ကိုငယ္ေျပာသလို ေန့ခင္းပိုင္းမွာ ၿခံထဲသို႔ ေမာ္ေတာ္ကားတစ္စီးစိုက္လာၿပီး ေမာင္းသူေနရာမွ ကိုကိုလတ္ဆင္းလာကာ ေနာက္ထပ္တံခါးတစ္ဖက္မွာေတာ့ ကိုႀကီးျဖစ္သည္။သူ အိမ္ေရ႔ွတံခါးမွ အေျပးေလးထြက္ႀကိဳၿပီး အထုတ္ေတြကူသယ္ေပးဖို႔လုပ္၏။သို႔ေသာ္ ကိုကိုလတ္က အဝတ္အိတ္ႀကီး ႏွစ္အိတ္လံုးကို လက္တစ္ဖက္စီမွာ ေပါ့ပါးစြာခ်ိတ္သြားၿပီး သူသယ္စရာက ပခံုးေပၚတင္လာေသာ ကိုႀကီး လက္တစ္ဖက္သာရိွေတာ့သည္။
ကိုႀကီးေရာကိုကိုလတ္ေရာက ညီအစ္ကိုေတြထဲမွာအရပ္အရွည္ဆံုးျဖစ္ၿပီး ေတာင့္တင္းေသာခႏၶာကိုယ္ေတြပိုင္ဆိုင္ၾကသည္။ကိုငယ္ကေတာ့ အက်ႌဝတ္ထားတဲ့အခါ သူနဲ႔မတိမ္းမယိမ္းေသးသေယာင္ထင္ရေသာ္လည္း အက်ႌခၽြတ္ခါမွ က်စ္လ်စ္ျခင္းကိုျမင္ရ၏။အားလံုးထဲမွာ ဗလေရာ,ဇေရာေသးငယ္ဆံုးက ညီေဒါနသာျဖစ္သည္။ေလးေယာက္လံုးထဲမွာ အေခ်ာဆံုးကေတာ့ ကိုကိုလတ္၊မ်က္လံုးမ်က္ခံုးနဲ႔ မ်က္ႏွာက် မင္းသားရႈံးေစသၫ့္ အသြင္ပင္။
" စာေမးပဲြေျဖႏိုင္ရဲ့လား အငယ္ေလး"
"ဟုတ္ကဲ့ ကိုႀကီး ေအာင္မွတ္ေတာ့ ရေကာင္းပါရဲ့"
သူ႔အေျဖကို ဧၫ့္ခန္းကၽြန္းကုလားထိုင္မွာ ဝင္ထိုင္လိုက္တဲ့ ကိုႀကီးက သေဘာက်စြာရယ္ၿပီး
"ေအးကြာ ... ေအာင္ရင္ၿပီးေရာမဟုတ္ကဲ့လား... ဒင္းတို႔ ဘာသာကိုမ 'အ'ေအာင္သာ သင္ခိုင္းတာ ဘိုသံထြက္ရင္ေတာင္ ရြံ႔မုန္းစရာမွတ္တယ္ကြယ့္"
ဗမာသံပီျပင္လွသၫ့္ ကိုႀကီးရဲ့ စကားအသြားအလာမွာ ဇာတိေသြးတို႔ ဖိတ္ဖိတ္ယိုလ်က္။ ညီေဒါန ေခါင္းေလးငံု႔ကာ နာခံရင္း ကိုကိုလတ္ကေတာ့ အထုတ္ေတြ ဧၫ့္ခန္းမွာပဲ ခ်ကာေအးေအးလူလူရိွသည္။သူ႔ကို အဂၤလိပ္စာ ဘာသာ သင္ၾကားေစေသာ္လည္း အိမ္၌မူကား ထမင္းစားေရေသာက္ေတာင္ မထြက္ခိုင္း။ ေခတ္၏ အေျခအေနရ မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင့္ကာနမ္းေနရသလို ညီေဒါနကိုယ္တိုင္လည္း ဒီဘာသာအား စိတ္ဝင္စားလွသည္ေတာ့မဟုတ္။
ကိုယ့္လူမ်ိဳး၊ကိုယ့္ဘာသာဆိုတာမ်ိဳး တစ္ယူသန္ႀကီးအစဲြထားသည္ဟုပဲဆိုဆို ဖိႏိုပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မူကိုေတာ့ လူတိုင္းလိုခ်င္သၫ့္အရာမဟုတ္ေပ။ အစ္ကိုႀကီးသံုးေယာက္လံုးေလာက္ ေသြးမရဲေသာ္လည္း သူ႔မွာ ဇာတိေသြးဓာတ္ခံေလးေတာ့ စီးဆင္းေနဆဲပင္။ထို႔ေၾကာင့္ ကိုႀကီး စကားကို ေထာက္ခံ၏။
