Dangerous Love [ Completed ]

Chapter 34: Confused

Habang nag-uusap kami sa sala, tumingin si Mom sa akin at sabi, "Seah, why don't you go to your room and rest muna? You must be tired from the trip."

Napaisip ako at nagtanong, "But... where is my room?" Para bang naliligaw ako sa laki ng mansyon.

"Don't worry, I'll take you," sabi ni Alvino, na tila masaya na makasama ako. "Let's go!"

Tumayo kami mula sa sofa at naglakad papasok sa bahay. Habang naglalakad, pinagmamasdan ko ang mga pader na puno ng mga larawan ng pamilya. Parang may mga alaala akong gustong ipaalala sa akin, pero wala akong mahanap na larawan na makakapagbigay liwanag sa akin.

"Seah, dito tayo," sabi ni Alvino habang tinuturo ang isang pinto sa dulo ng corridor. "This is your room."

Bumukas siya ng pinto, at bumungad ang isang magandang kwarto. Napansin ko ang mga kulay na ginamit sa loob at ang mga detalye ng dekorasyon. Para bang may mga bagay na pamilyar sa akin, pero hindi ko pa rin matukoy kung bakit.

"Wow, ang ganda!" sabi ko, nahihiya habang pumapasok. "Ang laki ng kwarto ko."

"Yeah, you used to love it here," sabi ni Alvino. "You can rest now. Don't worry, nandito lang kami."

Nagpasalamat ako sa kanya at naupo sa kama, tinitingnan ang paligid. Sa kabila ng lahat, ramdam ko ang init ng pagmamahal mula sa pamilya ko. Sa likod ng takot at pagkalito, may kaunting pag-asa na unti-unti kong makikilala ang sarili ko.

------

Habang nakaupo ako sa kama at tinitingnan ang mga detalye ng kwarto, biglang nag-flash sa isip ko ang isang alaala. Naalala ko ang mga salita ni Mom nang dumating ako sa Pilipinas.

"Seah, anak, welcome back home!" sabi niya, puno ng saya habang niyayakap ako. "This is our house, and your family is here for you."

Naramdaman ko ang init ng mga salita niya, pero sa dami ng impormasyon, parang naguguluhan ako. Ang mga salitang iyon ay patuloy na umiikot sa isip ko, ngunit hindi ko mahanap ang konteksto.

"Mom, I don't remember!" sigaw ko sa isip, nahihirapan sa dami ng tanong at emosyon. Parang ang daming pumasok na alaala, ngunit hindi ko sila maayos na maiisa-isa. Unti-unting umiikot ang paligid ko, at naramdaman kong nahihilo ako.

"Seah, are you okay?" tanong ni Kuya Alvino mula sa labas ng pinto, nag-aalala. Narinig ko ang boses niya, ngunit tila malayo ang lahat. Naramdaman ko ang pag-init sa likod ng aking mga mata.

Nang lumingon ako sa pader, nag-flash muli ang ibang larawan - mga ngiti, tawanan, pero lahat sila ay parang mga piraso ng puzzle na hindi ko maayos.

Kahit anong pilit ko, nagiging malabo ang lahat. "Wait... I need to breathe," bulong ko sa sarili ko, sinisikap na muling makahanap ng lakas.

"Seah, we're here for you!" boses ni Kuya Alvino na nagbigay sa akin ng kaunting lakas. Pero sa mga sandaling iyon, puno pa rin ng kalituhan ang isip ko. Ibinagsak ko ang ulo ko sa mga tuhod ko, sinisikap na makabawi, kahit na nahihirapan ako.

Habang nakaupo ako sa kama, sinisikap na makabawi mula sa pagkalito, napansin ni Kuya Alvino ang aking estado. "Seah, are you okay?" nag-aalala niyang tanong, lumapit siya sa akin.

"I don't know, Kuya... I'm confused," sagot ko, halos bumubuhos na ang mga luha. Hindi ko kayang ipaliwanag ang nararamdaman ko.

"Wait here, okay?" sabi niya, at umalis siya ng kwarto. Pagkatapos ng ilang sandali, bumalik siya kasama ang mga magulang namin.

"Seah, we're here," sabi ni Mom habang naupo siya sa tabi ko. "Breathe deeply, okay? We're all here for you."

"Anak, what are you feeling?" tanong ni Dad, nag-aalala ang kanyang boses.

"I don't know anymore...," sabi ko, tiningnan sila ng mga mata kong puno ng kalituhan. "Why does everything feel so hard to understand?"

"It's okay to feel that way," sabi ni Mom, hinawakan ang kamay ko. "Take your time, Seah. We know a lot has changed, but we're here to help."

Naramdaman ko ang init ng kamay ni Mom, at unti-unting nagbigay ito sa akin ng konting kapanatagan. "I just want to remember everything..."

"Don't rush it. It will take time," sabi ni Dad, ang mga mata niya ay puno ng pag-unawa. "We're right here to support you."

Habang pinapakinggan ang mga salitang iyon, unti-unti akong nakaramdam ng konting ginhawa. Kahit na nahihirapan pa rin ako, alam kong hindi ako nag-iisa sa laban kong ito.

Habang nag-uusap kami, nagkaroon ako ng lakas ng loob na itanong kay Dad. "Dad, how did I end up in this situation?"

Nakita ko ang pagkabigla sa mukha niya. "Seah, it's a long story," sagot niya, ang boses niya ay puno ng pag-aalala. "You had an accident a couple of years ago."

"An accident?" tanong ko, naguguluhan. "What happened exactly?"

Dad took a deep breath. "That's not something I can explain easily. Just know that it affected your memory, and we've been here to help you recover."

"Is that why everything feels so strange?" tanong ko, halos naiiyak. "I feel like I don't know anything about myself."

"Exactly," sabi ni Dad, ang tono niya ay nagiging mas malambing. "We're here to help you remember and to support you through this."

"Do I have any friends?" tanong ko, umaasang may makilala akong tao na makakatulong sa akin.

"Of course you do. You have friends who care about you very much. We can invite them over when you're ready," sagot niya.

Naramdaman ko ang halo ng pag-asa at takot. "I just want to feel normal again."

"You will, Seah," sabi ni Dad, nagbigay siya ng ngiti na puno ng suporta. "It just takes time and patience. You're not alone in this."

Sa mga salitang iyon, medyo nagkaroon ako ng kapanatagan, kahit na mahirap ang lahat.

When I was left alone in my room, I looked around and noticed something was missing. The walls were beautifully colored, and the decorations seemed personal, but I couldn't find any gadgets in the room.

"Why does it feel like there are no gadgets?" I asked myself, confused. "What if I can't connect with anyone?"

I walked around, examining every corner of the room. I noticed a desk with no electronic devices on it, and the silence felt too heavy. "What if I've lost touch with everyone?"

I felt a wave of anxiety in my chest. I wanted to reach out to people outside, but in this situation, it felt difficult. "I really need to find out what happened," I whispered to myself, deciding that I needed to talk to my family.

With all the questions swirling in my mind, I sat back down on the bed, trying to think of how I could find the answers I needed.