(Uitverkoren) - De hoofdprijs (Wattys 2016 winnaar)

12

Misschien dat ik toch een soort psychologisch kunstje heb verricht vannacht, want als ik 's morgens weer naar de tribune word geleid voel ik me sterker dan ooit. Ik ben nog meer dan hiervoor gefocust op het proberen te rekken van mijn leven met elke mogelijke seconde.

Hera kijkt me samenzweerderig aan als ik naast haar op de bank plaatsneem. "Hadden jij en Arthur vannacht geen romantische arena-date?"

"Nee," antwoord ik op een toon alsof ik niet kan begrijpen dat die vraag ook maar bij haar opkomt. "We hebben niets met elkaar of zo. We zijn gewoon vrienden." Alsof Arthur en ik ooit zouden daten. Meisjes zoals ik daten niet. Dat is meer iets voor de rijken, die zich dure etentjes kunnen veroorloven. Met Arachne zou hij bijvoorbeeld wel kunnen daten. Ik heb zelfs gehoord dat ze dat al een keer gedaan hebben. Het schijnt dat ze een tafel in het paleis romantisch hadden laten dekken en dingen aten als romige paddenstoelensoep en rosbief. Dingen die mijn familie zowat een maandsalaris kosten. Toch vind ik het ergens wel fijn voor Arthur. Als zijn vader hem dan toch dwingt om met Arachne te daten, wat ik tenminste vermoed dat het geval is, dan kan hij dat maar beter doen onder het genot van lekker eten.

"Ja hoor, alleen vrienden. Voor hoe lang nog?" Geheimzinnig trekt Hera een wenkbrauw op.

"Wat bedoel je daar nou weer mee?" Plotseling vind ik haar toch niet meer zo aardig. Waarom bemoeit ze zich niet gewoon met haar eigen zaken?

Ze lacht en geeft me een plagerige duw. "Hé, je hoeft niet zo verontwaardigd te doen. Iedereen ziet toch dat die jongen jou hartstikke leuk vindt?"

"Wat jij wilt, maar hou er nu over op, want daar komt hij aan." Ik keer Hera mijn rug toe en probeer een glimlach op mijn gezicht te zetten voordat de jongen in kwestie de bank bereikt. Ik wil niet dat de enige persoon die me hier steunt lastige vragen gaat stellen over waarom ik zo chagrijnig kijk. Dat zou er alleen maar toe leiden dat ik nog een keer zijn hart moet breken.

De gedachte dat iedereen het blijkbaar ziet, bevalt me trouwens ook niet. Is dat echt waar of verzint Hera dat maar? Dat zou natuurlijk goed kunnen. Ze kan dingen opgevangen hebben en daar verkeerde conclusies uit hebben getrokken.

Mijn ogen volgen Arthur tot hij naast me zit. Hij ziet er zo fris en gezond uit dat je zou zeggen dat hij net uit zijn slaapkamer in het paleis komt. Hoe heeft hij dat voor elkaar gekregen?

"Goedemorgen," lacht hij opgetogen. "Het is toch wel fijner als ik je ook daadwerkelijk kan zien, in plaats van zo in het donker met een muur tussen ons in. Dit praat een stuk makkelijker."

"Inderdaad" ben ik het met hem eens. "Je ziet er goed uit, zeg. Heb je soms stiekem een vijfgangendiner weg zitten werken vannacht?"

Hij lacht, uitbundiger dit keer en met geluid erbij. "Bedankt voor het compliment, maar helaas. Bovendien, als ik aan een vijfgangendiner had kunnen komen dan zou ik jou daar ook wet iets van gegeven hebben. Helaas is de werkelijkheid een stuk minder florissant. De enige van wie ik momenteel iets te eten krijg is Kyara. Zij bewaart nu steeds een klein deel van haar maaltijden voor mij omdat ze het zielig vind dat ik anders niets krijg."

"Dus je hebt van je ouders helemaal niets meer gehad?"

Arthur schudt zijn hoofd. "Alleen nog een briefje van mijn vader waarin stond dat ik Aeneas met rust moet laten."

"Kun je hem niet op de één of andere manier laten weten dat je Aeneas pas met rust laat zodra je fatsoenlijk te eten krijgt?" Het water loopt me al in de mond bij de gedachte. Misschien kunnen we wel echt een vijfgangendiner regelen. Dan zouden we zeker genoeg aansterken om hier leven uit te kunnen komen.

"Dat werkt zo niet," zucht Arthur. "Als ik dat doe dan maak ik hem alleen maar kwader. Dan zal ik niet eens meer via Kyara iets krijgen, want dan pakt hij dat gewoon af. Ik kan het beter laten zoals het nu is."