(Uitverkoren) - De hoofdprijs (Wattys 2016 winnaar)

16.2

Maar de gedachte blijft door mijn hoofd spoken. Begin ik soms iets voor Arthur te voelen? Ik doe wel altijd alsof liefde iets slechts is, maar zijn mijn ouders dan domme mensen omdat ze ooit van iemand gehouden hebben? Is mijn moeder een stomme snol alleen maar omdat ze zo verliefd was op iemand dat ze na diens dood met zijn broer trouwde als eerbetoon? Want dat geloof ik ook niet meer. Het enige wat ik nog steeds geloof, is dat liefde je alleen maar pijn kan doen. Daar ga ik mezelf niet vrijwillig in onderdompelen. Als ik pijn wil lijden, kan ik ook gewoon een opstand veroorzaken.

Voor de lunch worden er twee proeven gespeeld. De eerste is een rondje ren voor je leven, waar ik gelukkig niet bij betrokken ben. Daarna volgt de buikspierproef.

Ik voel aan mijn eigen buikspieren. Dingen waar ik tot een paar dagen geleden geen seconde aandacht aan had besteed. Ze zijn nog steeds gevoelig van mijn trainingssessie van vannacht. Het zou me echt niet uitkomen om nu uitgekozen te worden.

Zo werkt het uiteraard niet. Nu Arthur uit het spel is gehaald, ziet Arachne haar kans om van mij af te komen. Ze weet dat lichamelijke beweging niet mijn ding is. Het is dan ook geen verrassing om mijn naam te horen als degene die de uitverkorenen hebben gekozen namens het rode team.

Met mijn ogen op de grond gericht sta ik op. Dit ziet er absoluut niet goed uit. Ik ga hoe dan ook verliezen. Mijn hoofd zal afgehakt worden alsof ik een beest ben dat op de slachtbank ligt. Dit kunnen mijn buikspieren nu niet aan.

Maar als ik tegen de tijd dat ik bij de stellage arriveer die voor deze proef gebruikt wordt mijn hoofd weer ophef, zie ik een ernstig verzwakte Sorin staan. Zijn oogballen zijn helemaal weggezakt in hun kassen en hij is nog magerder dan anders. De botten zijn dwars door zijn kleren heen te zien. Krijgt hij dan helemaal niets te eten van zijn familie?

Ik wist niet dat het echt zo erg was. De familie van Sorin is er blijkbaar zo eentje, die hun kinderen alleen maar op de wereld zet om ze te laten sterven. Alleen was ik in de veronderstelling dat dit soort mensen hun kinderen tijdens de Eliminatie toch nog iets te eten zouden geven. Al was het maar om hen een kans te geven zichzelf te bewijzen. Maar Sorin krijgt zo te zien helemaal niets. Wil zijn familie zo graag van hem af?

Weer realiseer ik me hoeveel geluk ik heb gehad met mijn leven. Mijn familie zou het nooit in hun hoofd halen om mij geen eten te geven. Andersom geldt hetzelfde. Wij houden van elkaar. Kennelijk is dat iets aparts.

Het bevestigt mijn theorie dat liefde alleen maar pijn kan doen. Er zijn maar vier mensen van wie ik ooit gehouden heb en één van hen – Bodine – ben ik al kwijtgeraakt. Het is een kwestie van tijd tot ik de andere drie – mijn ouders en mijn zusje – ook kwijtraak. Of tot ze mij kwijtraken. En misschien ben ik de afgelopen dagen ook wel een beetje van Arthur gaan houden, maar ik ben er nog niet helemaal uit op welke manier precies. Het is de vraag of ik de kans zal krijgen om daar achter te komen.

De andere deelnemers aan de buikspierproef krijgen blijkbaar wel allemaal af en toe iets te eten. Ze zien er naar omstandigheden normaal uit. Het maakt hen sterke tegenstanders voor de uitgemergelde jongen en het meisje met spierpijn.

Tot slot laat ik mijn blik over de bank met uitverkorenen glijden. Arthur zit naar me te kijken, net als tijdens de proef van gisteren, maar eigenlijk had ik ook niet anders verwacht. Als hij ziet dat ik terugkijk, wijst hij naar zijn buik en steekt zijn duim op. Ik weet niet exact wat dat betekent, maar hij zal er vast iets positiefs mee bedoelen.

Door middel van een frons probeer ik hem te laten weten dat ik dit helemaal niet positief inzie. Ik wijs op mijn eigen buik en trek een pijnlijk gezicht.

Arthur zucht. Natuurlijk. Hij heeft me gewaarschuwd. Ik had gewoon naar hem moeten luisteren en niet in één keer zoveel oefeningen moeten doen, maar het langzaam opbouwen. Nu verpest ik mijn kans om ouder te worden dan zestien.

Inmiddels zijn alle deelnemers bij elkaar gebracht en worden we geacht om onder de stellage te gaan liggen. De bewakers binden onze voeten vast. Nog heel even kan ik ervaren hoe het is om te leven.

Het startschot klinkt. Ik ben zo verzwakt van de vermoeidheid en mijn buikspieren dat ik schrik van de harde knal en bijna meteen mijn benen laat zakken. Net op tijd weet ik ze omhoog te houden. Ik ben nog in de race.

Naast me heeft Sorin er ook nu al moeite mee. Dat zal wel als je moet leven op lucht. Ik weet zeker dat deze proef voor ons allebei het einde zal betekenen. Naast hem zal ik sterven.

Deelnemers aan de Eliminatie krijgen geen persoonlijke begrafenis. Hun lichamen worden gedumpt in een massagraf dat tussen de arena en de gevangenis in ligt. De plek waar dat van mij ook terecht zal komen.

Om mezelf af te leiden van mijn spierpijn stel ik me voor dat ik wel een begrafenis heb. Ik zie Arthur voor me, strak voor zich uit starend tijdens de plechtigheid. Vervolgens spreekt hij de aanwezigen bemoedigend toe en probeert hij ze aan het lachen te maken met grappige anekdotes. En tot slot, als iedereen weg is, zal hij in zijn eentje snikkend over mijn graf gebogen staan. Het is zo'n hartverscheurend beeld dat ik moeite moet doen om niet in elkaar te krimpen.

Uiteraard is ook mijn familie aanwezig op mijn begrafenis. Mijn moeders gezicht is helemaal grauw en de rimpels rond haar ogen zijn aanzienlijk dieper geworden. Ze staat ineengedoken half verscholen achter mijn vader. Die staat rechtop strak voor zich uit te kijken. Er rolt een traan over zijn wang, maar hij verroert zich niet. Hij heeft zijn hand op de schouder van mijn zusje gelegd. Vinny! Ik weet precies hoe zij zal reageren op mijn dood. Ze zal naar wat er nog van me over is schreeuwen dat ik haar beloofd heb om levend uit de arena te komen. Vervolgens zal ze snikkend in de armen van onze vader vallen. Maar ze zal wel een punt hebben. Ik heb haar dit beloofd, en niet alleen haar.

In mijn onderbuik branden mijn buikspieren inmiddels zo fel dat ze de hele arena zouden kunnen roosteren, maar ik ben niet van plan om op te geven. Ik heb het mijn zusje en mijn beste vriendin beloofd. Zij zijn mijn grote liefdes. Niet op de romantische manier, maar metaforisch gezien. Zeker Vinny. Zij is de enige voor wie ik zou sterven en juist daarom moet ik dat nu niet doen.

Ik zie de bijl vallen voordat ik het misselijkmakende geluid hoor dat zoiets produceert. Verlamd van schrik en met opengesperde ogen kijk ik naar boven. Pas na een paar seconden dringt het tot me door dat mijn hoofd nog gewoon op mijn lichaam zit. Het is Sorin die deze proef niet overleefd heeft. Dat is één. Zal ik dan echt de tweede zijn?

In gedachten probeer ik mijn buikspieren streng toe te spreken. Ze mogen het nu niet laten afweten. De voorsprong die ik wilde behalen door te trainen mag niet omgezet worden in een achterstand.

Ik had veel eerder iets met mijn buikspieren moeten doen. Misschien ben ik dan toch niet zo slim als iedereen denkt. Ik had dit nota bene al vanaf mijn geboorte aan kunnen zien komen. Wie weet trainen anderen in het geheim al jaren voor deze dag. En wat doe ik? Ik lees boeken en klim in olijfbomen, om me en passant ook nog even de woede van een consul op de hals te halen. Heel slim van je, Deia. Zo kom je er wel in het leven.

Nog een bijl valt. Ik durf niet om te kijken om te zien wie er onthoofd is. Alleen al het idee van een hoofd en lichaam dat van elkaar gescheiden zijn maakt me misselijk. Daarom hou ik mijn ogen recht naar boven gericht terwijl ik wacht tot ik word bevrijd.

Het kost me grote moeite om mijn benen omhoog te houden tot ze worden losgeknoopt. Plat blijf ik op de grond liggen, de tranen geruisloos over mijn wangen stromend. Hopelijk was dit mijn laatste proef voor de finale van morgen. In de finale krijg ik misschien de kans om mijn hersens te gebruiken. Al weet ik niet meer zo zeker of dat iets positiefs is.

- - -

A/N Ik heb het even gecheckt en hierna zal alleen hoofdstuk 18 nog gesplitst zijn in twee delen. Dat wil zeggen dat er nog zeven updates zijn. Dat klinkt echt weinig.