(Uitverkoren) - De hoofdprijs (Wattys 2016 winnaar)

1.1

Het is niet moeilijk om ongemerkt uit bed te stappen aangezien ik me niet eerst onder een laken uit hoef te worstelen. Ik deel namelijk een bed met mijn jongere zusje Lavinia - in het dagelijks leven ook wel bekend als Vinny - en zij heeft de irritante gewoonte om in haar slaap het hele laken naar zich toe te trekken. Ook nu ligt ze weer met een stuk van het witte katoen stevig in haar vuist geklemd en de rest om zich heen gewikkeld als een rups in een cocon. Alleen vandaag komt het me wel goed uit. Op een dag als dit heb ik even wat tijd voor mezelf nodig.

Mijn blote voeten landen bijna geluidloos op de ruwe houten vloer. Zo stil als de af en toe piepende planken toelaten sluip ik naar de kast die langs de deur staat. Ik gris een broek en een shirt van mijn stapel en begeef me naar de badkamer. Daar kleed ik me om, zodat mijn familie niet wakker wordt van mijn bewegingen. Ik neem niet de moeite om te ontbijten. Dat kan straks ook nog. In plaats daarvan ga ik meteen naar buiten. Vandaag is niet de dag om aan mijn knorrende maag te denken.

Het is eng stil als ik de straat oversteek. Normaal gesproken is iedereen op dit tijdstip al wakker, maar vandaag is de enige dag van het jaar dat de inwoners van Latronis uit kunnen slapen. Het is immers de dag van de Zuivering, onderdeel van de Eliminatie. Iets waar ik eigenlijk liever niet aan wil denken, maar ik zal er niet aan ontkomen.

Het pad in de olijfgaard voelt stevig aan onder mijn voeten. Dat is het meestal rond deze tijd van het jaar, zo net na de oogst. Tijdens het plukken van de olijven wordt hier namelijk veel gelopen, waardoor het donkere zand aangestampt wordt tot een stabiele ondergrond. Als het droog blijft - zoals dit jaar - tenminste. Er zijn ook jaren geweest dat de regen met bakken uit de hemel kwam vallen en de olijfgaard in één grote modderpoel veranderde.

Mijn favoriete boom staat helemaal achterin de gaard. Het is de oudste boom van allemaal. Mijn vader heeft me verteld dat hij er al lang voor mijn geboorte stond. Door zijn leeftijd is de stam behoorlijk dik en is hij ook hoger dan veel van de andere olijfbomen. Dat in combinatie met de vele takken die eraan groeien maakt het een prima boom om in te klimmen, wat ik dan ook graag doe.

De takken buigen nauwelijks door onder mijn lage gewicht. Dat is het enige voordeel van honger lijden. Behendig klim ik zo hoog als ik komen kan, naar de tak waar ik altijd zit en vanwaar ik een prima uitzicht heb op de bergen achter de olijfgaard. Bovendien word ik gecamoufleerd door de bladeren die het hele jaar door aan de boom blijven zitten, waardoor ik de omgeving wel heel goed in de gaten kan houden maar anderen mij niet meteen kunnen zien.

Mijn hand streelt de bobbelige stam van de boom. Nog maar een paar weken geleden zat ik precies op deze plek om de boom te ontdoen van zijn olijven. De oogst was goed deze keer. Dat mocht ook wel weer, na het fiasco van vorig jaar. Zoals altijd was het ook nu weer hard werken, maar gelukkig was het dit jaar mooi weer en dat hielp wel bij het plukken. Toch was ik zoals gewoonlijk weer blij toen de dagen van twaalf uur achter elkaar werken er eindelijk op zaten. Olijven plukken is helemaal geen erg werk, maar zulke lange dagen ga je vanzelf in al je ledematen voelen.

Olijven zijn één van de belangrijkste voedselbronnen in dit land. Van een groot deel van de oogst wordt olijfolie gemaakt. Daar houden mijn moeder en haar collega's zich mee bezig zodra er geen olijf meer in de gaard hangt. De rest van de vruchten wordt ter consumptie verkocht op de markt in het centrum.

De stilte is confronterender dan ik had gedacht. Ik wilde gewoon even alleen zijn, afscheid nemen van deze boom voor het geval ik hem nooit meer terug zal zien, maar juist het gebrek aan menselijke omgevingsgeluiden benauwt me nu. Het enige dat er te horen is, is het knorren van mijn lege maag. Stilte voor de storm. Of het geluid van de naderende dood?

Mijn vingers klemmen zich om de tak heen waarop ik zit. Het kost me moeite om adem te halen. Vijftien keer, dat is de exacte hoeveelheid van deze dagen dat ik al mee heb gemaakt, ook al kan ik me de eerste drie tot vier natuurlijk niet herinneren. Maar alles is anders als je eenmaal de leeftijd van zestien jaar bereikt. Op je vijftiende weet je dat je nog minstens een jaar te leven hebt. Dan lijkt het moment van jouw eigen Eliminatie nog ver weg.