onvergetelijke liefde

~Hoofdstuk 44~

//Perspectief Sabrina//

De stem van de enige echte... Sarah El (...). Woede komt in mij naar boven wat moet deze bitch van mij? Kan ze me niet met rust laten.

Ik loop naar binnen en alle ogen zijn op mij gericht, Zakaria wenkt de kinderen dat ze met hem naar buiten gaan en ze verlaten de kamer. Ook is Ismail is de kamer hem merkte ik pas later op. Ik gun ze alle twee een vieze blik en ga op een stoel zitten en pak mijn telefoon om Omar te Appen

S: Waarom zijn hun hier?!

Het geluidje van Omar's telefoon gaat af en hij pakt zijn telefoon en leest het berichtje.

O: ze wilde met je praten ofz
S: en je stuurt ze niet eens weg?
O: Ewa praat gewoon met ze

Ik sta op geef Omar een neppe lach en verlaat de kamer weer zonder iemand nog een blik te gunnen. Verder op in de gang staat Zakaria met een meisje te praten dat volgensmij Ashley is. Zeker een knappe vrouw.

"Hey Sabrina, Sabrina dit is Ashley, Ashley dit is Sabrina" ik geef haar een glimlach en schud haar hand.

We praten nog even over ditjes en datjes todat Chaima met een rood hoof naar mij toe komt lopen. "Sabrina kan ik je even onder twee ogen spreken" Vraagt ze terwijl ze naar beneden kijkt ik knik en loop met haar naar buiten toe.

"Wat is er Chaima?" "I-ik ging toch met Rachid praten" ik knik en kijk haar verbaasd aan "wat is er gebeurt?" "Hij uh heeft gevoelens voor me" zegt ze en gaat op een bankje zitten. Ik kijk haar met grote ogen aan "DAT IS TOCH GOED?" "Nee helemaal niet, hij verdient beter ik kan hem niks bieden" "als hij echt van je houd dan blijft hij bij je" ze zegt niks en zegt dat ze naar huis gaat "je kan ook bij mij slapen als je wilt?" Vraag ik haar "Uh andere keer ik heb even tijd voor mezelf nodig" ik knik begrijpelijk en neem afscheid en loop weer naar binnen.

Zakaria is nog steeds met Ashley aan het praten en de kinderen zijn nog steeds vrolijk aan het spelen. Ik krijg een glimlach op mijn gezicht zo leuk om kinderen vrolijk te zien spelen.

"Haay ben ik weer" "Heey Sabrinaa" Zegt Ashley en geeft me een knuffel ik hou nu al van deze meid. "Zakaria kan jij met de kinderen even naar boven gaan ik wil even met Ashley praten" Zeg ik en kijk hem lief aan hij stemt in en loopt weg.

Ik barst zonder reden in tranen uit en Ashley kijkt me verward aan. "Lieverd wat is er?" Vraagt ze lief "het word gewoon te veel voor me" Zeg ik en veeg mijn tranen weg "sorry deze uitbarsting was echt niet gepland" Zeg ik daarna "maakt niet uit lieverd wat is er allemaal gebeurt?". Ik vertel haar het hele verhaal van a tot z en ze kijkt me met grote ogen aan "i-is ze boven?" Vraagt ze ik knik en ze staat plots op "w-wat ga je doen?" "Naar Sarah kijk wat die heks bij jou heeft gedaan jij verdient dit niet Sabrina" ik pak haar bij haar armen beet en zeg dat ze weer moet zitten. Als ze weer tot rust is gekomen vraagt ze waarom ik Sarah niet in elkaar sla ik lach zwakjes "haar tijd komt nog wel Ashley" ze knikt en er rolt een traan over haar wang die ze snel weg veegt "wat is er?" Vraag ik geschrokken "was ik maar zo sterk als jou Sabrina, in tijden zoals dit was ik mezelf niet meer" "wat bedoel je Ashley?" Ze vertelt me haar verhaal, ik vind het afschuwelijk dat haar ouders en broers haar aan de kant hebben gesmeten als een stuk vuil gelukkig heeft ze had ze haar oma en ook haar stiefbroer. "Ashley als er nog wat is kan je altijd bij me terecht hè lieverd" Zeg ik en geef mijn nummer "Dankjewel Sabrina, ik had alleen mijn oma geen vriendin niks alleen mijn oma en soms mijn stiefbroer" "je hebt mij en Zakaria" Zeg ik met een grijns op mijn gezicht ze krijgt een blos op haar wangen en kijkt weg "waarom word onze Ashley rood?" Probeer ik zo normaal mogelijk ze vragen "Oh uh niks helemaal niks hoor waar heb jij het over?". Omg ze vinden elkaar gewoon leuk?! Hayek cutee♥

"Ashley kom mee dan gaan we naar boven" ze stemt in en we lopen samen naar boven tussen door praten we nog over ditjes en datjes en als we naar voor de deur staat is mijn glimlach meteen verdwenen "wat is er Sabrina? Is dat nog steeds die Sarah?" Ik knik en probeer tot rust te komen wat na een tijdje lukt.

Ik open de deur en all eyes on us meteen wat denken ze wahed show hier?

"Sabrina kan ik met je praten" vraagt Sarah aan mij. Oh wauw ze denkt ik kan met haar praten nadat ze mij dit heeft aangedaan? Like bitch shut the fuck up
"Nee" antwoord ik kil "als.." ik laat haar niet niet uitpraten "Nee is nee Sarah" probeer ik er kalm uit te brengen "alsjeblieft Sabrina ik heb een grote fout gemaakt" "Oh ja dat heb je zeker mooi dat je je dat realiseerd" Zeg ik en klap in mijn handen. Osama loopt met de kinderen naar buiten toe wat ik ook begrijp. Ze pakt mijn arm vast wat ik echt niet leuk vind "alsjeblieft Sabrina laat me met je praten alsjeblieft" "houw die mother fucking arm van mij af nu" Zeg ik kil ze schud nee en zegt dat ze mijn arm pas los laat als ze met me mag praten "NU SARAH VOOR DAT JE NOG VANDAAG IN HET ZIEKENHUIS BELAND" geschrokken laat ze mijn arm los en gaat voor het raam staan "Wauw wat is dit jullie zeggen hier niks van? Jullie laten toe hoe mijn vijand mij irriteert?" Met deze woorden loop ik weg niemand komt achter mij aan maar goed ook anders zou ik hun ook alleen maar pijn doen "ik uh ga uh maar weer weg" hoor ik Ashley nog zeggen.

Ik loop naar buiten naar het bankje waar ik altijd zit en ga daar zitten ik doe mij handen voor mijn gezicht en huil het uit ik merk niet dat iemand naast me komt zitten todat die gene tegen me begint te praten het is Ismail "Sabrina mag ik wel met je praten?" "Wat denk je?" Zeg ik fel "kan niemand me gewoon met rust laten ofzo?" Ik geef hem geen blik en sta op en ren snel weg

"wellou conditie man" Zeg ik zacht Ik kom bij een parkje en ga daar rustig zitten "jij komt ook zeker hier voor rust hè?" Hoor ik een stem zeggen. niet weer hè? Niet meer random mensen die met me gaan praten. Ik zucht en knik voorzichtig "ik ben Adam" "ik ben Sabrina" hij knikt en komt uit respect niet dicht bij me zitten "wat is je overkomen?" Vraagt hij "veel te veel om te vertellen om precies te zijn" Zeg ik zacht "en bij jou" Vraag ik zacht "Mijn vriendin heeft me genaaid Just for money" zegt hij pijn en verraad is uit zijn ogen te lezen "wat erg, haar tijd komt nog wel Adam" Zeg ik en geef hem een zwakke glimlach "wat is er bij jou gebeurt?" Vraagt hij nog een keer "Uh kort gezegd, boze ogen maken alles stuk he" hij knikt en begrijpt me meteen. "Ben jij toevallig familie van Immadine(...)?" Vraagt hij daarna "om precies te zijn ik ben zijn zusje" wacht echt?" Ik knik verward "ik ben kwam vroeger vaak bij jullie thuis waarschijnlijk ben je mij vergeten ik zag je altijd als mijn zus ik kon altijd bij jou terecht" zegt hij zacht. Mijn hoofd begint pijn te doen en krijg allemaal flashbacks van toen Adam bij ons was. Hij ziet dat het niet goed met me gaat en vraagt of er wat is "ik heb lang in coma gelegen waardoor ik veel ben vergeten ook jou dus, sorry daarvoor, nu herinner ik me het weer, en begon m-m-mijn ho..." en ik val flauw ik voel dat iemand mij opvangt maar daarna ben ik helemaal weg.