Dangerous Love [ Completed ]

Chapter 57: In danger

Kinabukasan, nagising ako sa ingay ng mga ibon sa labas. Tumingala ako sa kisame at nag-isip tungkol sa mga nangyari kagabi. Sa pagbangon ko, naramdaman ko ang init sa aking leeg kung saan iniwan ni Travis ang bitemark niya. Napabuntong-hininga ako habang naglalakad sa salamin upang tingnan ang marka.

“Wow,” bulong ko sa sarili ko, napansin ang maliit na marka sa aking leeg. Minsan, naiisip ko kung bakit siya ganun ka-passionate. Ngunit, sa kabila ng lahat, parang may ngiti na hindi maalis sa aking mga labi.

Hindi nagtagal, ay bumukas ang pinto ng kwarto ko nakangiti at tila masaya sa pagkakaalam na ako’y gising na. “Hey, sleeping beauty,” sabi niya, ngunit napansin agad ang tingin ko sa salamin.

“Look at this!” sabi ko, lumapit sa kanya habang itinataas ang aking buhok upang ipakita ang bitemark. “You did this!”

Tumingin siya sa marka at ngumiti, “Yeah, I see it. It’s pretty cute. But… why do you want me to add more?” tanong niya, parang nag-iisip ng kalokohan.

“Travis!” sigaw ko, nahampas siya sa dibdib. “Why would I want more? This is already embarrassing!”

“Come on, Seah. Just think of it as my signature,” sabi niya, ang tono ay puno ng pang-aasar.

“Your signature?” sabay bulong ko. “I don’t need your signature on my body, thank you very much!”

Nakita ko ang ngiti niya na lumawak habang nakatingin siya sa akin. “But it would be a cool story to tell. ‘Look at this bitemark! It’s from Travis!’” dagdag niya, parang nag-iisip ng mas marami pang asar.

“Ugh! Stop teasing me!” sabi ko. “You’re the worst.”

“Maybe, but you like it,” sagot niya, at nilapitan ako, tinapik ang aking pisngi na nagbigay ng ibang pakiramdam sa akin. “And I like seeing you flustered.”

“Whatever,” sagot ko, ngunit sa kabila ng galit, may ngiti pa rin sa aking labi. “Just don’t think you can get away with it.”

“Just watch me,” sabi niya, ang mga mata ay puno ng saya habang naglalakad siya patungo sa kusina.

Habang naglalakad siya, nahulog sa aking isip na kahit gaano siya kaseryoso, lagi siyang may paraan para mapatawa ako, at hindi ko maiwasang ma-fall sa kanyang charm.

Nasa sala ako, naghintay kay Travis habang siya’y abala sa kusina. Nakasandal ako sa sofa, nagmamasid sa paligid at nag-aabang sa kanyang pagbabalik. Tahimik ang paligid, pero bigla akong nakaramdam ng hindi maganda.

Habang iniisip ko ang mga nakaraang araw, napansin ko ang anino mula sa bintana. Tumayo ako at lumapit sa bintana, nag-aalala. Nang mas malapitan ko na ito, nakita ko ang mga tao na may armas, papalapit sa bahay. Agad akong natigilan.

“Travis!” tawag ko, ang boses ko ay puno ng kaba. “May mga tao dito sa labas, mukhang delikado!”

Narinig niya ako mula sa kusina at agad na lumabas. “What do you mean?” tanong niya, ang mukha niya ay nagiging seryoso. “What did you see?”

“May mga lalaki na may armas! Seryoso, Travis!” sagot ko, nanginginig ang boses. Ang takot ay dumapo sa akin, at hindi ko alam kung anong gagawin.

“Okay, stay here,” utos niya, habang tinutok ang tingin sa labas. “I’ll check it out.”

“Travis, be careful!” sigaw ko, nag-aalala. Pero hindi siya nagpatumpik-tumpik at mabilis na umalis papunta sa pintuan.

Habang nag-aabang ako sa sala, naramdaman kong sumisikip ang aking dibdib. Sinubukan kong kalmahin ang sarili, ngunit ang takot ay tila kumakabog sa aking puso. Hindi ko kayang isipin kung anong mangyayari kung may masamang mangyari sa kanya.

“Travis!” tawag ko muli, pero wala na siya. Nag-alala ako na baka mahuli siya ng mga taong iyon.

Maya-maya, bumalik siya, nakabawi ng hininga. “ We need to stay quiet and stay low,” sabi niya, ang boses niya ay tahimik ngunit puno ng determinasyon.

“Anong gagawin natin?” tanong ko, natatakot parin sa mga maaaring mangyari.

“Just trust me,” sagot niya, at tumayo siya sa tabi ko, nakatingin sa bintana. “I’ll handle this. Just stay behind me.”

Habang nag-uusap kami, pakiramdam ko ay nag-uumapaw ang mga emosyon ko.

“Okay,” sagot ko, ngunit ang boses ko ay paos. “Just promise me you’ll be safe.”

“Always,” sagot niya, at sa mga salitang iyon, naramdaman kong nagiging matatag ang loob ko, kahit na ang takot ay hindi pa rin nawawala.

sa kabila ng maliwanag na sikat ng araw, nagpatuloy pa rin ang takot sa aking dibdib. Nang biglang may narinig na malalakas na putok mula sa labas ng bahay. Ang ingay ay parang pagsabog, at ang mga bintana ay nayanig.

“Seah!” sigaw ni Travis, agad na niyakap ako at hinatak papalayo mula sa bintana. “We need to get out of here, now!”

Naramdaman ko ang tibok ng puso ko na tumitindi habang siya ang humahawak sa akin. “Travis, what’s happening?” tanong ko, nanginginig sa takot.

“Just follow me. We’ll go through the back,” sabi niya, at itinulak niya ako nang marahan papunta sa likurang bahagi ng bahay.

Mabilis kaming naglakad, at ang bawat tunog ng putok ay nagpaparamdam ng panggigipit sa aking dibdib. Naramdaman kong humahagilap ang aking hininga. Pero sa mga sandaling iyon, ang yakap ni Travis ay nagbigay sa akin ng lakas at tapang.

“Stay close to me,” aniya, habang binuksan niya ang likurang pintuan at lumabas kami ng bahay. Ibinuka niya ang kanyang mga braso, tila protektado ako sa bawat hakbang.

“Travis, Ibigay mo na sa amin ang anak ni Mr. Altravo!" Sigaw ng isang lalaki.

“Let's go! Kailangan natin makalayo dito." sambit ni travis.

Habang naglalakad kami sa likuran ng bahay, napansin kong may mga anino sa paligid, mga taong nagmamasid at naglalakad. Natatakot akong bumitaw sa kanya, ngunit ang kanyang kamay ay matatag na nakahawak sa akin.

“Travis, What they wanted from me?” tanong ko, ang boses ko ay bumubulusok sa takot.

“I don't have time to explain anything seah!” sagot niya, ang boses ay may diin. “Just keep your head down and stay quiet.”

Naka-abot kami sa isang maliit na daan sa likuran. Hinawakan niya ang aking likod upang itulak ako pasulong. “Go, go!” sabi niya, habang ang mga putok ng baril ay naririnig pa rin sa paligid.

Nang makalabas kami sa likod, hinawakan niya ang aking kamay ng mahigpit, at nagmadali kaming tumakbo sa kalsada. Ang mga ilaw ng bahay ay unti-unting nawawala habang kami’y lumalayo.

Nang makalayo na kami, huminto siya at tiningnan ako. “Are you okay?” tanong niya, ang mukha niya ay puno ng pag-aalala.

“Oo, pero ano ang nangyayari?” tanong ko, ang mga mata ko ay puno ng takot.

“Just keep moving. I promise I’ll keep you safe,” sagot niya, habang nagpatuloy kami sa paglalakad sa kalye.