Dangerous Love [ Completed ]

Chapter 43: It's you again.

Habang pabalik na kami sa hotel dahil tapos na kami mamili ng mga souvenir, puno ng saya ang bawat isa sa amin. Ang mga bag namin ay punong-puno ng mga cute at makukulay na alaala mula sa Paradise Cove.

"Ang dami kong nabili! Siguradong magugustuhan ito ng mga kaibigan ko," sabi ni Irene, hawak ang isang malaking stuffed toy na may nakasulat na "I Love Paradise Cove."

"Bumili ako ng mga local snacks para sa pamilya ko!" sabik na sagot ni Frea, naglalabas ng ilang pack ng mga tsokolate at chips. "Kailangan ipakita sa kanila kung gaano ka sarap ang mga pagkain dito!"

Napansin ko ang mga ngiti sa mga mukha ng mga kaibigan ko. Sobrang saya nilang lahat, at sa totoo lang, ako rin. Kahit na may mga tanong pa rin sa isip ko, ang mga alaala at mga tao sa paligid ko ay unti-unting nakikilala ko.

Pagdating namin sa hotel, nagpasya kaming umupo sa lobby para magpahinga saglit at mag-plano ng susunod na gagawin. "Ano sa tingin niyo, anong susunod na activity natin?" tanong ni Raizen, habang nakikinig sa usapan ng mga tao sa paligid.

"Dapat mag beach party tayo mamaya! Magdala tayo ng pagkain at mag-enjoy sa mga activities," mungkahi ni Frea.

"Sounds good! I can't wait!" sagot ko, nag-aasam na makasama ang lahat sa isang masayang gabi.

Nang makapagpahinga kami sa lobby, nagpasya kaming umakyat sa mga kwarto para magbihis at maghanda para sa beach party. Excited na akong makita ang tanawin habang nagdadala ng pagkain at inumin.

"Magkita-kita tayo sa beach area, okay?" paalala ni Irene habang naglalakad kami patungo sa aming mga kwarto.

"Okay! Magdala tayo ng mga paborito nating snacks!" sagot ni Frea, nakangiti habang iniisip ang mga ito.

Sa kwarto, nagbihis ako ng aking paboritong swimsuit at nagtapis ng beach cover-up. Habang tinitingnan ko ang aking sarili sa salamin, nagpasalamat ako sa mga tao sa paligid ko. May mga alaala akong hindi ko pa natatandaan, ngunit unti-unti, nagiging komportable ako sa mga tao sa paligid ko.

Paglabas ko ng kwarto, nakita ko si Raizen at Frea na nag-aayos din ng kanilang mga gamit. "Are you ready for the party?" tanong ni Raizen, puno ng saya.

"Definitely! Lahat tayo excited, right?" sagot ko habang sabay-sabay kaming bumaba ng hagdang-buhangin patungo sa beach area.

Nang makalapit kami sa beach, naramdaman ko ang malamig na hangin at ang tunog ng mga alon na umaabot sa dalampasigan. Ang mga ilaw mula sa mga lantern at bonfire ay nagbibigay ng mainit na pakiramdam, at ang mga tawanan ng mga kaibigan at kaklase ay tila nagsasabi ng magandang kwento.

"Seah! Dito ka!" tawag ni Frea, habang nagpapakita siya ng mga pagkain sa picnic table. "Tara, kumain na tayo!"

Habang kami ay nagkukwentuhan at kumakain, napansin kong dumarami ang mga tao. Ang mga kaklase ko ay parang masaya na masayang muling magkakasama. Naramdaman ko ang mainit na pagtanggap sa akin, kahit na hindi ko pa maaalala ang lahat.

Kumuha kami ng ilang drinks mula sa table at sabay-sabay kaming nagtawanan habang nagkukwentuhan.

"Cheers for a great trip!" sigaw ni Frea, sabay sa pagtungga ng inumin.

Habang nag-iinuman kami, unti-unti akong nalalasing. Ang mga tawanan at sigawan ng mga kaibigan ay tila nagiging malabo, at ang aking mga isip ay nagiging magulo. Sa kabila ng saya, may isang bagay na bumabagabag sa akin.

"Excuse me, guys, I need some fresh air," sabi ko sa kanila habang tumayo at naglakad papalayo sa ingay ng party. Naramdaman ko ang malamig na hangin sa dalampasigan, ngunit tila hindi ito sapat para mawala ang bigat sa aking dibdib.

Nakarating ako sa dalampasigan at umupo sa buhangin, tinatanaw ang mga alon na dumarating. "Who am I?" tanong ko sa sarili, ang boses ko ay halos hindi marinig sa ingay ng dagat. "Why can't I remember anything?"

Kahit napapalibutan ng mga kaibigan, ramdam ko ang lungkot sa puso ko. "What if I never get my memories back?" sagot ko, ang boses ko ay nag-iisa sa hangin.

Mabilis na dumaloy ang mga luha mula sa aking mga mata. "Why does it hurt so much?" naiiyak kong sabi, habang ang aking mga luha ay nahahalo sa tubig-dagat.

Ang saya ng mga kaibigan sa likuran ko ay tila nagiging malabo. "Why am I feeling so lost?" bulong ko, nakatingin sa malayo. Ang mga tanong na walang sagot ay nagbigay sa akin ng lungkot na tila walang katapusan.

Sa gitna ng lahat, nag-iisa akong nakaupo sa buhangin, napapalibutan ng mga tanong na tila walang kasagutan.

----

Habang naglalakad ako sa dalampasigan, pinilit kong kalmahin ang sarili at tanggalin ang mga malulungkot na kaisipan. Pero habang naglalakad, hindi ko napigilan ang mga luha na patuloy na umaagos sa aking pisngi. Napaka-sakit ng pakiramdam na hindi ko malaman ang sarili ko.

Habang naglalakad-lakad, napagtanto kong umabot ako sa isang Cove na may napakagandang tanawin. Ang tubig ay malinaw, at ang mga bato ay natatakpan ng buhangin. Sa kabila ng aking lungkot, namangha ako sa ganda ng lugar na ito.

Ngunit sa hindi inaasahang pagkakataon, napadulas ako sa isang madulas na bato at bumagsak sa lupa. "Ouch!" sigaw ko, ramdam ang sakit sa aking tuhod. Tumayo ako, ngunit may sugat na nagbukas sa aking balat.

Habang pinipilit kong tumayo, narinig ko ang isang pamilyar na boses sa likuran ko. "Hey! Are you okay?" lumingon ako at nakita ko ang lalaki na nagligtas sa akin nang dalwang beses.

Mabilis siyang lumapit at tinulungan akong tumayo. "Let me help you," sabi niya habang inaasikaso ang sugat ko. "You need to be careful around here."

"Thanks," sagot ko, naguguluhan at hindi makapaniwala na siya na naman ang nandito para sa akin. "I didn't see that coming."

"I can see that," sagot niya, may ngiti sa kanyang mga labi. "Let's get you cleaned up."

Habang sinusuri niya ang sugat ko, naramdaman ko ang puso kong bumilis. "Why do you keep saving me?" tanong ko, hindi ko maiiwasan ang pag-usisa.

"Maybe it's just fate," sagot niya, walang pag-aalinlangan. "Just take it easy, okay?"

Hindi ko alam kung ano ang nararamdaman ko sa mga salitang iyon, ngunit ang mga simpleng ito ay nagbigay sa akin ng kakaibang damdamin.

"Why do you keep saving me every time I get into trouble?"

Nakita ko ang pagkabigla sa mukha niya, at saglit siyang tumigil sa ginagawa. "Maybe it's just coincidence," sagot niya, ngunit sa tono niya, parang may mas malalim pang dahilan.

Ngunit nagpatuloy ako, hindi ko napigilan ang sarili ko. "Or maybe it's fate? Am I that clumsy?"

Tumingin siya sa akin na may seryosong ekspresyon, at naramdaman kong parang nahulog ang puso ko sa mga mata niyang puno ng pag-unawa. "You do smell like alcohol right now," sabi niya, ngunit may ngiti sa kanyang labi na tila nagbigay ng kakaibang pighati sa kanyang boses. "Just try to be careful next time, alright?"

Pumayag ako, kahit na naguguluhan pa rin ako. Parang hindi ko kayang ilarawan kung ano ang nararamdaman ko sa kanyang presensya. "Okay, I will," sagot ko, tinatakpan ang sugat na nagbigay sa akin ng sakit.