(Uitverkoren) - De hoofdprijs (Wattys 2016 winnaar)

1.2

Als ik thuiskom, zijn mijn familieleden al druk bezig om zich voor te bereiden op de Zuivering. Mijn zusje zit op een stoel aan de keukentafel terwijl mijn moeder haar lange, rode haar kamt. Ze lijken op elkaar, die twee. Ik lijk meer op mijn vader met zijn dikke, donkere haar en groene ogen.

Zonder te stoppen met borstelen kijkt mam op als ik binnenkom. Ze zegt niks, maar ik kan wel raden wat ze denkt. Waarschijnlijk hetzelfde als alle andere moeders in Latronis op dit moment. Ze vraagt zich af of ze me straks kwijt is.

Op dat moment komt mijn vader in zijn beste outfit de keuken in. Hij slaat emotioneel zijn armen om me heen. "We zijn hoe dan ook trots op je, Deianeira. Jij bent onze superster. Je wordt vast uitverkoren, daar ben ik zeker van, maar jij zult er altijd nog bij horen."

Ongemakkelijk worstel ik me los uit zijn omhelzing. "Hoe kun je dat nou weer zeggen? Wat maakt mij anders dan diegenen die in de afgelopen jaren zijn uitverkoren? En trouwens, ik word het toch niet."

"Jawel," bemoeit mijn zusje zich er nu mee. Haar kan ik niets kwalijk nemen, hoe irritant ik dat ook vind. Voor haar ben ik niet minder dan een groot voorbeeld, een idool. En hoewel ik echt wel van haar hou, vind ik het vaak bijzonder vervelend dat ze me altijd na probeert te doen. "Jij bent de beste, Deia. Je moet hier blijven."

Helaas heb ik daar zelf niets over te zeggen. Ik probeer dus maar een de beklemmende sfeer in de keuken te ontsnappen door naar de slaapkamer te gaan. Daar plof ik op het bed neer dat ik met mijn zusje deel. Met gesloten ogen probeer ik mijn hoofd leeg te maken. Tevergeefs. Doordat de muren in huizen als dit zo dun zijn als een velletje papier hoor ik mijn ouders in de keuken met elkaar smoezen. Zouden ze zich tegen elkaar beklagen over mij? Of hebben ze het over hun eigen de Eliminatie, waarvan alle herinneringen nu wel weer boven zullen komen?

Ik heb best wel geluk gehad met mijn leven. Oké, ik heb dan misschien in de wintermaanden constant koude voeten en ik lig 's nachts wakker van het aanhoudende knorren van mijn maag en mijn ouders houden niet van elkaar, maar mijn ouders houden tenminste wel van mij en Vinny. Dat hebben ze ons maar al te vaak gezegd. In Latronis is het namelijk wettelijk verplicht om minstens drie kinderen te krijgen. Dit is natuurlijk belachelijk, maar als je leven je lief is dan kun je je er maar beter aan houden. Mijn ouders hebben echter maar twee kinderen gekregen. Niet omdat ze van hun leven af willen, maar omdat mijn moeder na de geboorte van Vinny onvruchtbaar is geworden. Ik weet er het fijne niet van, maar ze wordt door de consuls met rust gelaten en dus zal het wel niet zo'n ramp zijn om onvruchtbaar te zijn.

In ieder geval hebben ze dus Vinny en mij gekregen en ze hebben ons meerdere malen verteld hoe gelukkig ze met ons zijn. Maar ergens diep vanbinnen vraag ik me af of ze om dezelfde reden als ik blij zijn dat ons gezin geen vijfde lid telt. Het zou een extra mond zijn om te voeden.

Langzaam gaat de deur open. Het hoofd van mijn vader verschijnt door de opening. "Hé. Ben je er klaar voor?"

"Alsof ik hier klaar voor zou kunnen zijn," snuif ik.

"Ik bedoel of je nog iets moet doen voordat we gaan. Of je er in dat opzicht klaar voor bent. Ben je dat?"

Ik ga rechtop zitten en bestudeer mezelf. Mijn nagels zitten voor de verandering eens niet onder de viezigheid omdat ik ze gisteravond schoongemaakt heb. Een streng van mijn donkere haar is losgeraakt uit mijn staart. Verder draag ik mijn gebruikelijke, versleten kleren. Ik zie er niet bijzonder uit, maar dat is ook niet nodig. Alle zestienjarigen van het land worden straks gedoucht en mooi aangekleed voor de feestmaaltijd die hoort bij de eerste avond van de Eliminatie. "Wat zou ik nog moeten doen? Ik ga gewoon zo." Als ik nou zeker had geweten dat ik uitverkoren zal worden, en dus op het podium zal moeten verschijnen, dan had ik misschien wel iets extra's gedaan. Mijn haar in een wat sierlijker kapsel dan in mijn gebruikelijke makkelijke staart of mijn mooiste kleren aan bijvoorbeeld. Maar het zenuwachtige gevoel in mijn buik maakt me dat onmogelijk. Misschien word ik toch uitverkoren, ik weet het niet. Ik heb de gedachtegangen van de consuls nooit kunnen volgen. Wie weet wat ze van plan zijn.

"Oké." Mijn vader sluit de deur en komt naast me zitten. Hij slaat een arm om me heen. "Ik weet hoe moeilijk dit is."

"Dat weet ik, maar wat wil je eraan doen?"

"Niets. Je kunt er niets aan doen. Dat is het frustrerende aan deze situatie. Als ik je had kunnen beschermen dan had ik het gedaan. Voor jou of voor Vinny zou ik zo die arena weer in gaan, maar dat kan niet."

Cynisch kijk ik opzij. "Je was er toch zo zeker van dat ik uitverkoren word?"

"Dat ben ik ook. Ik doe gewoon een poging om je een hart onder de riem te steken, hoe moeilijk dat ook is."

"Dat weet ik. Sorry." Ik moet mijn emoties ook niet afreageren op mijn vader. Als er iemand is die weet wat voor invloed de Eliminatie op je leven kan hebben dan is hij het wel. Met hem vergeleken heb ik het nog vrij makkelijk. Mijn zusje hoeft niet tegelijk met mij de arena in en de enige die ik verder te verliezen heb, is mijn beste vriendin. Dat is toch iets anders dan een tweelingbroer.

Ik haal diep adem en sta op. "Laten we dit varkentje maar eens gaan wassen dan. Iets anders zit er toch niet op." Ik probeer mezelf te overtuigen van deze woorden, maar het lukt niet erg. Toch draai ik me om en loop terug de keuken in.

Inmiddels is mijn moeder klaar met het borstelen van Vinny's haar, dat uit haar gezicht wordt gehouden door twee plukjes die vanaf de weerszijden van haar hoofd naar achteren lopen en daar in een vlechtje zijn verweven. Het ziet er mooi uit.

Met de borstel komt mam op mij af. "Kom, laat me jouw haar ook even doen."

Normaal gesproken zou ik mezelf snel uit de voeten hebben gemaakt, want ik hou er helemaal niet van om aangeraakt te worden, maar vandaag laat ik haar gewillig haar gang gaan. Misschien is het wel de laatste keer dat het kan. Daarom blijf ik geduldig staan terwijl zij de borstel door mijn lange haar haalt.

"Zo." Mams hand aait even over mijn hoofd. "We zijn hoe dan ook trots op je, Deianeira. Onthoud dat."

Ik knik maar wat. Het is me wel duidelijk dat ze serieus is, anders zou ze me niet bij mijn volledige naam noemen. Dat doen mensen meestal alleen maar als ze boos op me zijn of als ze heel graag mijn aandacht willen hebben. Of bij officiële gelegenheden, zoals de Eliminatie.

Mijn vader, die inmiddels ook weer binnen is gekomen, schraapt zijn keel. "Ik denk dat het tijd wordt om te eten en daarna moesten we maar eens gaan."

"Inderdaad." Als we te laat komen kan dat sowieso mijn dood betekenen en die wil ik toch nog even uit proberen te stellen. Het wordt tijd om mijn vonnis tegemoet te treden.

- - -

A/N Na de volgende update zullen we weten wie de uitverkorenen zijn. Blijf dus vooral lezen ;)

Dit stuk is opgedragen aan @CSIHaler omdat ze me zo goed geholpen heeft met herschrijven. Lobke, ik heb nog niet al je commentaar kunnen verwerken in deze versie, maar je hebt me wel geïnspireerd om nog een totaal andere versie te schrijven waarbij zelfs jij van je stoel valt van de plottwists (hoezo ik leg de lat hoog?). Bedankt!