(Uitverkoren) - De hoofdprijs (Wattys 2016 winnaar)

2.1

Langzaam dringt het tot me door wat die woorden betekenen. Mijn naam is niet genoemd. Dat betekent dat ik de arena in moet om samen met mijn leeftijdsgenootjes afgeslacht te worden alsof we beesten zijn en dat alles terwijl onze familieleden toekijken. Hoewel ik niet echt verwachtte uitverkoren te worden, komt het toch aan als een klap in mijn gezicht.

Pas als ik een paar mensen mijn naam hoor roepen, besef ik dat iedereen mijn kant uit kijkt. Of nee, dat is niet waar. Ze kijken naar mij én naar Arthur. Allebei zijn we niet genoemd. De zoon van de consul en de beste leerling van de school. Zelfs als ik nu sterf weet ik dat dit een legende zal worden die nog vele jaren zal voortleven. Ik wil helemaal geen legende worden, ik wil gewoon mijn familie weer terugzien.

Op het podium probeert Nestor het volk tot kalmte te manen. "Stilte allemaal. Ik begrijp dat er verwarring heerst over het geringe aantal uitverkorenen. Dit jaar is er bewust voor gekozen om slechts vijf zestienjarigen rechtstreeks te verkiezen in plaats van de gebruikelijke acht tot tien, maar dit betekent wel dat er in de arena meer winnaars zullen zijn. Op deze manier worden pas goed de zwakkelingen van de sterken gescheiden. Janus en ik wensen geen verdere toelichting te geven op de gemaakte keuzes. Wie het daar niet mee eens is, kan zich nu melden en diegene krijgt een plekje bij de rest in de arena."

"Maar meneer," klinkt ergens achteraan een stem die mijn nekharen doet rijzen. Als ik me omdraai, zie ik hoe Vinny zich een weg naar het podium baant. "Waarom Deia niet?" Het volk wijkt zonder aarzelen opzij om haar door te laten. Ze bereikt het podium en kijkt de consul dapper in zijn ogen, haar lange witte jurk flapperend in de wind.

"Oh nee. Dit gebeurt niet echt. Laat dit alsjeblieft niet echt gebeuren." Ik knijp mijn ogen stevig dicht en probeer te doen alsof ik ergens anders ben, maar omdat ik toch weet dat het niet lukt doe ik ze meteen weer open.

"Kinderen mogen niet gestraft worden," helpt Arthur me herinneren. "Ze zou hem zelfs kunnen vermoorden zonder daar straf voor te krijgen."

Dat is niet helemaal waar. Het klopt dat kinderen bij ons niet gestraft worden voor misdaden die ze plegen, maar dit geldt niet voor moordenaars. Als een kind een moord pleegt, wordt hij of zij voor de wet als volwassen aangezien en in de arena voor de ogen van het hele volk geëxecuteerd. Niet straffen in de kinderjaren wil nog niet zeggen dat alles zomaar getolereerd wordt.

Inmiddels is mijn zusje op het podium geklommen, nog steeds wachtend op antwoord. "Nou, meneer de consul? Deia haalt de beste cijfers van de school, dat weet iedereen. U hebt wel voor Arachne gekozen en die is toch net iets minder intelligent dan Deia. Hoe wilt u dat verklaren?"

"Lavinia!" buldert de stem van mijn vader over het plein. Hij klimt het podium op en tilt mijn zusje in één vloeiende beweging van de glanzende houten planken. "Het spijt me ontzettend, Nestor. Neem het mijn dochter alstublieft niet kwalijk. Ze is gewoon van slag vanwege Deianeira. We zijn uiteraard diep bedroefd dat u haar niet hebt uitverkoren, maar we zullen de keuze respecteren." Met een spartelende Vinny over zijn schouder loopt hij het podium weer af.

Bodine knijpt in mijn hand. "Dat is zo lief van haar."

"Het is helemaal niet lief. Het is stom en ondoordacht. Ze brengt zichzelf in gevaar." Ik zou alles wat ik kon doen om mijn zusje te beschermen, al was het maar om mijn ouders gelukkig te maken, maar blijkbaar wil zij graag de zekerheid dat ze op haar zestiende zal sterven. Dan kan ik verder ook niets voor haar betekenen.

Geroezemoes klinkt overal om ons heen. Ik hoor mijn naam en die van Arthur regelmatig vallen. Mensen begrijpen blijkbaar niet dat we er niet bij zitten. Ik kan het ze niet kwalijk nemen. Zelf heb ik ook geen idee hoe Nestor zo harteloos kan zijn om zijn eigen zoon de arena in te sturen. Of doet hij dat soms om mij in de gaten te houden? Het is de enige verklaring die ik kan bedenken.