onvergetelijke liefde

~Hoofdstuk 43~

Volgende ochtend...
//Perspectief Sabrina//

Een beetje blij word ik wakker "vandaag ga ik het uitpraten Omar of je het wilt of niet" Zeg ik zacht. Ik heb nog niemand vertelt over mijn zwangerschap niemand merkte het op dus had ik het nog niemand vertelt, zelfs mijn eigen man merkt het niet op terwijl je het best wel erg ziet hoor ik weet zelfs al dat het een meisje word dus...

"Jongens wakker worden?" Geen reactie geen beweging niks "Ja joh slaap lekker door joh" ik zucht en zie een beweging "aha Souffian je bent wakker?" Geen beweging geen antwoord "niet dus, oke niemand is wakker dus ik ga zelf maar weg hoor" Zeg ik extra hard en doe de deur open en loop weg en dan weer dicht en kijk of ze wakker worden.

"Ilias ze is weg" hoor ik Ayoub zeggen "Oke" antwoord hij "Souffian?" Souffian reageert niet en slaapt waarschijnlijk nog "Tazz Ayoub, Souffian slaapt gewoon WEER"
waar heeft hij het woordje Tazz vandaan? zei ik dat ook toen ik zes jaar was?
"Word wakker ofzo slaapkop" zegt Ilias "wow rustig ik had juist leuke droom ja" zegt Souffian slaperig "zal wel" mompelt Ilias en ik hoor voetstappen richting de deur komen.

"Hey mama lekker geslapen?" Vraagt Ilias lief "uhm nee niet echt, jongens papa ligt in het ziekenhuis en we gaan er straks naar toe er is niet iets heel ergs maar hij moet wel even in het ziekenhuis blijven" ze knikken en gaan door met eten.

"Jongens schiet nou eens op! Voor wat doen jullie zo langzaam?" Zeg ik boos, ze schrikken en doen snel hun schoenen aan en lopen naar buiten. We lopen naar mijn auto toe en stappen in. Onderweg is het stil hier en daar word de stilte verbroken door Souffian die aan het zingen is zijn stem is wel mooi voor een klein kind ik lieg niet.

Aangekomen bij het ziekenhuis lopen we naar de kamer die de vrouw van de balie had aangegeven.

Ik klop op de deur en hoor hem zeggen dat ik binnen kan komen. Met trillende benen loop ik naar binnen.

"S-sabrina" zegt hij zacht, ik blijf stil staan en kijk naar de grond het liefst was ik al in zijn armen gesprongen maar dan denk ik terug aan wat hij allemaal heeft gezegt. "Sabrina kan ik met je praten?" "De kinderen zijn er Omar" hij knikt begrijpelijk en wenkt dat ik naast hem op bed moet komen zitten ik ga zitten en hij neemt mij in zijn armen "ik heb je gemist Sabrina ook al waren we niet lang zonder elkaar ik kan niet zonder je" ik zeg niks en haal mezelf uit zijn armen en ga voor het raam staan als ik naar buiten kijk zie ik Zakaria naar binnen lopen. Mooi dan kan ik even met Omar praten, ik wil dat vandaag alles is uitgepraat

En even later komt Zakaria binnen ik had hem gevraagd of hij even met de kinderen naar buiten wilde gaan hij stemde in en nu ben ik alleen met Omar.

"Sabrina praat alsjeblieft" "wat wil je dat ik zeg Omar?" Zeg ik en ga weer voor het raam staan en kijk naar buiten terwijl er allemaal tranen naar beneden rollen. "Omar ik wil weten waar jij al die tijd bent met je hoofd je liet me avonden lang alleen, weet je hoe dat is? En dan daarna doodleuk doen alsof alles goed is" "Sarah was weer begonnen en als ik niet mee zou werken zou ze jou of onze kinderen wat aandoen" "Waarom heb je me dat niet gewoon verteld? Als je het gewoon had verteld had ik niet zo veel pijn elke avond opnieuw" "kon niet Sabrina ik mocht het niemand vertellen, uiteindelijk heb ik het Zakaria verteld het bleek dat hij de neef is van Sarah, hij heeft met haar gepraat en met zijn tante haar moeder dus, en nu moet ze naar Marokko we hebben geen last meer van haar" "ik moet je ook wat vertellen Omar" "Zeg ik en kijk naar de grond "vertel maar schatje" "Uh ik wist niet wanneer ik het moest zeggen en uh ik vind dit het goede moment, mocht je denken waarom ik zo dik ben geworden, ik uh ja ik ben zwanger "Zeg ik en kijk nog steeds naar beneden. Hij staat op en rent wankelend op me af en tilt me op en draait rondjes "rustig Omar je bent in het ziekenhuis remember? Omdat JIJ gewond bent he" "Weet ik, maar ik weet dat ik een kind krijg dan mag het toch?" Ik zeg niks en een brede glimlach komt op mijn wang "het is een meisje lieverd" Zeg ik met een glimlach van hier tot Tokyo "het spijt me dat ik er niet voor je was deze tijd, als ik vaker thuis was dan had ik het misschien veel eerder geweten" ik zucht en kijk naar Omar die weer in zijn bed ligt "lieverd het is gebeurt en er kan niks meer veranderd worden" Zeg ik en loop naar hem toe en ga naast hem liggen, hij neemt mij in zijn armen en ik ga met mijn hoofd op zijn borstkast liggen "ik heb je lach gemist,je aanwezigheid gemist je, ogen gemist en je koppigheid heb ik gemist kortom ik heb Sabrina(...) gemist" "ik heb jou ook gemist lieverd maar beloof me dat we vanaf nu alles aan elkaar vertellen geen geheimen meer oke?" Hij knikt en geeft een kus op mijn hoofd en ik? Ik geniet van dit moment. Ik sluit mijn ogen en val in slaap naast mijn man.

"Sabrina?" Hoor ik iemand zacht zeggen "Hmm?" "Zakaria heeft wat eten gehaald" ik open rustig mijn ogen en zie veel mensen zitten onder anderen: de ouders van Omar, Redouan, Chaima, Osama, Zakaria, onze kinderen,best wel druk vind ik maar ik heb toch nog wel drukker meegemaakt...

Nadat we hebben gegeten praten we nog over ditjes en datjes, de kinderen zijn met de ouders van Omar meegenomen anders werd het laat voor hun. De andere zijn er nog allemaal Zakaria is vaak naar beneden waarom weet ik ook niet.

"Hebben jullie het goed gemaakt? "Vraagt Zakaria ik knik hevig en geef Omar een kus op zijn mond ik hoor luid gekuch en stop meteen. "Zaka?" Vraag ik "Hmm? " "Waarom ben je zo vaak beneden?" Redouan en osam barsten uit in lachen en ik heb serieus geen idee waarom "Redouan shut up" probeer ik boos te zeggen "S-sorry maar als je weet waarom hij vaak beneden is moet ik je wat laten zien man " probeert hij normaal te zeggen "Oke?" "Ik heb een meisje ontmoet" zegt hij zacht "WAT? HOE HEET ZE? WAAROM ZEG JE DAT NU PAS?!" schreeuw ik hard "rustig e zeekoe ze heet Ashley" "mag ik haar zien?" "Nee we hebben nog niet eens iets en ik ken haar pas sinds gisteren" "Oke Sabrina kom ik ga je laten zien oke?" Zegt Redouan lachend ik knik en loop naar hem toe.

"Zeg wollah je hebt dat gedaan?!" Zeg ik en wijs naar de telefoon waar Redouan het stukje afspeelt waar hij haar bijna kust en dan weg loopt. "Je bent zo dom hè je moest iets zeggen voordat je weg liep domme" Zeg ik en sla met mijn hand op zijn achterhoofd "wollah die kus was niet gepland" "heb je haar ge-friend-zoned?" Vraag ik met grote ogen "weet ik veel" ik rol met mijn ogen loop naar de deur toe. "Waar ga je naar toe?" Vragen ze allemaal "Chaima loop met mij mee, we gaan Ashley zoeken" ze knikt hevig en we rennen de kamer uit...

"Waar gaan we zoeken Chaima?" Ze haalt haar schouders op en kijkt om haar heen todat ze achter me gaat staan en me stevig vast houd "wat doe je?" Vraag ik droog "zie je die jongen" "Ja welke jongen bedoel je precies?" "Lang, gespierd, baardje, groenen ogen,kappers lijn en dokters kleding" ik knik "wie is dat dan?" "Rachid" zegt ze zacht "en wie is Rachid" zeg ik lachend "vind je hem leuk Chaima?" "Dat is de jongen die me heeft geholpen met afkicken enzo" "serieus?" Ze knikt en rent het hoekje om. "Ey monkey wat ren je weg?" "Uh anders ziet hij me duh?" Ik kijk haar verward aan en vraag wat daar erg aan is "niks maar... ik word verlegen als ik bij hem ben ik denk namelijk dat ik hem leuk vind" "Weet je ik ga even met hem praten oke?" Voordat ze nog wat kan zeggen ren ik weer terug.

Ik ga naast hem staan en ga kijken hoe hij er uit ziet.

"Kan ik je ergens mee helpen?" Vraagt hij geïrriteerd "Uh kijk ik weet niet of Chaima over mij heeft uhm verteld.. weetje wa laat maar" Zeg ik en ren weer terug naar Chaima. "Ewa je moet echt zelf met hem praten chai " mompel ik ze knikt en loopt langzaam weg ze kijkt me nog een keer aan met die blik van ik-wil-niet-help-me.

Ik kijk met mijn hoofd om het hoekje en probeer mee te luisteren maar jammer genoeg hoor ik niks. Ashley heb ik ook niet gevonden jammer genoeg ik zo haar wel willen ontmoeten.

Ik loop weer naar de kamer van Omar en hoor een bekende stem een stem die alleen maar haat in me naar boven brengt een stem die me blij maakte maar nu alleen haat brengt de stem van de enige echte...