(Uitverkoren) - De hoofdprijs (Wattys 2016 winnaar)

18.2

Het lijkt een eeuwigheid te duren voor de boot eindelijk koers zet naar het eiland, alle zesenveertig finalisten aan boord. De tocht over de ruige golven duurt ongeveer een kwartier. Eenmaal aangemeerd bij de steiger worden wij deelnemers onder leiding van een groep bewakers uit de boot gehaald en naar het midden van het eiland gebracht, wat zo'n anderhalve kilometer lopen is.

Het midden van het eiland wordt gemarkeerd door een toren van zestig meter hoog die van de buitenkant volledig van glas is. Dit is de plek waar de toeschouwers verblijven zolang als de finale duurt. Aan de voet van de toren is een met geluiddicht glas afgezet gebied gecreëerd zodat het publiek als het ware met de deelnemers mee kan lopen. Vijftien keer heb ik binnen dat glas gestaan en ik vraag me af of ik er ooit weer zal komen.

In een slappe poging om in te zoomen op de potentiële overlevers worden onze namen één voor één omgeroepen terwijl we stilletjes bij elkaar gaan staan op de plek die de bewakers ons aanwijzen. Als ik me de laatste dagen al een beest voelde, weet ik niet wat ik nu ben. Op deze manier horen mensen niet behandeld te worden.

Als Aeneas, wederom op een klein podium van hout, klaar is met het opnoemen van de namen, gaat hij over tot de orde van de dag. "Dames en heren, jongens en meisjes, welkom bij de finale van de honderdvierenvijftigste Eliminatie. Alle deelnemers zijn binnen, wat betekent dat het nu tijd is om de uitverkorenen welkom te heten. Geef een groot applaus voor Arachne DeLisle, Cassy Duval, Matheus Bellamy, Vartan Giroux, Séraphin Allard en de ingeruilde Arthur Corcoran." De naam van zijn broertje spreekt hij met aanzienlijk minder enthousiasme uit dan die van de anderen. Wat een eikel.

Door een deur in de glazen stolp komen de zes uitverkorenen naar buiten, omgeven door bewakers voor het geval één van de finalisten hen iets aan wil doen. Ze moeten tegelijk met de rest van het publiek naar het eiland zijn gebracht.

Mijn hart slaat een slag over als Arthur als laatste door de deur komt. Ik wil naar hem toe rennen en hem vertellen dat het me spijt van vannacht, maar dan zullen de bewakers me zien als een bedreiging en me misschien al doodschieten voordat ik mijn mond open heb kunnen doen. Geen goed plan dus.

Zijn blik vangt de mijne op het moment dat hij naast Vartan gaat staan, in een keurige lijn met de andere uitverkorenen. In zijn ogen meen ik een flintertje woede te zien. En terecht ook. Hij heeft alle reden om boos op me te zijn. Ik heb het grandioos verknald.

Ik sla mijn ogen neer. Het zal pijn doen om hem met Arachne te zien trouwen, maar ik weet dat het beter is zo. Ik zal iemand anders moeten vinden. Iemand die aardig genoeg is om drie kinderen van te krijgen.

"En hier zijn ze dan, de consuls van Latronis, Janus en Nestor Corcoran!"

Met een zelfgenoegzame uitdrukking op hun gezicht stappen Janus en Nestor het podium op. Nestor is degene die meteen naar de microfoon grijpt. Het is me opgevallen dat hij gedurende deze editie altijd het woord voert. In voorgaande jaren was dat helemaal niet het geval, toen wisselden ze elkaar veel meer af. Misschien heeft het iets te maken met het feit dat Nestors zoon dit jaar tot de zestienjarigen behoort, ook al is hij voortijdig uit het spel gehaald.

Het doet me goed om te weten dat Arthur dit hoe dan ook zal overleven. Hij kan met een rijk meisje als Arachne trouwen en een paar prachtige kindjes krijgen. Ik daarentegen kan beter doodgaan vandaag, dan heeft er niemand meer last van mij. Dan hoef ik ook niemand meer te kiezen om de rest van mijn leven mee door te brengen. Het is jammer voor Vinny, maar misschien is ook zij uiteindelijk wel beter af zonder mij. Ik zorg alleen maar voor problemen en daar wil ik haar niet in meesleuren.

Is dit wat degenen denken die een Vrijwillige Verlossing doen? Voelen zij zich zo waardeloos dat ze er liever gewoon een einde aan maken? Ik dacht altijd dat ze dat deden omdat ze ervan overtuigd waren dat ze niet konden winnen, maar ze kunnen er natuurlijk ook gewoon genoeg van hebben. Het net als ik helemaal verkloot hebben.