Ο ΑΠΑΓΩΓΕΑΣ ΜΟΥ

21

Μιχάλης POV

Δεν το πιστεύω αυτό που συμβαίνει! Γιατί? Γιατί να συμβεί αυτό τώρα? Όλα κυλούσαν τόσο ήρεμα αλλά αυτό το καθίκι έπρεπε να τα καταστρέψει!

Δεν έχω άλλη επιλογή πια, πρέπει να φύγω. Να την αφήσω. Το μήνυμα που μου έστειλε το κάθαρμα ήταν ξεκάθαρο. Ή φεύγω ή τη σκοτώνει. Και δεν μπορώ να επιτρέψω να πειράξει ούτε μια τρίχα απ' τα μαλλιά της!

Όσο κι αν θέλω να μείνω δίπλα της, είναι αδύνατο. Θα πληγωθεί, το ξέρω, μα τουλάχιστον θα είναι ασφαλής. Θα συνεχίσει να ζει, κι ας πεθαίνω εγώ κάθε μέρα μακριά της.

Έχω ήδη μαζέψει μερικά πράγματα, τα πιο απαραίτητα. Θα πάω στις Σέρρες, σ' έναν ξάδερφο μου, για λίγο καιρό και μετά θα δω τι θα κάνω. Ίσως, όταν τελειώσουν όλα, να επιστρέψω. Όταν ο Παύλος βρεθεί ξανά εκεί που του αξίζει, στο σκοτεινότερο κελί της φυλακής, τότε κι εγώ θα γυρίσω και θα κάνω ότι περνάει απ' το χέρι μου για να ξανακερδίσω την καρδιά της. Αυτή την καρδιά που σε λίγο θα γίνει κομμάτια.

Είμαι έτοιμος να φύγω. Υπάρχει ένα τελευταίο πράγμα που πρέπει να κάνω και μετά θα εξαφανιστώ.

Παίρνω το σάκο με τα πράγματα στον ώμο και βγαίνω από το δωμάτιο μου. Στο χέρι μου κρατώ ένα γράμμα για κείνη. Πείτε με δειλό αλλά δεν αντέχω να την αντικρίσω και να της πω ότι φεύγω. Δεν αντέχω να δω τα δάκρυα να κυλάνε στο όμορφο πρόσωπο της, δάκρυα που έχω προκαλέσει εγώ.

Μπαίνω σιγά-σιγά στην κρεβατοκάμαρα της, προσέχοντας να μην κάνω θόρυβο. Είναι ακόμα χαράματα και δεν θέλω να την ξυπνήσω. Είναι τόσο γλυκιά όταν κοιμάται, τόσο γαλήνια. Αφήνω το γράμμα πάνω στο γραφείο της, για να το δει όταν ξυπνήσει και πλησιάζω το κρεβάτι της. Σκύβω και της δίνω ένα φιλί στο μέτωπο.

"Αντίο." Ψιθυρίζω και φεύγω.

Ειρήνη POV

Ξύπνησα αργά σήμερα. Στις δώδεκα για την ακρίβεια. Συνήθως, έρχεται ο Μιχάλης και με ξυπνάει, ή μερικές φορές η Νεφέλη, αλλά σήμερα δεν εμφανίστηκε κανείς. Παράξενο.

Μπαίνω στο μπάνιο και ρίχνω λίγο νερό στο πρόσωπο μου για να συνέλθω. Βουρτσίζω τα δόντια μου και χτενίζω τα μαλλιά μου, που είναι μπερδεμένα από τον ύπνο.

Ίσως να πάω στο δωμάτιο του Μιχάλη να δω τι κάνει. Μπορεί να μην έχει ξυπνήσει ακόμα.

Βγαίνω από το δικό μου και μπαίνω στο διπλανό, που είναι δικό του. Δεν βρίσκω κανέναν. Αντίθετα, παρατηρώ πως κάποια πράγματα λείπουν. Μα καλά, τι γίνεται εδώ?