Ο ΑΠΑΓΩΓΕΑΣ ΜΟΥ

11

Έχει περάσει μια εβδομάδα από τότε που βγήκα με τον Μιχάλη. Όλες αυτές τις μέρες αποφεύγουμε ο ένας τον άλλο. Κάτι έχει αλλάξει μεταξύ μας από τη στιγμή που με φίλησε, δεν μιλάμε πλέον όσο πριν το φιλί.

Κι αυτός τι του ήρθε και με φίλησε? Αφού δεν υπάρχει περίπτωση να του αρέσω, όχι όταν εκείνος είναι κούκλος και εγώ είμαι αυτή που είμαι. Στην τελική, μπορεί να έχει οποία θέλει, γιατί να διαλέξει εμένα?

Απλά με βρήκε σε μια αδύναμη στιγμή και με εκμεταλλεύτηκε. Ίσως ήθελε να με κάνει να νοιώσω καλύτερα. Κι αν αυτός ήταν ο σκοπός του, θα έπρεπε να ξέρει πως πέτυχε ακριβώς το αντίθετο. Κατάφερε να με μπερδέψει ακόμη περισσότερο.

Από τη μια, θέλω απεγνωσμένα να είμαι μαζί του. Να ξέρω πως είναι μόνο δικός μου. Να με κοιτάει με τις ματάρες του που ανάβουν φωτιές στην καρδιά μου και να μου χαμογελάει κάνοντας με να λιώνω. Θέλω να με αγκαλιάζει και να μην με αφήνει να φύγω, να χάνομαι μες στα δυο του χέρια.

Από την άλλη όμως, ξέρω πως δεν θα τελειώσει καλά. Θα με πληγώσει κι αυτός όπως όλοι οι άλλοι. Γιατί κάθε φορά που ένοιωθα κάτι για κάποιο αγόρι, πάντα κατέληγα με την καρδιά μου ραγισμένη.

Δεν είναι εύκολο να αποδέχεσαι τα αισθήματα σου για κάποιον όταν ο πρώτος άνθρωπος με τον οποίο έκανες σχέση θέλησε να σε βιάσει κι ο αμέσως επόμενος σε απατούσε με κάθε κοπέλα που περνούσε από μπροστά του.

Είναι δύσκολο να ρίξω τα τείχη που έχω υψώσει από τότε και να αφήσω τον οποιονδήποτε να δει τι πραγματικά νοιώθω. Απλά δεν μπορώ, και μάλλον δεν θέλω κιόλας. Δεν θέλω να καταλήξω πάλι απογοητευμένη και προδομένη.

Με τον Μιχάλη ίσως να είναι διαφορετικά. Λένε οτι δεν θα μάθεις ποτέ αν δεν προσπαθησεις. Το θέμα είναι πως θελεί δύναμη αυτή η προσπάθεια, κι εγώ δεν την έχω. Έτσι διαλέγω μια παθητική στάση. Αφήνω τα πράγματα να πάρουν το δικό τους δρόμο. Αν είναι να γίνει κάτι, θα γίνει. Αν και δεν το βλέπω.

Μιχάλης POV

Μια εβδομάδα. Εφτά ολόκληρες ημέρες. Τόσες έχουμε να μιλήσουμε. Δεν βγαίνει συχνά από το δωμάτιο της, κι οπότε συναντιόμαστε η όλη φάση είναι πολύ αμήχανη.

Δεν έπρεπε να την είχα φιλήσει. Δεν έπρεπε! Ήταν μεγάλο λάθος. Ήξερα πως δεν υπήρχε περίπτωση να νοιώθει κάτι, παρόλα αυτά εγώ πήγα και έκανα τα πράγματα ακόμη χειρότερα.

Δεν μπόρεσα όμως να συγκρατηθώ. Ήταν απλά αδύνατο να βρίσκομαι τόσο κοντά της κι εκείνη να με κοιτάει με τα τεράστια κλαμμένα μάτια της και να μην κάνω ότι έκανα. Έδειχνε τόσο εύθραυστη και τόσο μαγευτική ταυτόχρονα. Δεν είχα τη δύναμη να αντισταθώ.

Το ήθελα αυτό το φιλί, άσχετα αν τώρα μετανιώνω πίκρα για την πράξη μου. Έχασα και την παραμικρή ελπίδα να είμαι μαζί της.

Δεν μπορώ να πιστέψω πως ίσως είχα μια ευκαιρία μια μια κοπέλα σαν την Ειρήνη και τη χαράμισα. Δεν είναι ένα συνηθισμένο κορίτσι. Δεν είναι κενή και επιφανειακή όπως όλες η άλλες. Έχει μια ξεχωριστή γοητεία και μια υπέροχη προσωπικότητα. Είναι η κοπέλα που όλοι ψάχνουμε αλλά ελάχιστοι βρίσκουν. Κι εγώ ο βλάκας τη βρήκα και την έχασα!

"Πάλι την Ειρήνη σκέφτεσαι?" Η φωνή του Δημήτρη με επαναφέρει στην πραγματικότητα.

"Φαίνεται τόσο πολύ ε?" Η αλλαγή συμπεριφοράς ανάμεσα σε μένα κι εκείνη δεν πέρασε απαρατήρητη από τους φίλους μας, έτσι ήμουν αναγκασμένος να τους πω τα πάντα.

"Όσο να 'ναι." Είπε. Καθόμασταν όλοι στην κουζίνα, πλην της Ειρήνης βέβαια.

"Τι να κάνω, δεν μπορώ να την βγάλω απ' το μυαλό μου. Μου λείπει, καταλαβαίνεις?"

"Σε καταλαβαίνουμε Μιχάλη." Μπήκε στη συζήτηση κι ο Τόλης. "Μην κάθεσαι όμως άπραγος. Πρέπει να κάνεις κάτι!"

"Σαν τι ρε παιδιά? Αφού πλέον ούτε που μου μιλάει. Πιθανόν να μην θέλει να με ξαναδεί μπροστά της. Δεν έχει αισθήματα για μένα." Λέω απογοητευμένος. Και τι δεν θα 'δινα για μια τελευταία στιγμή μαζί της.

"Πίστεψε με βαθιά μέσα της σε θέλει όσο κι εσύ. Αλλά έχει πληγωθεί πολύ και φοβάται να δείξει τι νοιώθει." Η Νεφέλη είναι αυτή που μιλάει τώρα. Τον τελευταίο καιρό είναι η μόνη που βρίσκεται κοντά στην Ειρήνη. Περνάνε πολύ χρόνο μαζί κι έχουν γίνει κολλητές.

Ίσως κάτι παραπάνω να ξέρει. Μπορεί να αξίζει μια προσπάθεια. Δεν θα μάθεις αν δεν προσπαθήσεις, έτσι δεν λένε?

Σκέφτομαι για ώρα μέχρι που μια ιδέα σχηματίζεται στο κεφάλι.

"Βρήκα τι θα κάνω!" Ανακοινώνω. "Και θα αναλάβω δράση απόψε κιόλας!"

Α/Ν Γειααα! Τι κάνετε? Ελπίζω να είστε όλοι καλά. Άλλο ένα νέο κεφάλαιο. Μπορεί να ήταν λίγο βαρετό, αλλα χρειαζόταν για τη συνέχεια της ιστορίας. Λοιπόν, τι λέτε να έχει ο Μιχαλάκης στο "βρώμικο" μυαλό του???

Θα με κάνατε πολύ χαρούμενη αν ψηφίζατε και σχολιάζατε♥♥♥

Μέχρι το επόμενο κεφάλαιο, αντίο αγάπες μου♥♥♥

Ααα και καλη σχολική χρόνια σε όλους όσους πάνε ακόμα σχολείο!