Dangerous Love [ Completed ]

Chapter 41: Saviour

Nang matapos ang dinner, kanya-kanya na kaming bumalik sa aming mga kwarto. Pero mas pinili kong pumunta muna sa dalampasigan para mapag-isa. Ang hangin mula sa dagat ay malamig at nakakapagbigay ng kapanatagan, habang ang tunog ng alon ay tila isang musika na bumabalot sa akin.

Habang naglalakad ako sa buhangin, napansin ko ang mga bituin na kumikislap sa kalangitan. "What's my life going to be like now?" tanong ko sa sarili ko. Ang daming katanungan sa isip ko tungkol sa mga nangyari sa buhay ko at sa mga tao sa paligid ko.

Naisip ko ang mga alaala ng snorkeling at ang tawanan ng mga kaibigan. Kahit na nag-enjoy ako, may mga bagay na tila kulang pa rin. Umupo ako sa buhangin at hinayaan ang malamig na tubig na dumampi sa aking mga paa. Isinara ko ang aking mga mata at nagpasya munang kalimutan ang lahat.

"Maybe this is what I need," bulong ko sa aking sarili. Ang tahimik na paligid at ang malamig na hangin ay nagbigay sa akin ng pagninilay-nilay. Bigla kong naisip ang mga bagay na gusto kong malaman, mga bagay na dapat kong gawin sa susunod.

Habang nag-iisip, may narinig akong mga alon na bumabagsak sa dalampasigan. Tila ito ang boses ng dagat na nag-uudyok sa akin na muling bumangon. Sa mga sandaling ito, alam kong dapat akong magpakatatag at yakapin ang bawat pagkakataon na dumating sa akin.

Nang matapos ang mga pag-iisip na iyon, nagpasya akong bumalik na sa kwarto. "I'll figure things out," sabi ko sa sarili ko, umaasang ang mga susunod na araw ay magdadala ng mga bagong alaala at pagkakataon.

Ngunit nang pabalik na ako, bigla akong natapakan ang isang bato na hindi ko napansin. "Ouch!" sigaw ko, napaupo ako sa buhangin dahil sa sobrang sakit na nararamdaman ko sa paa ko. Habang hinahawakan ko ang aking paa, nag-iisip ako kung anong gagawin.

Nakatulala ako sa paligid, at ang sakit ay tila nagiging mas matindi. "What now?" tanong ko sa sarili ko. Sa mga sandaling iyon, nag-alala ako na baka wala akong makitang tulong. Kailangan ko ng kaibigan para makasama sa paglalakad pabalik sa hotel.

Ilang minuto ang lumipas, nang biglang may narinig akong mga yapak sa buhangin. Napatingin ako at nakita ko ang isang lalaki na papalapit sa akin. "Hey, are you okay?" tanong niya, may halong pag-aalala sa kanyang boses.

"Uhh, I think I sprained my ankle," sagot ko, pilit na ngumiti kahit na nahihirapan ako.

"Let me help you," sabi niya, at lumapit siya sa akin. "Can you stand?"

Sinubukan kong tumayo, pero halos di ko makayanan ang sakit. "I can't. It hurts too much," tugon ko, nawawalan ng pag-asa.

"Don't worry, I got you," sabi niya, at dahan-dahan niya akong inakay. "Just lean on me."

Naramdaman ko ang kanyang suporta, at kahit na nahihirapan ako, naisip ko, "Who is this guy?" Habang naglalakad kami, sa kabila ng sakit, bigla akong napatingin sa kanyang mukha. Napansin ko ang pamilyar na mga mata at ngiti, at sa oras na iyon, nag-flashback ang alaala ng isang gabi bago ito.

"Wait... you're the guy from last night," sabi ko, hindi makapaniwala.

"Yeah," sagot niya, ngunit hindi siya nagpakilala. "I'm just here to help."

"Thanks for helping me," sagot ko, naramdaman ang kaunting init sa aking mga pisngi.

"Don't mention it. Just make sure to be more careful next time," aniya habang inaalalayan akong makalakad.

Habang naglalakad kami, patuloy ang pag-akyat ng aking puso sa mga alaala ng unang pagkikita namin. "Why do I feel so safe with him?" tanong ko sa sarili ko. Ang sakit sa aking paa ay parang nawala sa oras na iyon, dahil sa presensya ng lalaki.

"Do you need to go to the medical area?" tanong niya habang pinapanatili ang kanyang suporta.

"Maybe, just to make sure it's nothing serious," sagot ko, nag-aalala na baka mas malala ang nangyari.

"Let's get you checked then," tugon niya, at mas lalo akong nakaramdam ng ginhawa sa kanyang mga salita. Habang papunta kami sa hotel, iniisip ko ang mga susunod na mangyayari. "I hope this night won't end here."

Dahil sa hindi ako maayos makalakad, bigla na lang niya akong binuhat. "Hey, what are you doing?" tanong ko, nagulat sa kanyang ginawa.

"I can't let you walk like this," sabi niya, tila walang pag-aalinlangan. "It's faster this way."

"Are you sure? I don't want to be a burden," sagot ko, nahihiya at sabik na huwag magpabigat sa kanya.

"Trust me, I can handle it," sagot niya na may ngiti. Habang nasa kanyang mga bisig ako, hindi ko maiwasang makaramdam ng saya. Ang kanyang tibok ng puso at malakas na braso ay nagbigay sa akin ng seguridad.

Sa bawat hakbang niya, nararamdaman ko ang kanyang determinasyon na dalhin ako sa hotel. Habang tinatahak namin ang daan, napansin ko ang mga tao na nakatingin sa amin, ngunit parang wala akong pakialam. Lahat ng ito ay tila isang magandang panaginip, kahit na nasa gitna ako ng sakit.

"Thank you for helping me, really. I appreciate it," sabi ko, natutuwang sabi ko.

"Of course, That's my job." aniya, na tila dito siya nag tatrabaho sa Beach.

Habang binabaybay namin ang daan patungo sa hotel, napatanong ako sa aking sarili, "Bakit sa tuwing napapahamak ako, palagi siyang nandiyan para i-save ako?" Ang mga alaala ng mga pagkakataong nagkasama kami ay muling bumalik sa aking isipan-ang kanyang presensya sa beach noong unang gabi at ngayon, habang buhat-buhat niya ako.

"Hey,Do you always come to the rescue?" tanong ko, nag-aalangan.

Tumingin siya sa akin, may ngiti sa kanyang mga labi. Pero hindi niya sinagot ang tanong ko.

"Or maybe you're just my personal hero," biro ko, kahit sa likod ng aking isip, may bahagi ng akin ang seryoso.

"Maybe," sagot niya, ngunit hindi niya ako tinitigan. "But seriously, I just can't stand seeing someone in trouble."

Habang naglalakad kami, patuloy akong nag-iisip kung ano ang maaaring mangyari kung hindi siya nandiyan. May mga pagkakataong tila sadyang nakatadhana ang aming mga landas, at sa bawat saglit na magkasama kami, nararamdaman ko ang mas malalim na koneksyon.

"Thanks again," sabi ko, bumalik sa aking isipan ang mga pag-aalala, ngunit natabunan ito ng kagalakan sa kanyang presensya.

----

Nakarating kami sa hotel, at agad niya ako dinala sa lobby. "Wait here," sabi niya, bago siya umalis upang kumuha ng cold compress. Habang nag-aantay, naguguluhan ako sa mga nangyari sa mga nakaraang araw. Bakit siya nandito para tulungan ako?

Makalipas ang ilang sandali, bumalik sya na may dala-dalang cold compress. "Here, let me help you with that," sabi niya habang umupo sa tabi ko.

"You don't have to do that," sabi ko, nag-aalangan. "I can manage it on my own."

Ngunit hindi siya nagpatinag. "I know, but I want to help. Just relax," sagot niya habang maingat na inilalagay ang cold compress sa aking sprained ankle.

Naghintay ako na may halo ng pagkabigla at pagdududa. "Um, thank you," sabi ko sa kanya, medyo nahihiya sa kanyang ginawang kabutihan.

"Of course," sagot niya, may ngiti sa kanyang mukha. "Besides, I can't let you suffer. You deserve to enjoy your time here."

Habang nakatingin ako sa kanya, napansin ko ang kanyang mga kamay na malakas, ngunit sa mga sandaling iyon, napaka-maingat niya habang inaaplay ang compress. "You're really nice," sambit ko, halos bumubulong.

"Just doing my part," sagot niya, ngunit hindi ko pa rin lubos na naiintindihan kung ano ang tunay na intensyon niya. Sa kabila ng lahat, naramdaman ko na may kakaibang koneksyon sa pagitan namin, kahit na hindi pa ako sigurado kung sino talaga siya.