(Uitverkoren) - De hoofdprijs (Wattys 2016 winnaar)

18.1

Het is traditie dat de finale van de Eliminatie niet in de arena gespeeld wordt, maar op een eilandje dat een paar kilometer voor de kust van Latronis ligt. Zo komt het dat deze dag anders begint dan alle voorgaande dagen. Dit keer zit er geen publiek op de tribunes en komt er geen bewaker om me mee naar mijn vaste plek tussen de andere deelnemers te nemen.

Na het ontbijt gaat de deur open die naar de gang leidt, iets dat gepaard gaat met een luid geknars. Een bewaker gebaart dat ik mee moet komen. Hoewel het de eerste keer is dat ik dit meemaak, weet ik precies waar hij me mee naartoe neemt: de voorraadkamers.

We passeren de zaal waar nog maar een week geleden de feestmaaltijd plaatsvond. Het lijkt iets uit een vorig leven, als dat zou bestaan. Toen leefde Bodine nog. De gedachte aan haar toen ze zei dat ze vol zat, bezorgt me een draaierig gevoel.

Vlak achter de zaal belanden we in een gang met vijf deuren op gelijke afstand van elkaar. De bewaker diept een sleutel op uit de zak van zijn uniform, loopt op de derde deur af en opent die. Hij wacht tot ik met hem mee naar binnen loop voordat hij de deur weer achter ons sluit.

Ik wist dat deze ruimte bestond en heb me er dan ook al vaak een voorstelling van proberen te maken, maar de werkelijkheid overtreft alles. Overal waar ik kijk, zie ik spullen. In stellingen langs de wanden liggen messen, verbandtrommels, pakjes gedroogd fruit en alles wat je verder maar nodig zou kunnen hebben om te overleven op een onbewoond eiland. Aan elk object hangt een wit kaartje met daarom een getal.

De bewaker kijkt me aan alsof hij met zijn strenge blik dwars door mijn ziel probeert te boren. "Je krijgt tien minuten de tijd om hier de spullen uit te kiezen die je mee wilt nemen naar de finale. Bij elk voorwerp staat hoeveel punten het waard is. Jij hebt vijftien punten te besteden. Op valsspelen staat de doodstraf. Ga je gang."

Vijftien punten. Dat klinkt als behoorlijk weinig om de finale mee in te gaan. Dat heb ik natuurlijk te danken aan Arthur, die iedere keer mijn proeven over heeft genomen. Als ik alles zelf had gedaan, had ik nu veel meer mogelijkheden gehad.

Haastig probeer ik een inventarisatie te maken van alle spullen en het aantal punten dat ze kosten. Een mes zou handig zijn, maar dat kost me meteen tien punten. Ik besluit de verzameling messen te laten liggen.

Ook het eten sla ik over. Op het eiland groeien planten. Ik weet dat er expres giftige varianten tussen worden gezet om finalisten te testen op hun plantenkennis, maar dat lijkt me voor mij geen probleem. Ik heb in het verleden de meest rare dingen moeten eten om niet te sterven van de honger.

Als ik verder loop, zie ik een rek vol vismateriaal. Dit lijkt me ook overbodig om mijn kostbare punten aan te besteden. Met een beetje geluk is de finale morgen weer voorbij. Zolang red ik het hopelijk wel zonder al te veel te eten.

Ik ben nu helemaal achterin het magazijn aangekomen. Ik wil me al omdraaien om de stellingen aan de andere kant te bestuderen als mijn oog op iets valt dat half in een donkere hoek verscholen ligt. Nieuwsgierig strek ik mijn hand uit om het op te pakken. Gladgeschuurd hout glijdt soepel tussen mijn vingers door. Een katapult. Drie punten.

Een glimlach verspreidt zich over mijn gezicht. Dit is een makkelijke keuze. Mijn vingers klemmen zich om de steel van het ding heen alsof ik bang ben dat de bewaker het weer van me af zal pakken. Deze gaat met mij mee naar de finale.

Tegen de andere wand liggen tenten en slaapzakken, gevolgd door een rek met rugzakken. Zou het praktisch zijn om één van die rugzakken mee te nemen? Ik kan me voorstellen dat het een enorme last is om daar steeds mee te moeten sjouwen. Toch kan het handig zijn om bijvoorbeeld eten in mee te nemen. Ik weet tenslotte nooit wanneer ik weer iets eetbaars tegen zal komen.