Ο ΑΠΑΓΩΓΕΑΣ ΜΟΥ

5

Τραγουδια-έμπνευση γι' αυτο το κεφάλαιο.

Green Day - Stay the night

Linkin Park - Runaway

Ανεβήκαμε τις σκάλες και βρεθήκαμε ξανά στον όροφο που ήμουν πριν. Με καθοδήγησε ως τη κουζίνα.

"Μπορείς να μείνεις εδώ για λίγο μέχρι να πάω να φωνάξω τα παιδιά?" Ρώτησε.

"Εντάξει." Συμφώνησα και έκατσα σε μια από τις καρέκλες που περιτριγύριζαν το τραπέζι.

Ο Μιχάλης γύρισε μετά από μερικά λεπτά.

"Τους ξύπνησα όλους. Έρχονται από στιγμή σε στιγμή." ανακοίνωσε. "Θέλεις να φας κάτι?"

"Όχι ευχαριστώ." Απάντησα. "Μπορώ να σου κάνω μια ερώτηση?" Πρόσθεσα.

Έγνεψε καταφατικά.

"Το δωμάτιο που ήμασταν πριν, τι ακριβως είναι?"

"Είναι ένα μικρό γυμναστήριο που χρησιμοποιώ κυρίως εγώ. Είχαμε άδειο το υπόγειο, οπότε σκεφτηκα να το μετατρέψω σ' ένα χώρο για να αθλούμαι και να περνάω την ώρα μου." Εξήγησε.

Γι' αυτό έχει τόσο ωραίο σώμα τελικά. Οι δικέφαλοι και οι τρικέφαλοι του είναι έντονοι και μπορώ να διακρίνω τους κοιλιακούς του μέσα από το λευκό μπλουζάκι που φοράει. Τα πόδια του είναι επίσης γυμνασμένα. Θα μπορούσε άνετα να είναι μοντέλο ο τύπος!

Ο ήχος βημάτων που πλησίαζαν προς την κουζίνα με έβγαλε από τις σκέψεις μου. Στο δωμάτιο μπήκαν τα δύο αγόρια που είδα χθες βράδυ και η κοπέλα. Νεφέλη τη λένε απ' οτι θυμάμαι. Και οι άλλοι λέγονται Δημήτρης και Τόλης, μα δεν ξέρω ποιός είναι ποιός.

Κάθισαν κι εκείνοι γύρω από το τραπέζι. Το λόγο πήρε πρώτος ο Μιχάλης.

"Σας μάζεψα όλους εδώ γιατί πιστεύω πως πρέπει επιτέλους να εξηγήσουμε στην Ειρήνη τι συμβαίνει. Θέλει να μιλήσει κάποιος από σας ή να ξεκινήσω εγώ?" Ρώτησε.

Κανείς δεν απάντησε οπότε άρχισε ο Μιχάλης.

"Λοιπόν, με τον Δημήτρη και τον Τόλη είμαστε φίλοι από μικρά παιδιά. Πήγαμε μαζί δημοτικό και γυμνάσιο. Στο λύκειο ήρθε στην τάξη μας η Νεφέλη. Αρχικά δεν μιλούσαμε πολύ αλλά μετά έγινε μέλος της παρέας μας. Αργότερα μάθαμε πως οι γονείς της είχαν πεθάνει και οτι ζούσε με ανάδοχη οικογένεια που της συμπεριφερόταν απαίσια. Θέλαμε να τη βοηθήσουμε. Έτσι αποφασίσαμε να την φυγαδεύσουμε.
Πήραμε το τρένο και ήρθαμε εδώ, στη Θεσσαλονίκη. Ο παππούς του Δημήτρη έμενε σ' αυτό το σπίτι και του το είχε αφήσει ως κληρονομιά όταν πέθανε. Το χρησιμοποιήσαμε ως καταφύγιο στην αρχή και μετά εγκατασταθήκαμε μόνιμα. Είπαμε στους γονείς μας πως ο λόγος που φύγαμε ήταν για να ανεξαρτητοποιηθούμε. Έφεραν αντιρρήσεις αλλά στο τέλος το αποδέχτηκαν. Συνεχίσαμε το σχολείο εδώ και αποφοιτήσαμε. Τώρα σπουδάζουμε." Σταμάτησε να μιλάει.