Ο Τελευταίος Εφιάλτης [Παύση Ανανεώσεων!]

Κεφάλαιο 3

Ήταν τρομακτικό το πόσο ίδιος με το άτομο που είχε δει στον ύπνο της ήταν. Συνήθως δεν μπορούσε να συγκρατήσει φιγούρες ή πρόσωπα ή ακόμα και γεγονότα ολόκληρα από τα όνειρα που έβλεπε, καθώς, μόλις ξυπνούσε ο εγκέφαλός της διέγραφε μεγάλο μέρος των όσων είχε δει, ενώ υπήρχαν και φορές που τα όνειρά της γινόταν τόσο θωλά που όσο κι αν έστυβε το μυαλό της να τα θυμηθεί, δεν είχε αποτέλεσμα.

Κι όμως αυτή ήταν από τις λίγες φορές ή ίσως και η μοναδική που όχι μόνο θυμόταν κάθε λεπτομέρεια από εκείνον τον τρομακτικό εφιάλτη, αλλά είχε καταφέρει να συγκρατήσει και τις φυσιογνωμίες που είχε δει και δεν χωρούσε αμφιβολία ότι το αγόρι που καθόταν δύο-τρία θρανία μπροστά της στην απέναντι σειρά ήταν ο ίδιος με το αγόρι που είχε πει το όνομά της.

Η καρδιά της χτυπούσε γρήγορα, πιο γρήγορα από ότι πίστευε πως θα μπορούσε μια ανθρώπινη καρδιά να χτυπήσει, όμως ένας περίεργος τρόμος και μια αλλόκοτη περιέργεια να μάθει ποιος ήταν κυρίευαν το μυαλό της και τα μάτια της καρφώθηκαν πάνω στο αγόρι, πριν καλά καλά συνειδητοποιήσει πως ίσως γινόταν αδιάκριτη. Τα μάτια της γούρλωσαν από τον τρόμο και από όλα εκείνα τα παράξενα συναισθήματα που αντάλλασσαν θέσεις στο μυαλό της και ίσως χωρίς να το θέλει, το βλέμμα της άρχισε να τον περιεργάζεται, σαν να διψούσε να μάθει περισσότερα γι αυτόν. Ίσως αυτός να ήταν ο σκοπός της, αλλά δεν μπορούσε να βάλει το μυαλό της σε τάξη κι έτσι απλώς έμεινε να τον κοιτάζει παγωμένη, καθώς τα δευτερόλεπτα της φαινόταν λεπτά ολόκληρα, καθώς περνούσαν.

Ήταν ψηλός και αδύνατος. Τουλάχιστον ένα κεφάλι ψηλότερος από την ίδια και αδύνατος, αλλά όχι ξερακιανός· ίσως αδύνατος και ελαφρά γυμνασμένος να ήταν η σωστή περιγραφή. Ή τουλάχιστον έτσι έδειχνε. Καθόταν χαλαρός στην καρέκλα του, το ένα χέρι του στήριζε το μέτωπό του και το άλλο μουτζούρωνε τις γωνίες του βιβλίου του με ένα στιλό. Είχε κοντά και ίσια μαλλιά, κοντοκουρεμένα στο πλάι, αφήνοντας έτσι μία καστανόξανθη φράτζα να κυματίζει ελεύθερη στο κέντρο του κρανίου του, ανέμελα σαν να μην τον ενδιέφερε το πως έδειχνε, αλλά ήταν ταυτόχρονα τόσο ωραία πάνω του, που όλα έδειχναν αρμονικά, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια.

Το δέρμα του ήταν χλωμό. Όχι τόσο χλωμό όσο το δικό της -αφού εκείνη σχεδόν αποτελούσε ξεχωριστό τόνο δέρματος τόσο λευκή που ήταν- αλλά χλωμό αρκετά για να κάνει τις φλέβες στα χέρια του να ξεχωρίζουν σαν γαλάζια κλαδάκια πάνω σε χαρτί. Η εμφάνισή του και το στήσιμο του είχε κάτι το αέρινο, το ελκυστικό και όμορφο. Όμορφο από την άποψη ότι έδειχνε τόσο φυσικός που της φαινόταν περίεργο πώς η φύση είχε δημιουργήσει κάτι τόσο ωραίο.