Dangerous Love [ Completed ]

Chapter 33: New Beginning

Habang papasok kami sa isang village, napakaganda ng tanawin sa paligid - mga berdeng halaman, makukulay na bulaklak, at may mga trabahador na abalang naglilinis sa bawat sulok ng paligid na nakikita ko. Hindi nagtagal, huminto ang sasakyan namin, at paglabas ko, isang napakalaking mansyon ang bumungad sa harapan ko.

"Wow, grabe! Kaninong bahay ito?" tanong ko kina Mom, puno ng pagtataka at pagkamangha.

"Ito ang bahay natin, anak," sagot ni Mom, sabay ngiti sa akin.

"W-what? Bahay natin itong malaking mansyon na ito?" tanong ko, halos hindi makapaniwala.

Ngumiti si Mom, pero ramdam ko ang lungkot sa likod ng mga mata niya. "Oo, anak. Dito tayo nakatira dati," mahinang sabi niya, parang may hinanakit o lungkot sa kanyang boses.

Napatingin ako sa paligid, sinusubukang hanapin sa alaala ko ang anumang bakas ng pamilyaridad, pero wala akong maalala. Ang laki ng bahay, ang ganda ng paligid... lahat ito parang ngayon ko lang napuntahan.

Napabuntong-hininga ako at tumingin sa malawak na harapan ng mansyon. Para bang may bumabalot na misteryo sa lugar na ito, pero kahit anong pilit ko, wala akong maalalang kahit anong bahagi nito.

"Talaga bang... dito tayo nakatira?" tanong ko kay Mom, ang boses ko'y puno ng pagkalito. Ramdam ko ang bigat ng sitwasyon, at may bahagi ng puso ko na parang gustong maalala ang nakaraan, pero tila ba may nakaharang na pader.

Tumango si Mom, at kita ko ang pilit niyang ngiti. "Oo, anak. Matagal na tayong naninirahan dito... dati, masaya tayo rito."

Napatigil ako. "Masaya tayo?" Nagtataka ako kung ano ang ibig sabihin ni Mom, at may kirot sa dibdib ko na hindi ko maintindihan.

Nilapitan ako ni Mom at hinawakan ang aking kamay. "Alam kong hindi mo maalala ang lahat, pero sana... mabubuo natin ulit ang mga alaala mo, unti-unti."

Napatitig ako sa kanya, at kahit gusto kong maalala, parang may bahagi sa akin na takot malaman ang totoo. Sapat na ba talagang bumalik ako rito?

Dahan-dahan kaming pumasok sa loob ng mansyon, at sa bawat hakbang ko, mas lalo kong nararamdaman ang bigat sa dibdib ko. Parang may mga alaala na gustong bumalik pero hindi ko mahagilap. Agad akong napanganga sa loob - napakalawak ng espasyo, at napakaganda ng dekorasyon sa paligid.

Bigla kaming sinalubong ng isang lalaking nakangiti, matangkad at may malambing na aura. Kasunod niya ang isang babae, may maganda at maaliwalas na mukha. Parehong may saya sa kanilang mga mata habang papalapit sila sa amin.

"Seah!" masiglang bati ng lalaki bago ako niyakap ng mahigpit. Halos magulat ako sa yakap niya, at napatingin ako kay Mom na ngumingiti lang.

"Ah... sino ka ulit?" tanong ko nang mahina, bahagyang nahihiya.

Kumunot ang noo ng lalaki pero hindi nawala ang ngiti niya. "Kuya mo ako, 'yung kuya mong sobrang gwapo," pabirong sabi niya bago tumawa. "At siya naman si Maxine, ang asawa ko," sabay turo sa babaeng nakangiti sa akin.

Ngumiti si Maxine at bahagyang iniyakap ang braso niya kay Alvino. "Kamusta, Seah? Masaya kaming makita kang nakauwi na," malumanay niyang sabi.

Hindi ko napigilang mapangiti, pero may halo pa rin itong pagkalito. "Salamat... ahm, sorry talaga ha, medyo... hindi ko talaga maalala," pag-amin ko sa kanila, ramdam ang hiya at lungkot sa puso ko.

"Okay lang 'yan, Seah," sagot ni kuya, tinatapik ang balikat ko. "Nandito lang kami para sa'yo. Unti-unti mo ring makikilala ulit ang lahat."

Napatango ako, nagpapasalamat na kahit hindi ko maalala ang mga taong ito, ramdam kong mahalaga ako sa kanila.

Habang nag-uusap kami, biglang may tumakbong munting bata papunta sa amin. Mga dalawang taong gulang lang siya, may malalaking mata at inosenteng ngiti. Sabik siyang lumapit, para bang matagal na niya akong gustong makilala.

"Ay, Seah, meet your pamangkin," sabi ni Maxine habang buhat-buhat ang bata. "Ito si Mavi, anak namin ng kuya mo."

Ngumiti si Mavi at kumaway sa akin, habang ang kanyang mga mata ay kumikislap sa tuwa. Napangiti ako at napatigil, may halong saya at hiya sa aking nararamdaman.

"Hi, Mavi..." bati ko sa kanya, bahagyang nag-aatubili pero natutuwang makita ang kanyang masiglang mukha.

"Seah, si Mavi, kahit hindi ka niya nakikilala noon, lagi ka niyang tinatanong," ani ni kuya. "Kanina nga, sobrang excited siya na makita ka."

Ramdam ko ang init sa puso ko. Kahit wala akong alaala sa kanila, parang unti-unti kong nararamdaman na mahalaga sila sa akin.

Habang nakatingin ako kay Mavi, hindi ko maiwasang mapangiti. Ang saya at kislap sa mga mata niya ay parang tumatagos sa puso ko, na para bang may espesyal na koneksyon sa aming dalawa kahit hindi ko maalala ang mga nakaraan.

Bigla siyang lumapit sa akin, at inabot ang kanyang maliliit na kamay, parang hinihiling na buhatin ko siya. Nagtinginan kami nina Mom at Maxine, at ngumiti silang dalawa, hinihimok ako na buhatin ang bata.

Dahan-dahan kong inabot si Mavi at binuhat siya. Nang mapalapit siya sa akin, yumakap siya nang mahigpit, at naramdaman ko ang init ng kanyang maliit na katawan. Tila biglang lumuwag ang pakiramdam ko, kahit pa puno ng pagkalito ang isip ko.

"Tita Seah..." bulong niya, gamit ang boses na parang musika sa pandinig ko. Kahit dalawang taong gulang lang siya, parang dama niya ang lahat ng pinagdaanan ko.

Hindi ko napigilang mapaluha. Wala akong maalala sa kanilang lahat, pero sa sandaling ito, parang may bumalik na bahagi ng puso ko.

"Babalik din ang alaala mo, Seah," bulong ni Alvino, pinapakalma ako. "Hindi ka namin iiwan. Dito lang kami palagi para sa'yo."

Niyakap ko si Mavi nang mahigpit, habang pinapakalma ang sariling damdamin. Ang mansyon, ang pamilya, ang mga alaala na hindi ko matandaan - lahat ito ay bago sa akin, pero alam kong may lugar ako rito.

Habang yakap-yakap ko si Mavi, naisip ko na dapat kong itanong, "Mavi, how old are you now?"

"Two!" sagot niya, masiglang ngiti ang nakadikit sa kanyang mukha. Ang cute talaga niya, at parang ang saya saya niya.

Tumingin ako kay Alvino. "But how old am I?" tanong ko, medyo naguguluhan.

"Ahm, you're 18, Seah," sabi ni Alvino, at parang nag-iingat siya sa kanyang mga salita. "Malapit na tayong mag-celebrate ng birthday mo."

"18? Seriously?" nabigla ako sa sagot. "Parang ang bata-bata ko pa! I can't believe I forgot all those years," sabi ko, puno ng pagkalito.

"Normal lang 'yan, Seah. Sa lahat ng nangyari, okay lang na hindi mo mahanap ang tamang takbo ng panahon," sabi ni Maxine, habang hinahaplos ang balikat ko. "What's important is that we're here for you."

Naramdaman ko ang init ng mga salita nila. Kahit na naguguluhan ako sa lahat, alam kong may mga taong handang sumuporta sa akin. Inisip ko, kailangan kong lumaban para mahanap ang mga alaala ko.