Ο ΑΠΑΓΩΓΕΑΣ ΜΟΥ

24

Στη φωτογραφία επάνω είναι ο Παύλος.

Άνοιξα τα μάτια μου δειλά. Άργησα να συνηθίσω στο αμυδρό φως του δωματίου, μα κάποια στιγμή μπόρεσα να διακρίνω το χώρο γύρω μου.

Ήμουν σ' ένα μικρό, σχεδόν τετράγωνο δωματιάκι, με λιγοστά έπιπλα. Πεσμένη σε μια γωνιά, στο κρύο πάτωμα, αδύναμη να κουνηθώ, τα χέρια και τα πόδια μου δεμένα.

Ξαφνικά, μια πόρτα ανοίγει και για λίγα δευτερόλεπτα οι λαμπερές ακτίνες του ήλιου με τυφλώνουν. Όσο απότομα άνοιξε, έτσι κι έκλεισε, μ' έναν εκκωφαντικό ήχο.

Βήματα ακούστηκαν. Με πλησίαζε. Στάθηκε μπροστά μου, σήκωσα το βλέμμα μου για να τον  αντικρίσω.

Ψηλός και γεροδεμένος, παρά την ηλικία του. Τα μαλλιά του σκούρα και τα μάτια του σκοτεινά.

Έσκυψε και πέρασε το χέρι του πάνω από τις πληγές στο πρόσωπο μου. Ανατρίχιασα στο άγγιγμα του, προσπάθησα να τραβηχτώ.

Κατάλαβε πως φοβόμουν και έκανε πίσω. Έπιασε τα δεμένα χέρια μου και με σήκωσε, ώστε να κάθομαι πλέον, γέρνοντας προς τον τοίχο για στήριξη.

"Χαίρομαι που συναντιόμαστε επιτέλους, πριγκίπισσα." Είπε.

"Εγώ πάλι καθόλου." Απάντησα.

Χαμογέλασε. "Μάλλον κατάλαβες ποιός είμαι."

"Ναι."

"Και ξέρεις τι σκοπεύω να κάνω?"

"Θα με σκοτώσεις για να πληγώσεις τον Μιχάλη. Ε λοιπόν σου έχω νέα. Δεν του καίγεται καρφί πια για μένα!" Λέω.

"Έτσι νομίζεις."

"Αλήθεια? Μάθε πως ο Μιχάλης με παράτησε κι έφυγε! Δεν πρόκειται να καταφέρεις κάτι με το θάνατο μου! Δεν νοιάζεται πια!"

"Κι όμως, νοιάζεται. Και πολύ, μάλιστα. Γι' αυτό έφυγε. Νόμιζε πως μ' αυτό τον τρόπο θα σε προστατέψει. Αφελής όπως πάντα!" Μονολογεί.

"Τι εννοείς?" Ρωτάω.

"Δεν είχες καταλάβει τίποτα μικρή? Ωω, άσε με να σου εξηγήσω."

Ξερόβηξε και κάρφωσε τα μάτια του στα δικά μου.

"Βλέπεις, το σχέδιο μου ήταν από την αρχή ιδιοφυές. Ήξερα πως θα ήταν σχεδόν αδύνατο να σε απαγάγω όσο εκείνος βρισκόταν κοντά σου, έπρεπε με κάποιο τρόπο να τον απομακρύνω. Συνεπώς, του έστειλα ένα μήνυμα που έλεγε ότι ή θα φύγει και θα σε αφήσει ή θα σε σκοτώσω. Εύπιστος καθώς είναι, σηκώθηκε κι έφυγε. Τότε, βρήκα την τέλεια ευκαιρία. Περίμενα να βρεθείς μόνη σου και μόλις το έκανες, ήταν ώρα για δράση. Διέρριξα το διαμέρισμα χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία και... τα υπόλοιπα τα ξέρεις."