Ο ΑΠΑΓΩΓΕΑΣ ΜΟΥ

4

Άνοιξα σιγά σιγά τα μάτια μου και κοίταξα το δωμάτιο γύρω μου. Για μια στιγμή πίστεψα πως βρίσκομαι στη κρεβατοκάμαρά μου, αλλά θυμήθηκα τα χθεσινοβραδινά γεγονότα και πανικοβλήθηκα. Δεν ξέρω που είμαι! Τι μου έκαναν όσο ήμουν αναίσθητη? Κοίταξα το σώμα μου. Ευτυχώς φορούσα ακόμα όλα μου τα ρούχα και δεν φαινόντουσαν πουθενά σημάδια ή μελανιές.

Και τώρα γαμώτο τι θα κάνω? Ποιοί είναι αυτοί οι τρεις που με απήγαγαν? Κι αν δεν είναι μόνο τρεις αλλά ολόκληρη σπείρα εγκληματιών? Τρέμω και μόνο στην ιδέα!

Ηρέμησε Ειρήνη, σκέψου λογικά. Πρέπει να βρω τρόπο να ξεφύγω. Αν καταφέρω να βγω από δω, τότε μπορώ να ψάξω για βοήθεια. Καταρχήν πρέπει φύγω απαρατήρητη απ' το δωμάτιο. Δεν υπάρχει πουθενά παράθυρο. Η μόνη διέξοδος είναι η πόρτα.

Σηκώνομαι από το κρεβατι και προχωρώ προς την πόρτα. Σε παρακαλώ Θεέ μου, ας μην είναι κλειδωμένη. Γυρίζω το πόμολο και ανοίγει με ένα ελαφρό τρίξιμο. Πατώντας στις μύτες των ποδιών μου, προσπαθώ να βρω την εξώπορτα. Στο βάθος, βρίσκω μισάνοιχτη μια μικρή πόρτα η οποία οδηγεί σε κάτι σκάλες. Μακάρι να είναι η σωστή.

Κατέβηκα τις σκάλες όσο πιο αθόρυβα μπορούσα. Κατέληξα σ' ένα μεγάλο χώρο όπου υπήρχαν όργανα γυμναστικής. Περασμένος με μια αλυσίδα από το ταβάνι, κρεμόταν ένας σάκος του μποξ. Το μέρος φαινόταν σαν προπονητικό κέντρο ή κατι τέτοιο. Πάντως η έξοδος δεν ήταν.

Ξαφνικά δύο χέρια να τυλίχτηκαν γύρω απ'τη μέση μου. Τώρα την έβαψα! Πάλεψα για να ελευθερωθώ μα ο άγνωστος με έσφιξε δυνατότερα. Η πλάτη μου ακουμπούσε στους γυμνασμένους μύες του, καθώς με κρατούσε κοντά του. "Πας κάπου, μικρή?" Μου ψιθύρισε στο αυτί. Με μια απότομη κίνηση γύρισε το σώμα μου έτσι ώστε να τον κοιτάω.

Ήταν ο ίδιος που με είχε ναρκώσει χθες βράδυ. Δεν φαινόταν πολυ μεγάλος, ίσως ένα ή δύο χρόνια μεγαλύτερος από μένα. Ψηλός, μα όχι υπερβολικά, με κάστανα μαλλιά και γραμμωμένο σώμα. Τα πράσινα μάτια του καρφώθηκαν στα μελιά δικά μου.

"Σε παρακαλώ, άσε με να φύγω!" Είπα ενώ δάκρυα είχαν αρχίσει να κυλάνε στο πρόσωπο μου. "Μην μου κανείς κακό!" Το κλάμα δυνάμωσε και πλέον δυσκολευόμουν ν' αναπνεύσω. Είχα πάθει κρίση πανικού.

Τότε συνέβη κάτι που δεν περίμενα. Ο τύπος που με κρατούσε με κάθισε κάτω, γονάτισε και άρχισε να μου κάνει μασάζ στους ώμους.

"Μη φοβάσαι, δεν θα σε πειράξω." Έλεγε με σκοπό να με καθησυχάσει. "Προσπάθησε να αναπνεύσεις. Εισπνοή, εκπνοή." Ανέπνεε αργά και σταθερά.

Ακολούθησα το ρυθμό που έδινε, μέχρι που οι χτύποι της καρδιάς μου επανήλθαν στο φυσιολογικό και η αναπνοή μου σταθεροποιήθηκε. Εκείνος συνέχισε το μασάζ.

"Είσαι καλύτερα τώρα?" Με ρώτησε.

"Ναι." Ψέλλισα. Δεν είχα συνέλθει πλήρως, μα μπορούσα να μιλήσω.
"Ποιοί είστε? Τι θέλετε από μένα?"

"Με λένε Μιχάλη. Τα παιδιά που είδες χθες είναι ο Δημήτρης κι ο Τόλης. Είμαστε φίλοι πολύ καιρό. Μένουμε εδώ. Μαζί μας μένει και μια κοπέλα, η Νεφέλη." Άρχισε να λέει. "Δεν πρέπει να φοβάσαι, δεν θα σε βλάψουμε. Αντίθετα, προσπαθούμε να σε σώσουμε."

"Να με σώσετε? Να με σώσετε από τι?" Μα καλά, δεν σκέφτεται πριν μιλήσει? Αυτός και η παρέα του με απήγαγαν και μ' έφεραν κι εγώ δεν ξέρω που! Τι σόι διάσωση είναι αυτή?

"Θα ήταν καλύτερο να μάθεις την ιστορία από την αρχή. Τι λες, θέλεις να πάμε επάνω να βρούμε τα παιδιά και να σου εξηγήσουμε όλοι μαζί?" Πρότεινε.

Απ' τη μια φοβόμουν να βρεθώ στον ίδιο χώρο μ' εκείνους. Δεν ήξερα αν έπρεπε να εμπιστευτώ το Μιχάλη. Κι αν όλα αυτά περί σωτηρίας ήταν απλά ένα καλοστημένο κόλπο? Μια παγίδα ώστε να σταματήσω να τους υποπτεύομαι και μετά να με χτυπήσουν πισώπλατα? Απ' την άλλη όμως ήθελα κάποιες εξηγήσεις. Είχα την ευκαιρία να μάθω τι συνέβαινε.

"Πάμε." Τελικά η περιέργεια μου νίκησε τη λογική μου και συμφώνησα.

Α/Ν Το αγόρι στη φωτογραφία του κεφαλαίου είναι ο Μιχάλης. Ευχαριστώ όσους διαβάζουν την ιστορία μου. Μην ξεχνάτε να κάνετε vote & comment. Ily♥