saklı kalan || barış alper yılmaz

1.9

Arkadaşlar önceki bölümü 100 kişi okumuş ama sadece 9 oy var bu sebeple sınır koymak zorundayım. Sınır 45 oy 35 yorum. Bölüm hazır, sınır dolduğu an yayımlayacağım. Keyifli okumalar aşklarım...

Ela, yattığı yerden beklenilmeyecek bir hızla kalktı. Eliyle ağzını kapatarak banyoya doğru adımladı.

İki aydır bir an bile yanından ayrılmayan Meltem, panikle peşinden gitti.

"Güzelim, iyi misin?" diye sordu.

Lakin arkadaşı cevap vermek bir yana dursun, eliyle gitmesi gerektiğine dair bir işaret yaptı.

Ama Meltem onu bırakmak bir yana dursun, saçlarını toparladı.

"Kus Ela'm. Kus ki rahatla." diye mırıldandı göz yaşları akarken.

Çaresiz olmak, Ela'yı bile bile ölüme sürüklemek çok koyuyordu ona.

Nihayet işi biten arkadaşı, doğruldu ve ağzını çalkalamaya başladı.

İyiden iyiye de zayıflamıştı Ela. Sadece karın bölgesi kalmıştı. Onu da vücudunun yağ depolamasına veriyordu.

"Nereye kadar böyle gidecek?" dedi panikle Meltem.

"Gittiği yere kadar. Kara toprağın altına girene kadar."

Meltemin kaşları çatıldı öfkeyle. "Unut dedim sana o düşünceyi. Yaşayacaksın, herkese inat en çok sen yaşayacaksın!"

Ela, yavaşça Meltem'in kollarına yaslanarak derin bir nefes aldı. Meltem'in gözleri hâlâ endişeyle doluydu. "Bana kızma," dedi Ela, zayıf bir gülümsemeyle. "Kızma, ama ne kadar zor olduğunu anlamıyorsun."

Meltem, gözyaşlarını silerken ona sıkıca sarıldı. "Ben seni asla bırakmam, Ela," dedi sertçe. "Ölümden başka her şeye bir çare var. Yeter ki, sen pes etme."

Ela, dalgın bir ifadeyle duvara bakarken kısık bir sesle konuştu. "Biliyorum, ama bazen savaşacak gücü kendimde bulamıyorum. Her şey üst üste geldi; insanlar arkamdan neler söyledi, Barış'la olanlar... Hepsi boğuyor beni."

Meltem başını salladı, yüzünde kararlı bir ifade vardı. "Barış dedin, ona da kızgınım hâlâ, ama ne olursa olsun seni önemsiyor Ela. Hastanedeki hallerini gözümle gördüm."

Ela bir an durdu ve derin bir nefes aldı. "O kadar önemsiyorsa, neden bu hale gelmemize izin verdi?"

Meltem omuz silkerek içini çekti. "Bazı insanlar, sahip oldukları değeri kaybedince anlıyorlar," dedi. "Ama senin sağlığın Barış'tan çok daha önemli. Lütfen bunu düşün."

Ela gözlerini kapadı, dalgınca mırıldandı. "Öyle mi sence? Ben de öyle düşünüyordum bir zamanlar. Ama Barış, hayatımı birdenbire sarstı, beni zayıf düşürdü. Şimdi bile hâlâ onu düşünüyorum."

Meltem, yüzünü Ela'ya çevirdi. "Ela," dedi hafif bir tebessümle, "biliyorum. Ama Barış'ı düşünmek, kendine zarar vermek zorunda değilsin. O da zamanla kendi yaptığı hataları anladı."

Ela başını salladı. Anlamıyordu, Meltem neden durduk yere onu savunur olmuştu. Hem de delicesine nefret ederken.

"Biliyor musun," dedi dalgınca, "bazı geceler düşünüyorum... Barış'ı belki de hiç tanımamış olsaydım, belki de İzmir'e gitseydim, her şey daha farklı olurdu."

Meltem derin bir nefes aldı. "Bu 'belkiler' insanı bitirir, Ela. Sen elinden geleni yaptın; hayatını yaşadın, sevdiğin insana da sadık kaldın. Bırak, artık o senin için ne yapabilir onu görelim."