Ο ΑΠΑΓΩΓΕΑΣ ΜΟΥ

22

Έχουν περάσει μέρες, αλλά ακόμα να συνέλθω εντελώς. Με επηρέασε πολύ αυτό που συνέβη. Η αποχώρηση του. Δεν την έχω ξεπεράσει, κι ούτε πρόκειται να το κάνω σύντομα.

Παρόλα αυτά, προσπαθώ. Προσπαθώ να μην τον σκέφτομαι, να τον ξεχάσω. Μερικές φορές, τα καταφέρνω.

Αλλά τα βράδια είναι τα πιο δύσκολα. Ξαπλώνω στο κρεβάτι και όλες οι όμορφες στιγμές που περάσαμε μαζί επαναλαμβάνονται στο μυαλό μου. Στα όνειρα μου είμαστε μαζί, αγκαλιασμένοι, σ' έναν άλλο κόσμο, μακριά απ' την πραγματικότητα. Δυστυχώς, κάποια στιγμή πρέπει να ξυπνήσω και να αντιμετωπίσω το γεγονός ότι έφυγε.

Τα παιδιά με έχουν βοηθήσει, είναι δίπλα μου και προσπαθούν συνεχώς να μου αποσπάσουν την προσοχή. Τους ευγνωμονώ για ότι έχουν κάνει. Χωρίς αυτούς, θα είχα απελπιστεί τελείως.

Σήμερα, είναι η τετάρτη μέρα που περνάω χωρίς εκείνον. Είναι επίσης και η πρώτη μέρα που θα μείνω μόνη μου στο σπίτι. Η Νεφέλη και τ' αγόρια θα πάνε στο πάρτι ενός φίλου τους και θα λείπουν όλο το βράδυ.

"Σίγουρα δεν θες να έρθεις?" με ρώτησε η Νεφέλη λίγο πριν φύγουν.

"Σου είπα ήδη πως δεν έρχομαι. Δεν έχω διάθεση για πάρτι και δεν θέλω να σας χαλάσω τη διασκέδαση." Απάντησα αγανακτισμένη. Μου έχει κάνει την ίδια ερώτηση αμέτρητες φορές.

"Θα είσαι εντάξει μόνη σου?"

"Θα είμαι μια χαρά." Την διαβεβαιώνω. "Μην ανησυχείς. Κοίτα να περάσεις καλά."

"Οκέι, τα λέμε." Με αποχαιρετάει και φεύγει. Ο Δημήτρης κι ο Τόλης την περιμένουν εδώ και ώρα έξω.

"Επιτέλους μόνη." Μονολογώ. "Για να δω τώρα τι θα κάνω."

Πηγαίνω στο καθιστικό κι ανοίγω την τηλεόραση. Τέτοια εποχή, παίζουν αποκλειστικά επαναλήψεις. Τουλάχιστον έχει "Παρά Πέντε" τέτοια ώρα. Όσες φορές και να το δω δεν το βαριέμαι ποτέ! Ειδικά οι ατάκες της Θεοπούλας είναι το κάτι άλλο!

Βολεύομαι στον καναπέ και παρακολουθώ το επεισόδιο.

Τριτοπρόσωπη Αφήγηση

Οι δρόμοι της παραλιακής οδού είναι γεμάτοι κόσμο. Θα έλεγε κάνεις πως κάποιος θα παρατηρούσε την ψηλόλιγνη σιλουέτα που προσπαθεί να μπει στο τριώροφο σπίτι. Μα όχι, είναι όλοι τόσο απασχολημένοι στο δικό τους κόσμο, που κανείς δεν αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει γύρω του. Το σκοτάδι που επικρατεί προσφέρει την τέλεια κάλυψη στον άνθρωπο που πραγματοποιεί με επιτυχία τη διάρρηξη.

Ανοίγει σιγά την εξώπορτα, προσέχοντας να μην κάνει θόρυβο. Δεν θέλει να γίνει αντιληπτή η παρουσία του από το θύμα. Ανεβαίνει τη σκάλα, αποπνέει σιγουριά σε κάθε του βήμα. Ξερει πως το σχέδιο του θα πετύχει, είναι πεπεισμένος πως ήρθε η ώρα να πάρει την εκδίκηση που τόσο καιρό περίμενε. Για κείνον, δεν υπάρχουν πλέον εμπόδια. Είναι έτοιμος να καταστρέψει όποιον βρεθεί στο δρόμο του, ξεκινώντας από το όμορφο κορίτσι.

Φτάνει έξω από μια μισάνοιχτη συρόμενη πόρτα. Γάργαρα γέλια ακούγονται από μέσα. "Εδώ είμαστε." Σκέφτεται. "Δεν θα γελάς για πολύ ακόμα."

Ο ήχος από τις βαριές του μπότες αντηχεί στο δωμάτιο, καλύπτεται όμως από τις ομιλίες που προέρχονται από την τηλεόραση. Πλησιάζει την ανυποψίαστη κοπέλα, κρατώντας σφιχτά το μαχαίρι. Με μια γρήγορη κίνηση, περνάει το χέρι του μπροστά από το κεφάλι της, η λεπίδα αστράφτει κάτω από το φεγγαρόφωτο που μπαίνει από την μπαλκονόπορτα, καθώς έρχεται σε επαφή με το λαιμό της.

Ειρήνη POV

"Μην κουνηθείς, αλλιώς θα πεθάνεις." Η βαθιά φωνή του μου προκαλεί ανατριχίλα. Νοιώθω την ανάσα του καυτή στο σβέρκο μου, το μαχαίρι πιέζεται ακόμα πιο κοντά μου, αισθάνομαι το αίμα να κυλάει από την πληγή στο λαιμό μου.

Γνέφω αργά, σε μια προσπάθεια να παραμείνω όσο πιο ήρεμη γίνεται. Ψυχραιμία Ειρήνη, ψυχραιμία. Ο πανικός είναι το τελευταίο πράγμα που χρειάζεσαι τώρα.

"Σήκω επάνω!" Διατάζει και υπακούω. Πριν το καταλάβει, τον κλοτσάω εκεί που ξέρω πως θα πονέσει περισσότερο.

Διπλώνεται στα δυο από τον πόνο, το μαχαίρι πέφτει στο πάτωμα κι εγώ βρίσκω την ευκαιρία να ξεφύγω. Τρέχω έξω από το δωμάτιο και προς τη σκάλα. Γαμώτο, με κυνηγάει! Προλαβαίνω να κατέβω λίγα σκαλοπάτια, αλλά ξαφνικά δυο χέρια με σπρώχνουν προς τα κάτω. Κατρακυλώ άτσαλα μέχρι το τέλος της σκάλας, όπου κείτομαι αδύναμη στο πάτωμα.

Μια θολή φιγούρα εμφανίζεται από πάνω μου. Ζαλίζομαι, με δυσκολία κρατώ τα μάτια μου ανοιχτά. Πονάω παντού.

Με σηκώνει με ευκολία και με ρίχνει στον ώμο του. Βγαίνουμε από το σπίτι και κατευθυνόμαστε προς ένα αυτοκίνητο. Θέλω να φωνάξω για βοήθεια, αλλά οι δυνάμεις μου με έχουν εγκαταλείψει. Με πετάει στο πίσω κάθισμα, μετά κάθεται κι αυτός στη θέση του οδηγού και βάζει μπροστά. Μην αντέχοντας άλλο, λιποθυμώ.

Α/Ν Γειαααα σε όλους!!! Παιδιά, είμαι τόσο χαρούμενη!!! Αυτή η ιστορία είναι #2 στην κατηγορία Τυχαίο!!! Δεν μπορώ να το πιστέψω!!! Σας ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ για τη στήριξη σας και τις ψήφους σας!!! Δεν ξέρω τι να πω!

Γι' αυτό ανέβασα σήμερα παρόλο που κανονικά το κεφάλαιο θα έμπαινε αύριο. Πως σας φάνηκε? Είχαμε εξελίξεις! Δεν νομίζω πως θα αρέσουν στον Μιχάλη. Τι λέτε να γίνει όταν το μάθει, αν το μάθει?

Η συνέχεια την Κυριακή. Φιλάκια σε όλους♥♥♥