onvergetelijke liefde

~Hoofdstuk 36~

Same day...
//Perspectief Omar//

Daar ligt ze dan, mijn prinses, mijn alles. allemaal buisjes zijn aan haar lichaam geplakt alleen maar door mij. De deur gaat open en Ik zag dat het de dokter was.

"Goedenavond meneer, bent u meneer(...)" "Ja dat ben ik ja" Zeg ik zacht "uw vrouw heeft een heftig ongeluk gehad en ze ligt nu in coma, de kans is klein dat ze ontwaakt" ik knik en hij verlaat de kamer en een traan loopt over mijn wang heen

"Het spijt me Sabrina, ik weet niet of je me hoort maar ik wil zeggen dat het me heel erg spijt. voor mijn gedrag heb ik een reden ik kan je die niet nu gaan vertellen, natuurlijk als je uit je coma bent dan ga ik je alles vertellen dat beloof ik, laat me alsjeblieft niet alleen in deze harde wereld ik kan niet leven zonder jou, je bent mijn alles ook al laat ik je dat niet altijd merken ik hou van je en ik kom elke dag wanneer ik kan op bezoek. Ik weet alleen niet hoe ik het de kinderen en Chaima moet gaan vertellen maar daar verzin ik wel wat op.

Even later gaat de deur open en ik zie Immadine in de deur opening staan. Ik had hem nog snel gebeld toen ik naar het ziekenhuis reed.

"Wat is er er gebeurt met mijn zusje?!" "ze heeft en auto ongeluk gehad en een heftige ook, ze ligt nu in coma en de dokter zei dat de... kans klein is dat ze weer ontwaakt" Zeg ik met een brok in mijn keel het liefst maak ik nu alles kapot om al mijn woede en verdriet gewoon weg te slaan maar jammer genoeg werken dingen niet zo in deze wereld. "Maar wat doet zij zo laat buiten? Waarom hield je haar niet tegen?"
"We hadden ruzie, ik ben toen even naar buiten gegaan om gewoon tot rust te komen, toen ik toen buiten was werd ik gebeld door het ziekenhuis en ik ben meteen hier naartoe gekomen" hij antwoord niet terug en kijkt verdrietig naar zijn zusje "alles komt goed zusje, je ontwaakt uit je coma ik weet het zeker je bent een sterke vrouw" en hij drukt een kus op haar hoofd

"Broertje let goed op jezelf hè, en op je kinderen, en op mijn zusje,dat je op mijn zusje let weet ik wel zeker" ik knik en ik gun hem een scheve glimlach en hij vertrekt meteen

Na nog een paar uurtjes bij mijn vrouw te zijn besluit ik ook maar om te vertrekken, ik moet Chaima ook nog vertellen dat Sabrina in het ziekenhuis is dat weet ze nog niet namelijk

~At home~

"Zo waar waren jullie de Hele tijd?!" Zegt Chaima met haar handen in haar zij "Sabrina komt voorlopig niet thuis denk ik, ik vertel je morgen alles tegelijk met de kinderen ik wil nu gewoon slapen weg van deze ****** wereld" zonder haar nog een blik te geven loop ik weg, ik wil zo snel mogelijk slapen meer niet, ik wil gewoon alleen zijn

Next morning...
//Perspectief Omar//

Als ik in de spiegel kijk zie ik dat mijn ogen helemaal rood zijn, mijn gezicht is lijkbleek en mijn ogen glinsteren niet meer ze stralen alleen verdriet uit en woede

"Eigen schuld Omar dit heb je verdiend al due pijn maar Sabrina verdient dit niet" fluister ik zacht

_________

Sorry voor het kleine hoofdstukje, ik heb het momenteel een beetje druk snel komt er weer een lang hoofdstuk die houden jullie van me tegoed XXX