ၿမိဳ႔ျပႏွင့္ေဝးေသာ ညသန္းေခါင္ယံမွာ သာမန္ထက္ပို၍ တိတ္ဆိတ္ကာေမွာင္မိုက္လြန္းလွသည္။တန္ခူးေလမွာ မိုးဓာတ္ပါ၍ ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ရိွေနရာဝယ္ အညာေစာင္ထူထူတစ္ခု သူ႔ကိုယ္ေပၚလႊမ္းလာ၏။
"ေအးေနေရာ့လား ညီေဒါန "
"ဟုတ္ကဲ့"
"က်ဳပ္ဘက္ကို တိုးခဲ့ပါ"
ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္၏ အေပၚထပ္မွ တစ္ခုတည္းေသာ အခန္းတြင္ ၪီးမင္းဥာဏ္ လာတိုင္းနားေလ့ရိွသည္။တစ္ေယာက္တည္းဆိုရင္ က်ယ္လိမ့္မည္ျဖစ္ေသာ သစ္သားခုတင္မွာ ႏွစ္ေယာက္အတူအိပ္ေတာ့ အနည္းငယ္ ၾကပ္သေယာင္ေယာင္။ထို႔ေၾကာင့္ ညီေဒါနက ေထာင့္ကိုကပ္၍ ေကြးေနမိျခင္းျဖစ္သည္။
တစ္ထပ္ႃခံုထားၿပီးသားေစာင္ေပၚ ေနာက္တစ္ခုလႊမ္းေပးရင္း ၪီးမင္းဥာဏ္ကတိုးခိုင္းတာေၾကာင့္ သူအသာကပ္လိုက္၏။အသားခ်င္းမထိေသာ္လည္း လူႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ကိုယ္ေငြ့ေၾကာင့္ အခ်မ္းဓာတ္သက္သာသြားသည္။
"ၪီးမင္းဥာဏ္မွာ တပၫ့္ေတြ သိပ္ေပါတယ္ေနာ္"
"ဆိုပါေတာ့ ၊ က်ဳပ္ကိုယံုၾကည္အားကိုးတဲ့လူငယ္တိုင္း က်ဳပ္ေစာင့္ေရွာက္ပါတယ္"
"ကၽြန္ေတာ့္ကိုေရာ သူတို႔လို အလုပ္ေပးပါလား ၪီးမင္းဥာဏ္"
ပက္လက္လွဲေနရာမွ ေကြးေကြးေလးတစ္ေစာင္းလဲေနသၫ့္ သူ႔ဘက္သို႔ ေခါင္းငွဲ႔ၾကၫ့္လာသည္။
"ေငြလိုသလား"
"မဟုတ္ပါဘူး၊ ၪီးမင္းဥာဏ္ဆီမွာ ခိုလႈံရင္ သူ႔တာဝန္နဲ႔သူရိွၾကတယ္ေလ၊ ဥပမာ ကိုငတိုးဆိုလည္း အခ်က္အျပဳတ္၊ေနာက္ၿပီး ကိုမိုးႀကိဳးတို႔အဖဲြ႔ ၊ သူတို႔အလုပ္ကိုယ္စီရိွၾကတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က ဒီအတိုင္းေနရတာ တစ္မ်ိဳးျဖစ္လို႔ပါ၊ ၪီးမင္းဥာဏ္မွာ ဆန္စက္ေတြရိွတယ္လို႔လည္း ၾကားပါတယ္၊ အဲ့ဒီမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို အလုပ္ေပးလို႔ရမလားဗ်"
"ငတိုးက ငတိုး၊ မိုးႀကိဳးက မိုးႀကိဳး၊ မင္းက မင္းပဲ ညီေဒါန၊ ဒီ့ျပင္လူေတြနဲ႔ဘာေၾကာင့္ႏိႈင္းသလဲ"
"ခင္ဗ်ာ"
"ေမာင္ရင့္အေသြးအေမႊးနဲ႔ က်ဳပ္ဘာတစ္ခုမွ မခိုင္းရက္ဘူး"
