Ο ΑΠΑΓΩΓΕΑΣ ΜΟΥ

17

Ημέρα 4, Μιχάλης POV

Γιατί γαμώτο, γιατί? Έπρεπε να τον είχαν βρει! Έπρεπε να τον πιάσουν, να τον κλείσουν μέσα και να τον αφήσουν να σαπίσει για το υπόλοιπο της ζωής του! Αντίθετα, αυτός ο αχρείος κυκλοφορεί ελεύθερος! Ποιος ξέρει που είναι τώρα! Μπορεί να κρύβεται στο διπλανό σπίτι και να σχεδιάζει τη δολοφονία κάποιου!

Όλοι μου λένε να ηρεμήσω και να σταματήσω να σκέφτομαι αρνητικά μα δεν μπορώ. Είναι αδύνατον να ηρεμήσω όταν ο έρωτας της ζωής μου κινδυνεύει!

Όλο το βράδυ είχα εφιάλτες. Η δολοφονία των γονιών μου στοίχειωνε τα όνειρα μου, μόνο που στη θέση της μητέρας μου ήταν η Ειρήνη, η οποία έπεφτε νεκρή στην αγκαλιά μου.

Μετά απ' αυτό δεν μπόρεσα να ξανακοιμηθώ, δεν άντεχα τις εικόνες που δημιουργούσε το υποσυνείδητο μου. Έτσι βρίσκομαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου, ξύπνιος στις έξι τα χαράματα.

Ίσως να πρέπει να ξεδώσω λίγο. Κάπου πρέπει να βγάλω όλο το θυμό και την ανησυχία. Και ξέρω το κατάλληλο μέρος.

Σηκώνομαι, βάζω ένα σορτς του μπάσκετ και ένα αθλητικό μπλουζάκι και κατεβαίνω αθόρυβα στο υπόγειο, όπου βρίσκεται το γυμναστήριο.

Ανοίγω τα φώτα και παίρνω ένα ζευγάρι γάντια του μποξ από το ντουλάπι με τον εξοπλισμό. Αφού τα φοράω, αρχίζω την προπόνηση. Στην αρχή, οι επιθέσεις μου είναι χαλαρές αλλά όσο πάω και ανεβάζω ταχύτητα. Οι δυνατές μπουνιές εναλλάσσονται με απότομες κλωτσιές σε μια πλήρη επίδειξη κικ μποξινγκ. Κάθε φορά που οι γροθιές μου έρχονται σε επαφή με το σάκο, σκέφτομαι πως είναι η μούρη αυτού του παλιοτόμαρου, του Παύλου. Αν τον είχα εδώ μπροστά μου τώρα, θα τον ξυλοκοπούσα μέχρι θανάτου! Ένα ρεμάλι σαν κι αυτόν δεν αξίζει να αναπνέει!

"Μιχάλη?" Μια φωνή ακούγεται.

Σταματάω τα χτυπήματα και γυρίζω για να αντικρίσω την Ειρήνη να με κοιτάει έκθαμβη.

"Μωρό μου, τι κάνεις εδώ?" Τη ρωτάω.

"Να, ξύπνησα νωρίς και δεν ήξερα τι να κάνω, οπότε πήγα στο δωμάτιο σου να δω αν είσαι ξύπνιος αλλά δεν σε βρήκα. Έψαξα στο υπόλοιπο σπίτι μα δεν ήσουν πουθενά, έτσι αποφάσισα να κατέβω εδώ." Μου εξηγεί.

Την πλησιάζω και την παίρνω αγκαλιά, φιλώντας τη γλυκά στα χείλη.

"Ε λοιπόν με βρήκες." Της λέω. "Πόση ώρα είσαι εδω?"

"Αρκετή για να καταλάβω πώς θα μπορούσες να γίνεις παγκόσμιος πρωταθλητής στο κικ μποξινγκ." Απαντάει.