LOST AND FOUND

CHAPTER 29

WEEKS AFTER

Kira's POV

It's been a weeks since the roller coaster that happened to us. Hindi nga pala talaga panaginip ang lahat. Talagang kami na ulit ni Nate at masayang mag kasama.

Naging normal na ang lahat. Nate doesn't want me to work pa since my dad is still bothering me. I mean, he's still calling me and texting me. Sinisiraan kami ni Nate dahil alam niya na hindi na talaga ako babalik pa sa puder niya since Nate is already here by my side.

We decided to move in. Nate bought a penthouse para dito na daw kami mag sasama for the meantime. Ayaw niyang maki stay kami sa bahay ng cousin niya although pinagpipilitan ni Cade na do'n na lang daw muna kami since isa lang naman siya sa bahay niya. But Nate doesn't want.

Gusto niya kapag uuwi siya ng bahay galing office and site, ako lang ang makikita niya. Ipinag luluto ko siya ng pagkain everytime kahit na ayaw niya sana akong nag papagod ng sa gano'n ay ma appreciate niya na kahit sa gano'ng bagay maging masaya siya and he always did.

Napangiti na lang ako ng maamoy ang niluluto 'kong sinigang na baboy para kay Nate. It's his favorite dish. I want to surprise him sa site dala ang lunch na inihahanda ko ngayon. It's almost finish at mag lalagay na lang ako ng rice sa lunch box.

Ma tapos 'kong ma ready lahat ng dala ay nag ayos na rin ako ng sarili. A lip balm for my lips and little powder for my face. Nag perfume na rin ako para mabango, and done. Napangiti na lang ako sa salamin at kinuha na ang lunch bag na dadalhin ko.

Nang makababa sa ground floor ay sakto ring pagka parada ng valet ng land cruiser ni Nate sa tapat ng hotel. I'm actually borrowing his other car. He gave me the key.

"Thank you." Nakangiti 'kong saad sa kanya at bahagya lang siyang napayuko.

Nang makasakay ng sasakyan ay binuhay ko na ang makina nito at sinimulang mag maneho. Aabutin siguro ng mahigit isang oras patungo sa site. It's kinda far from here.

Naabutan ako ng traffic light kaya naisipan ko munang paandarin ang radio ng sasakyan habang hinihintay ang timer ng traffic light.

"Whenever you go that's where i follow..." Sabay ko sa kanta na nag mumula sa radio. Natigilan ako ng makaramdam ng pag uga mula sa sasakyan. Ubos na ang timer sa traffic light pero hindi gumagalaw ang mga sasakyan. Ang ibang sakay ng sasakyan ay nagsibabaan na. What the—napababa na lang rin ako ng sasakyan ng mapag tantong lumilindol. Good thing nasa free way kami kaya malawak ang kalsada at medyo malayo sa mga gusali sa gilid.

Na ikot ang tingin ko sa paligid at ang iba ay nag pa-panic na. Kinuha ko ang phone sa bulsa ng long skirt ko at dinial ang number ni Nate. Naka ilang ring na at tila walang sumasagot. Dinial ko ulit ang number niya. Still the same. Cannot be reached. Sinimulan na akong kabahan.

Nag tagal ng ilang minuto ang malakas na lindol at bahagyang humina hanggang sa tumigil. Dali dali akong sumakay ng sasakyan at inumpisahang mag maneho. Binilisan ko ang pagmamaneho dahil sa nararamdaman ko. Bigla akong kinabahan na pakiramdam ko may hindi magandang nangyari.

"As of November 12, 2024. 8:42 in the morning. Niyanig ng 8.7 magnitude na lindol ang malaking parte ng Luzon kabilang na ang Zambales, Tarlac, Olongapo City, Bataan, Pampanga at ibang parte ng Bulacan at Nueva Ecija. Nag dulot ito ng pinsala sa iba't ibang gusali at isa na dito ang kasalukuyang itinatayong Exus Corporation...." Napaawang ang mga labi ko sa narinig. It was Nate's project. He's there. Oh god! Please. I hope Nate is safe.

Mas binilisan ko pa ang pag mamaneho at puro overtake ang ginawa ko. I need to be there as soon as possible. I need to make sure that Nate is okay and safe. I want to see him.