Ο ΑΠΑΓΩΓΕΑΣ ΜΟΥ

6

Δεν ξέρω αν πήρα τη σωστή απόφαση, μα το να μείνω φαινόταν σαν την καλύτερη από τις επιλογές που είχα. Κάποιος που δεν ξέρει τι έχω περασει με τη θετή μου οικογένεια ίσως να σκεφτεί πως η πράξη μου είναι παράλογη, αλλά βαθιά μέσα μου πάντα ήθελα να ξεφύγω απο τη μιζέρια της καθημερινότητας μου και αυτή η "απαγωγή" μπορεί να είναι μια ευκαιρία να πραγματοποιήσω τη μεγαλύτερη επιθυμια μου.

"Χαίρομαι που αποφάσισες να μείνεις, Ειρήνη!" Αναφώνησε χαρούμενα η Νεφέλη και με αγκάλιασε. "Θα περάσουμε υπέροχα!"

"Το ελπίζω." Της είπα.

"Νεφέλη, γιατί δεν ξεναγείς την Ειρήνη στο σπίτι?" Πρότεινε ο Δημήτρης. "Να της δείξεις και το δωμάτιο της."

"Ωω ναι βέβαια! Πάμε?" Έστρεψε το βλέμμα της προς εμένα.

"Πάμε." Συμφώνησα και την ακολούθησα.

"Καταρχήν," ξεκίνησε "το σπίτι είναι τριώροφο. Τώρα βρισκόμαστε στον πρώτο. Εδώ βρίσκεται η κουζίνα, ο ξενώνας, ένα μπάνιο και το γραφείο/βιβλιοθήκη του παππού, που πλέον σπάνια χρησιμοποιούμε.
Επίσης, πίσω από αυτή τη πόρτα" έδειξε την μικρή πόρτα στο βάθος "υπάρχουν σκάλες που οδηγούν στο γυμναστήριο, δηλαδή στο υπόγειο. Αλλά νομίζω πως αυτό το ξέρεις ήδη."

Έγνεψα καταφατικά κι εκείνη χαμογέλασε.

"Ας συνεχίσουμε." Με πήρε απ' το χέρι και ανεβήκαμε τις σκάλες που οδηγούσαν στο δεύτερο όροφο. "Εδώ είναι οι κρεβατοκάμαρες του Τόλη, του Δημήτρη και η δικιά μου. Υπάρχει το μεγάλο μπάνιο που μοιράζονται τα δυο αγόρια, κι ένα μικρότερο που συνδέεται με το δωμάτιο μου. Στο τέρμα του διαδρόμου είναι ένα μικρό καθιστικό, όπου χαλαρώνουμε."

"Οκ." Κούνησα το κεφάλι μου για της δείξω πως πρόσεχα αυτά που έλεγε.

"Και τώρα το καλύτερο!" Χαμογέλασε καθώς ανεβαίναμε προς τον τρίτο. "Σ' αυτόν τον όροφο υπάρχουν μόνο δυο υπνοδωμάτια και το καθένα έχει δικό του μπάνιο. Αυτό στ' αριστερά είναι του Μιχάλη και το δικό σου βρίσκεται στα δεξιά. Θες να ρίξεις μια μάτια μέσα?" Πρότεινε.

"Φυσικά!" Απάντησα ενθουσιασμένη. Γύρισα το πόμολο και η πόρτα άνοιξε. Προχώρησα και στάθηκα στο κέντρο ενός δωματίου
πανέμορφα διακοσμημένου. Οι τοίχοι ήταν άσπροι. Στη μια γωνία ήταν τοποθετημένο ενα μεγάλο κρεβάτι και δίπλα ένα κομοδίνο. Παραπέρα υπήρχε ένα γραφείο και μια βιβλιοθήκη. Στην απέναντι πλευρά βρισκόταν μια τεράστια ντουλάπα. Διάφορα μικροπράγματα σε αποχρώσεις του κόκκινου και του μαύρου κοσμούσαν το χώρο.

Έχω μείνει άφωνη. Βρίσκομαι στη κρεβατοκάμαρα των ονείρων μου!

"Σου αρέσει?" Με ρωτάει η Νεφέλη.

"Πλάκα κάνεις? Το λατρεύω! Πως ξέρατε πως έτσι φανταζόμουν το τέλειο δωμάτιο?"

"Ο Στέφανος μας είπε ότι χρειαζόταν να ξέρουμε για να κάνουμε τη διαμονή σου εδώ όσο πιο άνετη και ευχάριστη γίνεται." Με πληροφόρησε. "Απ' οτι φαίνεται πετύχαμε στο να δημιουργήσουμε ένα όμορφο περιβάλλον για να ζήσεις."

"Ευχαριστώ παρά πολύ! Δεν έπρεπε να μπείτε σε τόσο κόπο για μένα." Της είπα.

"Κανένας κόπος." Με καθησύχασε. "Ααα παραλίγο να το ξεχάσω. Υπάρχει ακόμα ένα πράγμα που πρέπει να δεις." Με μια απότομη κινηση παραμέρισε την κουρτίνα, άνοιξε την μπαλκονόπορτα και βγήκε έξω. Την ακολούθησα και βρέθηκα σε μια μεγάλη βεράντα που έβλεπε στη θάλασσα. Πλοία πηγαινοέρχονται στο λιμάνι, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που περπατούν αμέριμνοι στο πεζοδρόμιο δίπλα στο νερό.

"Ωραία θέα ε?" Σχολίασε η Νεφέλη.

"Είναι φανταστική!" Συμφώνησα. "Δεν ήξερα οτι το σπίτι είναι τόσο κοντά στη θάλασσα."

"Ε λοιπόν να που το έμαθες." Είπε και επιστρέψαμε μέσα. "Σε αφήνω να τακτοποιηθείς."

"Μα δεν έχω τίποτα μαζί μου." Συνειδητοποίησα. Ούτε ρούχα, ούτε παπούτσια, ούτε είδη πρώτης ανάγκης. Όλα μου τα υπάρχοντα είναι στο παλιό μου σπίτι.

"Αα ναι, ξέχασα να στο πω. Ο Στέφανος έχει πάρει όλα όσα θεώρησε απαραίτητα για την επιβίωση σου και τα έχει στείλει με κούριερ. Θα φτάσουν αύριο. Μέχρι τότε μπορείς να βολευτείς με τα δικά μου ρούχα. Είμαι σίγουρη πως δεν διαφέρουμε πολύ σε σωματότυπο."

Η Νεφέλη είχε δίκιο. Μπορεί να ήταν μερικά εκατοστά ψηλότερη από μένα αλλά είμαστε και οι δυο αδύνατες, οπότε δεν θα δυσκολευτώ να βρω κάτι που να μου κάνει.

Την ευχαρίστησα κι εκείνη κατέβηκε στο δωμάτιο της. Γύρισε κρατώντας ένα τζιν σορτσάκι και μια γκρι μπλούζα στο ένα χέρι και ένα ζευγάρι σαγιονάρες στο άλλο.

"Αυτά είναι ότι πρέπει." Τα ακούμπησε στην άκρη του κρεβατιού μου. "Σε αφήνω να αλλάξεις. Όταν τελειώσεις έλα στην κουζίνα. Είναι ώρα για μεσημεριανό." Βγήκε από την κρεβατοκάμαρα ενώ εγώ ξεκίνησα να φοράω τα ρούχα που μου είχε αφήσει.

Α/Ν Στη φωτογραφία του κεφαλαίου είναι το καινούργιο δωμάτιο της Ειρήνης.
Ελπίζω να σας αρέσει η πορεία της ιστορίας μέχρι εδώ. Vote & comment σας παρακαλώ. All the love♥♥