Ο Τελευταίος Εφιάλτης [Παύση Ανανεώσεων!]

ΜΕΡΟΣ Β' Κεφάλαιο 11

Άνοιξε τα μάτια της.

Ο ρυθμικός χτύπος της καρδιάς της βούιζε μέσα στο κεφάλι της και η ανάσα της ήταν άστατη και διακοπτόμενη, καθώς ο οργανισμός της προσπαθούσε να εξισορροπήσει τις λειτουργίες του και να επαναφέρει σε φυσιολογικές καταστάσεις όλα τα επιμέρους όργανα. Ένας διαπεραστικός πονοκέφαλος την έκανε να μορφάσει, ενώ παράλληλα ένιωθε τα άκρα της μουδιασμένα, σαν κάτι να είχε προσπαθήσει να συνθλίψει το σώμα της ή σαν κάτι να είχε δοκιμάσει να της αφαιρέσει τη ζωή, παραλύοντάς την.

Κάπως έτσι ένιωθε· νεκρή. Ή ίσως αναστημένη νεκρή. Μάλλον το τελευταίο θα της ταίριαζε καλύτερα. Ανοιγόκλεινε τα μάτια της, καθώς το ξαφνικό φως δυσκόλευε την όρασή της και οι κόρες των βολβών των ματιών της συστέλλοταν, στην προσπάθεια της να συνηθίσει αυτό το εκτυφλωτικό φως. Ένιωθε το σώμα της βαρύ και κουρασμένο, σαν οτιδήποτε της είχε συμβεί προηγουμένως να την είχε καταβάλλει τόσο σωματικά, όσο και ψυχολογικά. Δεν ήξερε γιατί, αλλά μπορούσε να υποθέσει πως μάλλον έτσι ήταν τα πράγματα· αποτελειωτικά.

Προσπάθησε να επαναφέρει αναμνήσεις από γεγονότα που θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν την παρουσία της σε εκείνο το οποιοδήποτε μέρος όπου βρισκόταν, όμως η μνήμη της ήταν κενή, πράγμα αρκετά παράξενο, αφού ήταν σίγουρη πως κάτι είχε γίνει πριν βρεθεί εκεί, όμως όχι τόσο τρομακτικό όσο το γεγονός ότι σχεδόν αμέσως συνειδητοποίησε πως δεν ήξερε καν πια είναι. Ανασηκώθηκε μέσα σε μια στιγμή, καθώς αυτή η απλή σκέψη, που νόμιζε πως ήξερε να απαντήσει, την αναστάτωσε και την τρομοκράτησε, όπως καμία άλλη σκέψη δεν την είχε τρομοκρατήσει έτσι.

Βρισκόταν ξαπλωμένη σε κάποιο κρεβάτι, άνετο θα έλεγε κανείς και αρκετά μεγάλο ώστε να χωρέσει άλλη μια φορά το σώμα της σε πλάτος και αρκετά μαλακό ώστε να μην νιώθει άβολα. Με μια νευρική κίνηση έδιωξε τα σκεπάσματα από πάνω της, τα έσπρωξε μακριά της και ανακάθισε πάνω στα καθαρά, ολόλευκα σεντόνια του, στην ιδέα του ότι ίσως έτσι κατάφερνε να ηρεμίσει τον εαυτό της από τον ξαφνικό πανικό που είχε επέλθει στο μυαλό της.

Κοίταξε το χώρο γύρω της, τρομαγμένη και ελαφρά βρεγμένη από τον κρύο ιδρώτα που άρχιζε σιγά σιγά να κάνει την εμφάνισή του πάνω στο μέτωπό της. Βρισκόταν σε ένα υπνοδωμάτιο, ένα φυσιολογικό υπνοδωμάτιο, με κρεβάτι, κομοδίνο, ντουλάπα, γραφείο με όλα τα απαραίτητα εργαλεία και μία μικρή τουαλέτα ομορφιάς, σαν ο οποιοσδήποτε την είχε στείλει εκεί μέσα να ήξερε ότι επρόκειτο για κάποια κοπέλα. Μόνο που υπήρχε μία αρκετά αισθητή διαφορά σε ότι αφορούσε την διακόσμηση του δωματίου αυτού· τα πάντα έδειχναν σαν να ήταν βγαλμένα από κάποια άλλη εποχή, και όχι, δεν ονειρευόταν αυτή τη φορά.