"Echoes of the Unknown" Shadow#1

Rozdział 19

Zamieszanie w opuszczonym budynku nabrało nowego wymiaru. Po tym, jak księga upadła i rozbłysła dziwnym światłem, czułem, jak coś ciężkiego wisi w powietrzu. Willow patrzyła na mnie z szeroko otwartymi oczami, a ja wiedziałem, że muszę coś zrobić, zanim sytuacja całkiem wymknie się spod kontroli.

Mężczyzna w czarnej kurtce zaczął zbliżać się do Izzy, która stała bez ruchu, przerażona, jakby nie potrafiła się ruszyć. W jej oczach widziałem lęk i poczucie winy, jakby wiedziała, że nie powinna była dotykać tej księgi.

-Izzy, ruszaj się! - zawołałem, podchodząc do niej bliżej. Willow stała obok mnie, a ja mogłem poczuć, jak jej ręka nieznacznie drży.

Mężczyzna wyciągnął dłoń w stronę księgi, ale zanim zdążyłem zrobić krok, Willow w końcu przerwała ciszę.

-Kim ty jesteś? I dlaczego nas śledzisz? - zapytała odważnie, choć jej głos był lekko zachrypnięty.

Mężczyzna spojrzał na nią z lodowatym spokojem, a potem przeniósł wzrok na mnie. W jego oczach zobaczyłem coś niepokojącego, coś, co sprawiło, że odruchowo się napiąłem.

-Nieważne, kim jestem. Ważne, kim wy jesteście i w co się wpakowaliście, dotykając tej księgi. - powiedział niskim głosem, który brzmiał jak echo.

Izzy w końcu odzyskała głos, a jej spojrzenie było pełne determinacji.

-Nie możemy ci na to pozwolić! Ta księga... nie powinieneś mieć do niej dostępu! - krzyknęła, robiąc krok w tył.

Mężczyzna uniósł brew, jakby był rozbawiony. A potem... nagle wszystko przybrało nieoczekiwany obrót. W powietrzu dało się poczuć dziwne napięcie, jakby energia wokół nas zaczęła falować.

-Okej, nie mam czasu na wasze gierki. Zostawcie mnie z księgą i nikt nie ucierpi. - rzucił, a jego głos brzmiał ostrzegawczo.

Ale zanim zdążyłem odpowiedzieć, Willow zrobiła coś niespodziewanego – chwyciła mnie za rękę i pociągnęła w stronę wyjścia.

-Uciekamy! - szepnęła szybko, a ja nie zastanawiając się, pobiegłem za nią, ściskając jej dłoń.

Izzy widząc naszą reakcję, rzuciła się za nami. Mężczyzna w czarnej kurtce krzyknął za nami, ale kiedy spojrzałem przez ramię, nie ruszył się, jakby coś go powstrzymywało. Po chwili straciłem go z oczu, gdy wbiegliśmy na główny plac parku.

Zatrzymaliśmy się dopiero, gdy byliśmy pewni, że zgubiliśmy pościg. Willow wciąż trzymała mnie za rękę, a ja poczułem, że w jej uścisku jest coś więcej – coś, co było trudne do opisania, jakby była wdzięczna, że mogła na mnie polegać.

-Co się właśnie wydarzyło? - zapytała, patrząc na mnie z szeroko otwartymi oczami. - Kim on był?

-Nie wiem, ale musimy dowiedzieć się, co to za księga i dlaczego ją chcą. - odparłem, próbując odzyskać spokój.

Izzy nagle spojrzała na nas z poczuciem winy.

-To moja wina... nie powinnam była jej brać. Myślałam, że to tylko stary notatnik... - szepnęła, jej głos pełen żalu.

Musimy wrócić do domu i przejrzeć tę księgę, zanim ktoś znów spróbuje nas dorwać. - powiedziałem, a w mojej głowie zaczęły się układać niepokojące myśli.

Willow przytaknęła, a ja poczułem, że wciągnęliśmy się w coś znacznie większego, niż przypuszczaliśmy.

Kai krążył wokół Willow, co wyraźnie zaczynało mnie irytować. Był zawsze gdzieś w pobliżu – a to przy jej szafce, a to w bibliotece, niby przypadkiem siedząc obok niej podczas przerw. Zauważyłem, że Willow zdawała się tego nie dostrzegać lub po prostu nie zwracała na to uwagi, co tylko mnie irytowało jeszcze bardziej.