Ο Τελευταίος Εφιάλτης [Παύση Ανανεώσεων!]

Κεφάλαιο 5

Η Έμιλι σωριάστηκε σε μία καρέκλα και ξεφύσηξε, νιώθοντας την κούραση από όλη την ημέρα να την καταβάλει σιγά σιγά. Ακούμπησε το κεφάλι της πάνω στο τραπέζι μπροστά της, ενώ ένιωθε τα μάτια της βαριά από την νύστα, κάτι το οποίο είχε συνηθίσει πια, αφού οι ώρες ύπνου της είχαν μειωθεί κατά πολύ.

Γιατί; Γιατί είχε ξυπνήσει στο μέσο της προηγούμενης νύχτας, τρομοκρατημένη και φοβισμένη από έναν ακόμα εφιάλτη. Όχι, δεν ήταν το περιεχόμενο του τρομακτικό, αλλά για κάποιο λόγο την φόβιζε, ίσως επειδή ήταν τόσο ζωντανό, σαν να συνέβαινε στην ίδια της της ζωή. Η σκέψη αυτή την τρόμαζε ακόμα περισσότερο και απλώς νόμιζε πως γινόταν υπερβολική, ενώ το τελευταίο πράγματα που ήθελε να συμβεί τώρα ήταν το να αρχίσει να σκέφτεται παράλογα πράγματα. Έπρεπε να ηρεμήσει. Ήταν απλά ένας ακόμα εφιάλτης.

Ξεφύσηξε για άλλη μια φορά και ψαχούλεψε μέσα στην σχολική της τσάντα να βρει το κινητό της, να δει την ώρα. Κανονικά είχε σχολάσει εδώ και ένα τέταρτο περίπου, όμως έπρεπε να καθίσει λίγη ώρα παραπάνω, καθώς είχε δώσει ραντεβού με τον Ράιαν μετά το σχόλασμα να βρεθούν στην βιβλιοθήκη του σχολείου τους, ώστε να μιλήσουν για την εργασία της Ιστορίας που είχαν αναλάβει.

Η ιδέα και μόνο πως θα έπρεπε να κάνει ένα πρότζεκτ σε ένα μάθημα που σιχαινόταν και πόσο μάλλον όταν είχε μία καθηγήτρια σαν την δεσποινίδα Πίτερσον, της έφερνε αναγούλα και το μόνο που ήθελε ήταν να γκρινιάξει για το πόσο απαίσια ήταν η σχολική ζωή. Παρόλα αυτά, αν υπήρχε κάτι που την παρηγορούσε σε όλη αυτή την ταλαιπωρία, ήταν το γεγονός ότι θα συνεργαζόταν με τον Ράιαν.

Δεν τον ήξερε καλά, αλλά για κάποιο λόγο έβρισκε κάτι ενδιαφέρον πάνω του, στον χαρακτήρα του και φυσικά στην εμφάνισή του και για κάποιο λόγο ένιωθε μία περίεργη έλξη προς εκείνον. Στο κάτω κάτω δύο φορές τον είχε δει ολοζώντανο στον ύπνο της. Κούνησε το κεφάλι της, προσπαθώντας να διώξει την σκέψη που απειλούσε να την τρομοκρατήσει μακριά, γιατί τίποτε από όσα τριγύριζαν το μυαλό της έβγαζαν νόημα. Ηλίθιες σκέψεις και παρανοϊκές φοβίες.

Σήκωσε βαριεστημένα το κεφάλι της από το τραπέζι και πληκτρολόγησε τον κωδικό της στο κινητό της, ξεκλειδώνοντάς το, αποκαλύπτοντας την ώρα. Ο Ράιαν ειχε αργήσει δέκα λεπτά. Θα μπορούσε να το είχε ξεχάσει ή θα μπορούσε να είχε απλά αδιαφορήσει και όχι άδικα, καθώς ακόμα και η ίδια θα ήθελε να παρατήσει το ηλίθιο πρότζεκτ και να πάει σπιτάκι της να κοιμηθεί.