LOST AND FOUND

CHAPTER 18

"Alam mo naman na she's living on her own now simula nung lumipat siya ulit dito sa Pinas. She became independent..."

"Lalo na nung nalaman niya na you're back..."

"You gave her courage na ipaglaban ka niya sa dad niya. She chose you. She decided na huwag ng bumalik sa dad niya with a hope na makakasama ka niya ulit..." I felt sorry for her, now i know kung bakit gano'n na lang siya ka desidido na bumalik ako sa kanya. And dahil sa nagawa ko nasaktan ko siya ng sobra sobra. Ni hindi ko nga alam kung nasaktan ko lang ba o nadurog ng sobra sobra?

"Two days ago, her dad did something para matanggal siya sa university na tinuturuan niya."

"What?!" Gulat 'kong tanong.

"Yeah. She spent so much years, effort, time, sleepless nights for her passion, pero ngayon wala. Binantaan siya ni uncle na kahit anong mangyari hindi na makakakita pa ng pag ta-trabahohan si Kira with her profession..."

"She can't use her profession anymore. Maraming kilala ang dad niya. That's how powerful he is..."

"And also, In that way, gagapang si Kira pabalik sa dad niya."

"Ang sama talaga ng taong yo'n! Ano ba kailangan niya kay Kira?"

"I know right. He wants her to handle their company that's why he's doing this para mapabalik si Kira sa puder niya..."

"I'm honestly feel sorry for her, but everytime na inaalok namin siya ng tulong, she doesn't want. Ayaw niya na kinakaawaan siya, and ayaw niya ring sabihin namin sa'yo but i think you deserve to know." Napabuntong hininga na lang ako.

"How about her mom? I thought may balak siyang ipahanap ang mom niya even before. Nahanap na ba niya?"

"Almost."

"What do you mean almost?"

"Four years ago, she hired someone na mag hahanap sa mom niya. Nalaman niyang nasa Finland ang mom niya, leaving there peacefully, when the time comes na mag me-meet sila, hindi natuloy. It was her dad again. Even her mom, walang nagawa."

"Talagang gagawin niya ang lahat para pahirapan si Kira no? Hindi siya marunong lumaban ng patas!"

"That's why i'm telling this to you hoping na may naiisip 'kang paraan para matulungan si Kira."

"Don't worry, Aiden. From now on, i won't let anyone hurt her, specially her dad. Kung nung dati wala akong lakas ng loob para harapin siya, ngayon kaya ko siyang kalabanin para kay Kira." Napangiti naman si Aiden sa'kin at bahagya akong tinapi sa balikat.

When i say no one can hurt her, i mean it. Hindi niya deserve ma saktan ng ganito. Sobrang sakit na ng ginawa ko sa kanya and yet nakuha niya pa ring ngumiti, but now, hindi na pwedeng ma ulit pa ito. Kung hindi man kami tinadhanang mag sama hanggang sa pag tanda, i'll protect her 'till my last breath. It's sounds cliché pero 'yan ang totoo. Sa ganitong paraan manlang makabawi ako sa kanya. She's too kind and pure para ganitohin ng sarili niyang ama. She doesn't deserve this.

Kira's POV

Napabuntong hininga na lang ako habang pinagmamasdan ang kalawakan ng paligid. Madilim na at sobrang lamig. Wala akong makita dahil nasa tuktok kmi ng bundok pero masarap ang simoy ng hangin ngayong gabi. Tinago ko ang mga palad sa bulsa ng jacket ko upang ma bawasan ang lamig na nararamdaman.

"Tea?" Natigilan ako at napalingon. Bumungad sa'kin si Nate na abot ang isang baso ng tea sa'kin.

"Ako mismo gumawa niyan. Yung usual order mo when we were in college." Nakangiti niyang saad. Nag dadalawang isip man ay tinanggap ko ito. Perfect for the night.

"You can stop now, okay?" Saad ko na lang kay Nate habang nasa kawalan pa rin ang atensyon. Tila natigilan siya at nag tataka sa sinabi ko.

"H'Huh?" Napalingon ako sa kanya.

"I know you're just doing this because you feel sorry for me. I understand now, Nate. I'm not mad at you..."

"Umiiwas lang ako kasi..."

"Gusto 'kong tuluyan ng unti unting kalimutan ang nararamdaman ko para sa'yo. Not to totally cut you off in my life pero, i don't want to love you anymore..." Pilit akong napangiti.

"You will have your own family soon. Ayokong mag mukhang tanga. It's already enough for me na ginawa ko lahat ng makakaya ko to win you back. It's just that..."

"This is not for me..."

"For us..."

"And i'm trying to be okay now, so don't feel sorry." Napatitig lang siya ng seryoso sa mga mata ko na parang may sinasabi pero hindi bumubuka ang bibig. Ilang sandali pa ay nanlaki ang mga mata ko at nabitawan ang hawak 'kong tea ng hilahin niya ako palapit sa kanya at niyakap.

"I'm sorry, Kira." Akmang kakawala ako sa bisig niya ng higpitan niya ang yakap.

"Nate-"

"I'm sorry kung nasaktan kita ng sobra." Kung alam mo lang Nate na hindi lang sakit ang pinadanas mo sa'kin. Insecurity, jealousy, hiya, sobrang nanliit ako sa sarili ko. Questioning my worth, but again, i can't do anything about it anymore.

"I'It's....okay..." Tanging sambit ko na lang at kumalas ng yakap sa kanya.

"I already expected na dadating sa ganitong punto, i understand. But can you respect my decision? Stop bothering me anymore..."

"Hindi maiiwasan na mag sama tayo sa iisang lugar, we have the same circle of friends, but don't talk to me anymore like this..."

"Help me move forward." Ramdam ko na ang ang mga luha sa mata ko na pilit 'kong pinipigilang makita ni Nate.

"Kailangang umabot sa ganito?"

Kahit pa ulit-ulit 'kong sinasabi na naiintindihan ko siya, ang totoo, i'm still processing it. Hindi ko na maintindihan lahat ng nangyayari sa buhay ko ngayon. Sobrang gulo, sobrang bigat, i have no one to run to na hindi ko mararamdamang istorbo ako at pabigat. Nahihiya ako sa mga kaibigan ko. They have their own lives now.

"Thank you, Nate." Yo'n na lang ang nasabi ko ag tuluyan na siyang tinalikuran.

You're gonna be fine Kira. Marami ka ng nalagpasan. Makakayanan mo 'to.