Ο ΑΠΑΓΩΓΕΑΣ ΜΟΥ

13

Μιχάλης POV

"Μωρό μου ξύπνα." Η γλυκιά της φωνή διακόπτει τον ύπνο μου. Ανοίγω τα μάτια μου και συναντώ τα δικά της. Είναι ξαπλωμένη μπρούμυτα πάνω μου και τα πρόσωπα μας απέχουν μερικά εκατοστά.

Δεν διστάζω καθόλου και τη φιλάω. Με μια κίνηση γυρίζω και τώρα εγώ είμαι πάνω. Φιλιόμαστε λίγο ακόμα και μετά σταματαμε.

"Καλημέρα!" Μου λέει.

"Καλημέρα και σε σένα. Πως κι από δω πρωί-πρωί?" Ρωτάω.

"Είναι δώδεκα το μεσημέρι! Δεν μπορούσα να σε αφήσω να κοιμηθείς άλλο!"

"Έλα τώρα, μ' αρέσει ο ύπνος." Παραπονιέμαι. "Σχεδόν τόσο πολύ όσο μου αρέσεις κι εσύ."

Κοκκινίζει και μου χαμογελάει. "Αφού λοιπόν σου αρέσω τόσο πολύ, κάνε μου τη χάρη και σήκω να κατέβουμε για πρωινό."

"Καλά." Σηκώνομαι απρόθυμα και τραβάω κι εκείνη για να σταθεί όρθια.

"Μπράβο το καλό μου το αγόρι!" Επικροτεί.

Με πιάνει απ' το χέρι και βγαίνουμε απ' το δωμάτιο. Κατεβαίνει τις σκάλες χοροπηδώντας και σέρνει κι εμένα πίσω της.

"Προς τι τόσος ενθουσιασμός?" Απορώ.

"Απλά είμαι χαρούμενη. Πειράζει?"

"Καθόλου πριγκίπισσα." Τη διαβεβαιώνω.

"Πάμε τώρα να φάμε γιατί πεινάω." Δηλώνει και μπαίνουμε στη κουζίνα.

Νεφέλη POV

Μόλις εμφανίστηκαν ο Μιχάλης και η Ειρήνη πιασμένοι χεράκι-χεράκι. Κάτι συνέβη μεταξύ τους. Ελπίζω να είναι αυτό που φαντάζομαι.

"Καλημέρα υπναράδες." Τους χαιρετάει ο Τόλης.

"Εϊ έτσι να πεις τον φίλο σου εδώ δίπλα." Πετάγεται η Ειρήνη. "Αυτός κοιμόταν μέχρι πριν δέκα λεπτά. Εγώ είμαι ξύπνια ώρα τώρα."

"Τότε γιατί δεν κατέβηκες νωρίτερα?" Άντε να σε δω τι θα πεις τώρα Ειρηνούλα.

"Είχα τους λόγους μου." Δικαιολογείται εκείνη. Ναι καλά, όχι σ' εμάς αυτά κοπελιά.

"Πες πως ήθελες να περιμένεις μέχρι να ξυπνήσει ο Μιχάλης κι άσε τις δικαιολογίες." Συμμετέχω πλέον κι εγώ στη συζήτηση.

"Τιιιι? Πως σου ήρθε κάτι τέτοιο?" Προσπαθεί να το καλύψει.

"Μα παιδιά είναι φανερό πως κάτι τρέχει." Μα καλά, νόμιζαν πως δεν θα το καταλαβαίναμε? "Από τη στιγμή που μπήκατε μέσα δεν έχετε αφήσει ο ένας το χέρι του άλλου και χαμογελάτε και οι δύο σαν ηλίθιοι."