Ο Τελευταίος Εφιάλτης [Παύση Ανανεώσεων!]

Πρόλογος

Το απόλυτο χάος.

Η τελευταία ανάμνηση που έχω είναι τα πάντα γύρω μου να μαυρίζουν και μετά, το απόλυτο χάος.

Ανοίγω τα μάτια και αντιλαμβάνομαι πως είμαι ξαπλωμένος σε κάποιο κρεβάτι, ανάσκελα. Τα βλέφαρα μου πεταρίζουν απανωτές φορές, καθώς η όραση μου προσπαθεί να προσαρμοστεί στο ξαφνικό φως που κατακλύζει το δωμάτιο γύρω μου. Δωματιο; Ποτέ δεν θυμάμαι να μπαίνω σε αυτό το δωμάτιο ή να ξαπλώνω σε αυτό το κρεβάτι, κι όμως είμαι εδώ. Η σκέψη αυτή με τρομάζει και αμέσως συνειδητοποιώ πως υπάρχουν κι άλλα πράγματα που δεν θυμάμαι.

Νιώθω το εσωτερικό του στόματός μου τρομακτικά στεγνό και ξηρό, ενώ τα μάτια μου καίνε. Τι μου συνέβη; Τι κάνω εδώ μέσα και γιατί είμαι ξαπλωμένος; Τι είναι αυτό το δωμάτιο και πώς βρέθηκα εδώ; Ποιος με έφερε και τι ζητάει από εμένα; Τι πρέπει να κάνω τώρα;

Πανικοβάλλομαι. Πανικοβάλλομαι, γιατί δεν αργώ να καταλάβω ότι η μνήμη μου είναι κενή και όσο κι αν σκεφτώ, δεν έχω αναμνήσεις. Δεν ξέρω καν ποιος είμαι και αυτή δεν είναι μια ευχάριστη σκέψη, καθώς τρομοκρατούμαι ακόμα περισσότερο στην ιδέα ότι κάτι που δεν μπορώ να θυμηθώ μου έχει συμβεί για να βρίσκομαι εδώ με έναν κενό εγκέφαλο, χωρίς αναμνήσεις.

Ακούω την ανάσα μου να βγαίνει πνηχτή και την πίεση του αίματός μου να χτυπάει ρυθμικά στα μηνίγγια μου, καθώς ο τρόμος με κυριεύει. Ο τρόμος για το άγνωστο, ο τρόμος ότι δεν γνωρίζω τίποτα για κάτι που υποθέτω ότι θα έπρεπε να ξέρω. Ερωτήσεις κατακλύζουν το μυαλό μου, όμως ξέρω πως οι απαντησεις δεν βρίσκονται στον άδειο εγκέφαλό μου, κάτι το οποίο με τρομοκρατεί.

Τινάζομαι από φόβο, ανακάθομαι στο μαλακό στρώμα του κρεβατιού μου και το πρώτο πράγμα που αντικρίζω είναι το σώμα μου, χωμένο κάτω από το κατάλευκο σεντόνι με το οποίο είμαι σκεπασμένος. Όλα είναι λευκά γύρω μου, κάνοντας το φως στο δωμάτιο ακόμα πιο έντονο, καθώς προσκρούει στις φωτεινές, κατάλευκες επιφάνειες των επίπλων.

Ο σκελετός του κρεβατιού είναι λευκός, τα καλύμματα είναι λευκά, τα μαξιλάρια επίσης. Κοιτάζω τους τοίχους γύρω μου και μετά το πάτωμα, τα οποία είναι κατάλευκα επίσης και εκτυφλωτικά φωτεινά, που σχεδόν φαντάζει τρομακτικό το πόσο μονότονα είναι όλα.

Συνοφρυώνομαι. Εκτός από το κρεβάτι και ένα τραπεζάκι στου κέντρου του δωματίου δεν υπάρχουν άλλα έπιπλα και δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτό με αγχώνει, ίσως επειδή νιώθω ότι βρίσκομαι σε ένα αφιλόξενα άδειο, λευκό δωμάτιο.