pagdapo ng ilaw mula sa bintana, umaasa akong may magdadala sa akin pabalik sa pamilya ko. Ngunit sa mga oras na iyon, ang tanging kasama ko ay ang dilim ng aking silid at ang boses ng mga kaaway ng aking dad.

Nagsimula na akong mawalan ng ganang kumain. Minsan, nagdadala sila ng pagkain, pero hindi ko kayang kumain ng maayos. Paano ako kakain sa ilalim ng ganitong sitwasyon? Sa bawat subo ko, naiisip ko ang pamilya ko-ang mga alaala ng masayang pagkain kasama sila, ang tawanan sa hapag-kainan. "What's happening to me?" ang tanong ko sa sarili.

Minsan, nagkukwentuhan ang mga tao sa labas. Naririnig ko ang mga boses nila, pero hindi ko maintindihan kung ano ang pinag-uusapan nila. Bawat tunog ay tila paalala ng sitwasyon ko. Nakakatakot isipin na maaaring hindi na ako makabalik sa dati.

Isang araw, biglang nagbukas ang pinto. Lumabas ang lalaking nagbantay sa akin, ang pangalang wala sa isip ko. "Nasa iyo ang oras," aniya, may halong pagbabanta. "Kailangan mo nang makipag-usap sa boss namin."

Dahil sa takot, napaluhod ako sa sahig. "Please, let me go! I'm not a threat to you!" I pleaded, trying to sound brave.

"Wala nang oras para sa ganyan. Sumama ka na," sagot niya, hinatak ako patungo sa labas.

Pumipiglas ako, ngunit sa bawat pag-aaway ko, mas lalo lang silang nagagalit. "Please! I don't want this!" pero wala silang pakialam sa mga salita ko. Muli akong kinabahan sa hindi ko alam na mangyayari.

Dinala nila ako sa isang room at may lalaking nakaupo, ngunit nakatalikod siya. Sa sobrang galit ko, hindi ko na naiwasang magsalita. "You think you can just kidnap me and get away with it? You have no idea who you're dealing with!" sigaw ko, ang boses ko ay puno ng galit at takot.

Pagkatapos ng ilang saglit, dahan-dahan niyang pinaharap ang kanyang katawan. Nang makita ko ang kanyang mukha, hindi na ako nagulat. "Travis," bulong ko, ang galit ay unti-unting napalitan ng pagdududa. "I should have known."

"Seah, listen to me," sabi niya, ang boses niya ay naglalaman ng sinseridad. "I didn't want you to be involved in this."

"Really? Because it looks like you're the one behind all of this!" sagot ko, ang puso ko ay naglalaban sa galit at pag-aalala. "I thought you were trying to help me!"

"I am trying to help you," sagot niya, ang mga mata niya ay puno ng sinseridad. "But you're in danger, and I needed to bring you here to keep you safe."

"Safe? Kidnapping me is your idea of keeping me safe?" tanong ko, nanlilisik ang mga mata. "You think this will make me trust you?"

"Trust me, Seah," sabi niya, ang tono niya ay mas seryoso. "If I didn't do this, you would have been a target. I can't let that happen to you."

"Why should I believe you?" galit na tanong ko. "You've put me through hell! I don't know if I can trust you anymore!"

"Because I care about you," sabi niya, ang tinig ay puno ng damdamin. "I've risked everything to protect you. You need to understand that I would do anything to keep you safe, even if it means taking drastic measures."

"Drastic measures?" sabi ko, hindi makapaniwala sa sinasabi niya. "You think this is for my own good? You're insane!"

"Just hear me out, Seah," bulong niya, ang mga mata niya ay naglalaman ng pag-asa. "We don't have much time. You need to trust me if you want to get out of this alive."