Iskalama Aşk

#KAZA.

Multi: Barlas ve Anka hastanede.

Barlas beni eve bıraktığında ne yaptığım kafama dank etmişti. Ona söylemeliydim belki de. Aşık olup olmadığımı bilmiyordum ama yine de bir şeyler söylemeliydim. Hoşlanıyorum bile diyememiştim, Allah kahretsin ki! Hoşlanıyor olabilirim neydi öyle?! Üstelik arabada ağlamıştı! Yüzsüz gibi özür dilemiştim üstelik. Bana sadece sus demişti ve kapımın önüne gelince hiçbir şey söylemedi. Ben, hayatımda ilk defa bir erkek tarafından gerçekten seviliyordum belki de. Ama ne yapıyordum? Kaybetmekten başka ne yapıyordum, ha?

Odama geçtiğimde çömelip ağlamaya başladım. O, bana en yakındı. O, benim canımı yakmıştı. Abimden sonra gerçekten canımın yandığını hissediyordum ama hala aşık mıyım değil miyim diye ikilemde gidip geliyordum. Ne yaptığımı sanıyordum cidden böyle? Nasıl bu kadar rahat yakabiliyordum birinin canını? Ben, Barlas'ın canını nasıl yakabilirdim? Ben nasıl Barlas'ı ağlatabilirdim?

Dayanamayıp çığlık attığımda yeri yumrukladım. Odamın kapısı açılıp içeriye girenin Safiş Teyze olduğunu anlmama uzun sürmedi. Karşıma oturup bana sarılınca izin vermedim. Benim kimseye değil Barlas'a ihtiyacım vardı şu an ama ben Onun canını yakmıştım!

" Bırak beni!" diye bağırdım. " Benim herkese zararım var!" dedim.

" Kime zarar verdin yavrum?" dedi, Safiş Teyze saçlarımı okşarken.

" Barlas. Barlas'a."

" Senin canını kurtaran çocuk muydu o?" dedi. Vur Safiş Teyze. Sende vur. Kafamı salladım. " Anlat bakalım."

" Anlatsamda anlamazsın." dedim. Hıçkırıklarımı durduramıyordum.

" Kızım, bizde aşık olduk elbet. Anlat hele sen, sonra bakarız anlayıp anlamayacağıma."

" Sence ben aşık mı oldum yani? "

" Aşık olmasaydın, neden ağlardın? " dediğinde kendimi tutamayıp iyice kavruldu kalbim. Hıçkırarak ağlamaya devam ettim.

" Ben aşık olup olmadığımı bilmiyorum sanıyordum Safiş. Bugün sordu bana. Bense eve gelmek istediğimi söyledim. Keşke - "

" Yok keşke falan. " deyip, sözümü kesti." Yavrum bak o olmuş bitmiş. Yapmışsın bir hata, eyvallah. Zaten aşk bu, ikinizde acı çekeceksiniz elbet."

" Ama benim yaptığım insanlığa sığar mı ya?" dedim.

" Sığmaz. Orası doğru." Ne diyon Safiş bakışımı attım hemen. " Açık açık konuşuyorum ben evladım. Ama şimdi senin yapabileceğin tek bir şey var."

" Nedir o?"

" Kalbini al ve Ona, Onu sevdiğini söyle."

" Ne yapabilirim ki? Hem işe yarar mı?"

" Aşkını düşünerek hallet. Ve evet işe yarar."

Kafamı salladığımda Safiş odadan çıktı. Yüzüm gülüyordu. Kalkıp duşa girdim. Barlas'a ne yapsam mutlu olurdu acaba? Nasıl bir sürpriz yapsamda kalbini alsam? Duşta hem şarkı söyleyip hem de bunu düşünüyordum. Şimdi gayet yaratıcı bir şey olmalıydı. Öyle özenti olmaz. Sonra bu mal dalga geçer çok klişe diye. Direkt öpsem mi acaba? Yok, o da çok abazaca olurdu. Duştan çıktığımda hala aynı düşüncelerde boğuluyordum. Heh işte orda deseydim evet aşığım diye olmazdı şimdi bu. Hem ben bu çocuğa aşık olmayacaktım ya la. Bu da hayatımdan gidecekti güya. Aman neyse.

Masanın başına geçip bilgisayarı açtım ve internetten erkeklerin hoşuna ne gibi sürprizler gider diye araştırdım. Ama Barlas böyle klişe değildi. Yok. Olmazdı bunlar. Daha farklı bir şey lazımdı. Şimdi intikam olsa arardım Beril'i-. Tabi lan Beril! Erkeklerden anlayan cesur kankam benim! Telefonu hızla alırken yere düştüm ama umursamayıp numarasını çevirdim.