Ο Τελευταίος Εφιάλτης [Παύση Ανανεώσεων!]

Κεφάλαιο 18

Έκατσε μαλακά δίπλα του, στην άκρη του κρεβατιού της και άφησε έναν μεταλλικό κουβά, γεμάτο με χλιαρό νερό στο μαρμάρινο πάτωμα. Με προσεκτικές κινήσεις πήρε από τους ώμους της μία πετσέτα χεριών που είχε βρει στο μπάνιο της και την βούτηξε μέσα στον κουβά, αφήνοντάς την λίγη ώρα μέσα, για να απορροφήσει όσο νερό πίστευε πως χρειαζόταν. Έπειτα, την τράβηξε πάλι έξω και την έστυψε ώστε να αποβάλλει το περιττό νερό.

Ο Ράιαν, με αργές σταθερές κινήσεις και με σποραδικούς μορφασμούς από τον πόνο έβγαλε την ματωμένη και βρώμικη μπλούζα του, αποκαλύπτοντας το μαχαιρωμένο του στέρνο και όλα εκείνα τα ξεραμένα ρυάκια αίματος που είχαν στεγνώσει γύρω από την πληγή του. Εκείνη, προσπάθησε να συγκρατήσει μια κραυγή τρόμου και έκπληξης και γύρισε το κεφάλι της από την άλλη πλευρά, δοκιμάζοντας να εστιάσει την προσοχή της στην βρεγμένη πετσέτα, ώστε να μην χρειάζεται να αντικρίζει τη ζημιά που του είχε προκαλέσει.

Κάτι μέσα της πονούσε κάθε που η άκρη του ματιού της αντίκριζε κατά λάθος εκείνη την μακρόστενη πληγή που είχε σχίσει διαγώνια το μισό του στέρνο και ξεροκατάπινε την αδυναμία που ένιωθε μέσα της, αφού δεν ήθελε να φανεί πόσο ευάλωτη ένιωθε εκείνη τη στιγμή, από φόβο πως ίσως μία τέτοια έκφραση πλήγωνε ακόμα περισσότερο τον Ράιαν. Τα συναισθήματά της ήταν περίπλοκα και μπερδεμένα. Δεν ένιωθε ικανή να χειριστεί όλα όσα της συνέβαιναν και προσπαθούσε να διώξει την σκέψη ότι θα επακολουθούσαν ακόμα χειρότερες στιγμές στη ζωή της μέσα στο καινούριο αυτό κόσμο, γιατί κάθε σκέψη σαν κι αυτή δεν την βοηθούσε καθόλου.

Τίναξε την πετσέτα πάνω από τον κουβά, την έκανε κουβάρι και την στρίμωξε μέσα στην χούφτα της, δοκιμάζοντας να την χρησιμοποιήσει ως σφουγγάρι ή κάτι παρόμοιο ώστε να μπορέσει να καθαρίσει την πληγή του. «Μπορεί να πονέσει αυτό.» του ανήγγειλε ξεροκαταπίνοντας για άλλη μια φορά και πλησίασε την πετσέτα στο στέρνο του. «Κράτα την ανάσα σου, μέχρι να σου πω εγώ.»

Δεν είχε κάνει ποτέ την δουλειά της νοσοκόμας, ούτε πίστευε ποτέ πως οι οδηγίες για πρώτες βοήθειες που της είχε διδάξει η μητέρα της, σαν γιατρός που ήταν, θα της χρειαζόταν ποτέ, αλλά τελικά μάλλον η ζωή της την είχε αιφνιδιάσει για ακόμα μια φορά. Ήταν εκεί, σ' εκείνο το πολυτελές δωμάτιο που της είχαν πει πως ήταν πλέον δικό της, μετά από την χειρότερη συναισθηματικά αναμέτρηση που θα μπορούσε ποτέ να έχει με έναν άνθρωπο που αγαπούσε και ετοίμαζε χλιαρές κομπρέσες για να καθαρίσει μία πληγή που εκείνη του την είχε χαράξει.