Ο ΑΠΑΓΩΓΕΑΣ ΜΟΥ

16

Α/Ν Λοιπόν, σ' αυτό το κεφάλαιο, όπως και στα επόμενα, θα δούμε μικρά αποσπάσματα από την καθημερινή ζωή των παιδιών. Δεν ήθελα να γίνομαι κουραστική περιγράφοντας την κάθε μέρα από το πρωί ως το βράδυ, οπότε επέλεξα να γράψω μόνο τα σημαντικά γεγονότα που συμβαίνουν καθώς περνούν οι μέρες, μέσα από τα οποία φαίνονται τα συναισθήματα και οι σκέψεις των πρωταγωνιστών, για αυτό και η αφήγηση θα γίνεται από πολλές διαφορετικές οπτικές. Ελπίζω να σας αρέσει♥♥♥

Ημέρα 1, Ειρήνη POV

Η χθεσινή συζήτηση με επιρρέασε πολύ. Ένας δολοφόνος κυνηγάει τον Μιχάλη και θέλει να καταστρέψει όλους όσους σημαίνουν κάτι για εκείνον. Δηλαδή κυνηγάει κι εμένα. Κάποιοι θα πίστευαν ότι θα έπρεπε να τον χωρίσω για να κρατήσω τον εαυτό μου ασφαλή, αλλά δεν πρόκειται να συμβεί κάτι τέτοιο. Καλύτερα να πεθάνω, παρά να τον πληγώσω. Δεν θέλω να ζήσω μακριά του, δεν μπορώ.

"Ξέρω τι σκέφτεσαι." Μου είχε πει όταν βρεθήκαμε μόνοι μας. "Πως αν χωρίσουμε, δεν θα κινδυνεύεις. Καταλαβαίνω απόλυτα πόσο δελεαστική είναι αυτή η επιλογή και δεν σε κατηγορώ αν τελικά τη διαλέξεις. Θέλω μόνο να είσαι ασφαλής. Ακόμα κι αν αυτό είναι η αιτία να σε χάσω."

"Μιχάλη μου, σταματά." Έλεγα ενώ καθόμουν στα πόδια του. "Δεν αντέχω ούτε τη σκέψη του να είμαι μακριά σου, είσαι τα πάντα για μένα. Και δεν με νοιάζουν ούτε απειλές, ούτε τίποτα. Όσο σε έχω δίπλα μου δεν φοβάμαι, είμαι ασφαλής μόνο όταν βρίσκομαι στην αγκαλιά σου. Δεν πρόκειται να σε αφήσω για κανένα λόγο."

Με έσφιξε δυνατά πάνω στο σώμα του, και πέρασα τα χέρια μου γύρω απ' το λαιμό του, σε μια προσπάθεια να τον φέρω ακόμα πιο κοντά μου. Μείναμε έτσι για ώρα, ξεχνώντας ό,τι προβλήματα υπήρχαν. Ήμασταν μόνο εγώ, αυτός κι ο έρωτας μας.

Ημέρα 2, Νεφέλη POV

Ήμουν στο δωμάτιο μου, όταν ξαφνικά ακούω ένα χτύπημα στη πόρτα.

"Μπες." Φωνάζω.

Εμφανίζεται η Ειρήνη ντυμένη με τις πυτζάμες της, παρόλο που η ώρα είναι ακόμα οκτώ το απόγευμα, κρατώντας το λάπτοπ της στο ένα χέρι και ένα τεράστιο μπολ πατατάκια στο άλλο.

"Έχεις δουλειά?" Με ρωτάει.

"Όχι."

"Ωραία!" Ενθουσιάζεται. "Λοιπόν, έφερα να δούμε την καινούργια ταινία της Emma Watson."

"Τέλεια! Έλα, κάτσε στο κρεβάτι να τη δούμε!" Βολευόμαστε και οι δύο στο κρεβάτι μου, που ευτυχώς είναι μεγάλο και μας χωράει άνετα. Η Ειρήνη τοποθετεί το λάπτοπ και το μπολ ανάμεσα μας και ξεκινάει να παίζει η ταινία, η οποία είναι το κάτι άλλο! Απ' τις καλύτερες που έχουν κυκλοφορήσει τον τελευταίο καιρό! Παίζει κι ένας ηθοποιός, κούκλος!

"Έχω μια καταπληκτική ιδέα!" Ανακοινώνω μόλις τελειώνει.

"Για πες!"

"Τι λες για ένα sleepover?" Προτείνω. "Να μείνεις στο δωμάτιο μου απόψε. Μπορούμε να μιλήσουμε, να βάψουμε τα νύχια, να πούμε ιστορίες."

"Ναι φυσικά!" Συμφωνεί εκστασιασμένη.

Κι όντως έτσι έγινε. Μείναμε ξύπνιες όλη νύχτα μιλώντας και κουτσομπολεύοντας, γελάσαμε, κλάψαμε, μάθαμε η μια για το παρελθόν της άλλης και ήρθαμε πιο κοντά, δεθήκαμε.

Είναι ωραίο να έχω γυναικεία παρέα μετά από τόσα χρόνια που συγκατοικώ με τα αγόρια. Όχι πως δεν έκανα κι άλλες φίλες από τότε που βρίσκομαι στη Θεσσαλονίκη. Ούτε με χαλάει να έχω τρία μανάρια να κυκλοφορούν μες στο σπίτι (δύο τώρα πια, το ένα είναι πιασμένο). Απλά η Ειρήνη είναι πλέον η κολλητή μου κι εγώ η δική της, καταλαβαινόμαστε και μοιραζόμαστε κοινές απόψεις πάνω σε πολλά θέματα, κάτι που δύσκολα συμβαίνει με τις υπόλοιπες κοπέλες που συχνάζω.

Ημέρα 3, Δημήτρης POV

Καθόμασταν με τ' αγόρια στο καθιστικό, παίζοντας FIFA14 στο PlayStation. Τα κορίτσια πίνανε καφέ στη βεράντα, οπότε είχαμε την ησυχία μας. Δεν λέω, καλές και άγιες και οι δύο, μα όλες οι γυναίκες γίνονται ενοχλητικές μερικές φορές.

Ήμασταν προσηλωμένοι στο παιχνίδι, όταν μας διακόπτει ο ήχος ενός κινητού. Από το πολύ χαρακτηριστικό ringtone καταλαβαίνουμε πως είναι του Μιχάλη. Εντάξει, είπαμε ρε άνθρωπε, σου αρέσει η deathcore αλλά δεν χρειάζεται να παθαίνουμε έμφραγμα από τις κραυγές που ακούγονται κάθε φορά που χτυπάει το κινητό σου!

Αφήνει την κονσόλα και παίρνει το κινητό. Έπειτα, βγαίνει από το δωμάτιο για να μιλήσει.

Αφού επιστρέφει, η διάθεση του έχει αλλάξει. Φαίνεται από χιλιόμετρα ότι κάτι δεν πάει καλά.

"Ο Μαυρίδης ήταν στο τηλέφωνο, έτσι?" Ρωτάει ο Τόλης. Σίγουρα κατάλαβε κι εκείνος πως κάτι τρέχει.

"Ναι. Πήρε να μου πει πως δεν υπάρχει τίποτα νεότερο αλλά θα συνεχίσουν να ψάχνουν." Απαντάει. Αν δεν τον ήξερα τόσο καλά θα έλεγα είναι μια φυσιολογική απάντηση, μα δεν είναι. Η άχρωμη, σχεδόν στοιχειωμένη φωνή του προδίδει τον φόβο του.

Φοβάται, μπορεί να φαίνεται σκληρός και ανεπηρέαστος, κατα βάθος όμως φοβάται. Όχι για 'κείνον. Για την Ειρήνη. Έχασε ήδη τους γονείς του δεν θα αντέξει να χάσει και την κοπέλα που αγαπάει όσο τίποτα άλλο.

"Μην ανησυχείς, θα τον βρούνε. Δεν θα καταφέρει ούτε μια τρίχα απ' τα μαλλιά της να πειράξει." Τον διαβεβαιώνουμε κι εγώ κι ο Τόλης.

Γνέφει θλιμμένα και φεύγει από το καθιστικό, αμίλητος.

"Υποθέτω πως το παιχνίδι τελείωσε." Σχολιάζω απογοητευμένος.

"Μάλλον έχεις δίκιο." Συμφωνεί ο ξανθός μου φίλος, ο οποίος κλείνει το PS και αποχωρεί κι εκείνος.

Επιστρέφω κι εγώ στην κρεβατοκάμαρα μου, ξέροντας ότι αν δεν πιάσουν σύντομα τον Παύλο, τα πράγματα θα γίνουν πολύ χειρότερα.