I'm A Kontrabida of My Own Story ( COMPLETED )

Chapter 12

Hadlee's POV

Another 3 days had passed, halos one week na akong nandito sa hospital, fortunately lumalakas na ako and namumulat ko na rin yung mga mata ko at di na malabo ang paningin ko, but I know that there is no improvement regarding my tumor.

Nakatagilid naman ako ng higa kasi may nakadikit sa right part ng head ko, nilagay yun agad ni Dr. Oh nung dumating siya. And that's why nakatalikod ako sa may sofa kung saan nakaupo yung parents ko tsaka si Dr. Oh ngayon, they thought that I am already asleep, kaya di na sila pumunta pa ng assigned office kay Dr. Oh para pag-usapan yung mga findings sakin.

And di ko naman mapigil yung mga luha ko dahil sa mga sinasabi nang doctor ko.

Mr. and Mrs. Brownyn, pwede niyo nang ilabas si Diem ngayon, but please don't forget to inject her medicines Dr. Oh said, napapikit naman ako ng mariin dahil dun, bumalik na naman ako sa dating sitwasyon ko nung bata pa ako.

I hate injection, it makes me feel that I am really weak, mas okay pa sakin na iniinom ko lang yung mga gamot ko, but using an injection? Pinapatunayan lang nito na malala na talaga itong sakit ko.

Di ba pwedeng uminom na lang siya ng mga capsules or tablets Doc? Gaya ng ginagawa natin nung natapos yung operation niya, I dont want her to suffer, she keeps crying kapag nakikita niya yung injection, it keeps trigger her trauma umiiyak na pakiusap ni mommy, kaya naglabasan na naman yung mga luha ko.

Yes she can, but those medicine is for only to stop her headache, her medicine for her tumor is only need to use injection, di yun pwedeng padaanin sa bibig niya because it may cause her vomiting, we are lucky na hindi pa lumalabas yung ibang symptoms niya kung hindi mahihirapan tayo pare-pareho kaya please makinig kayo sakin Doc said kaya napahagulhol naman agad si mommy.

How about surgery? Naprepare niyo na ba Doc? Kailan natin gagawin yun? Narinig kong tanong ni Daddy, pero natagalang sumagot si Dr. Oh kaya kinabahan agad ako.

Im sorry, Im sorry Mr. Brownyn but she can't undergo surgery, hindi na kakayanin ng katawan niya baka bumigay siya kapag pinilit nating iundergo siya sa surgery, that's why I'm advising you to do not forget to intake her medicine, dahil yun na lang sa ngayon ang makakatulong sa kanya, I'm really sorry but we already did our best, pero di na nakikioperate yung katawan niya, masyado nang bumaba ang immune system ni Diem mahinang sabi ni Dr. Oh, kaya mabilis kong tinakpan yung bibig ko para di nila marinig yung paglakas ng iyak ko.

This is all my fault, kung sumunod lang ako sa mga sinasabi nilang lahat, di sana kami nahihirapan ng ganito.

No this can't be Doc, wala na bang ibang way? How about chemotherapy? Hindi ba siya pwede nun, we can pay you kahit magkano pa yan, just help my daughter Doc, she don't deserve this, please Dr. Oh humahagulhol na sabi ni Mommy, dahan-dahan naman akong humarap sa kanila, mabuti na lang at hindi nila ako napansin, parang gusto ko namang umiyak nang makita ko kung paano umiiyak si mommy ngayon, she's really hurt, she's hurting because of me, because of my stupidity.

We can't do the chemotherapy to her, hindi rin yun kakayanin ng katawan niya, as I've said mabilis nang manghina yung katawan niya, ipapahamak lang lalo natin siya kapag ginawa natin yun, all we can do for now is to keep her from distraction, hindi siya pwedeng mag-isip ng kung ano-ano, di niya pwedeng pagurin ang utak niya kasi maaaring matrigger yun at sumakit na naman, keeps her away from stress, she needs those para mabawi niya yung lakas niya, and I'm sorry but she needs those to longer her life, Im sorry mas lalo namang napaiyak sila mommy even me dahil sa mga sinabi ni Dr. Oh, keeps me away from distraction? Anong distraction? I don't have any distraction.

I can see through my half-open eyes kung paano sinuntok ni Daddy yung mini table sa harap nila, and how he kneeled infront of Dr. Oh while crying.