Ο Τελευταίος Εφιάλτης [Παύση Ανανεώσεων!]

Κεφάλαιο 8

«Αργά ή γρήγορα θα σε σκοτώσει. Να το ξέρεις αυτό.» λέει η νεαρή γυναίκα στη κοπέλα.

Περπατούν μόνες τους σ' έναν μεγάλο κήπο. Η νύχτα έχει πέσει για τα καλά, δεν υπάρχει καθόλου φωτισμός παρά μόνο μερικά άστρα, και η μυρωδιά της φθινοπωρινής βροχής αναδύεται από το χώμα. Τα πέλματα των παπουτσιών τους κολλούν στην λάσπη και στο γρασίδι και, ενώ η γυναίκα φαίνεται σίγουρη για τα βήματα της, η κοπέλα κάνει δυστακτικά βήματα, δοκιμάζοντας τη σταθερότητα του χώματος πριν το πατήσει, μένοντας έτσι μερική απόσταση πίσω από τη γυναίκα.

Η καρδιά της χτυπάει δυνατά και συχνά ρίχνει τρομαγμένες ματιές πίσω της, πεπεισμένη πως κάποιος θα μπορούσε να τις ακολουθεί ή να κρυφακούει τι λένε, αφού είχε πια μάθει πως δεν υπήρχε ασφάλεια σε αυτό το μέρος. Η γυναίκα όμως δεν φαίνεται να ανησυχεί για κάτι τέτοιο, ή, ακόμα κι αν ανησυχεί, προσπαθεί να μην το δείχνει. Ανησυχία κυριεύει την κοπέλα, ίσως πιο εύκολα από ότι θα επιθυμούσε, και αυτό γιατί το μικρό χρονικό διάστημα που έμεινε σε αυτό το μέρος ήταν αρκετό για να την κάνει να μην πιστεύει τίποτα και να μην εμπιστεύεται κανέναν.

«Τι εννοείς;» ρωτάει ψιθυριστά την συνοδό της.

Η γυναίκα κάνει μια γκριμάτσα αγανάκτησης, αλλά δεν φαίνεται στο σκοτάδι. «Είναι απλό.» λέει. «Μας έφεραν εδώ για να πεθάνουμε. Έξυπνο θα ήταν να μην ερχόμασταν ποτέ, αλλά αυτό είναι αδύνατο, γιατί ολόκληρο το σύστημα έχει δημιουργηθεί έτσι ώστε να υπηρετεί τα συμφέροντα των ισχυρών. Εμείς είμαστε απλά τα πιόνια και στο τέλος όλοι θα πεθάνουμε, κατάλαβέ το!»

«Και τότε ποιος είναι ο λόγος της ύπαρξής μας, αν πρόκειται να μας εξαφανίσουν; Είναι ανόητο.»

«Δεν το λες και τόσο ανόητο, όταν πρόκειται για ενα σχέδιο που ποτέ κανείς δεν μπόρεσε να καταλάβει και που όσοι προσπάθησαν, πέθαναν!»

Το κορίτσι δεν συνεχίζει. Κοιτάζει το χώμα και συνοφρυώνεται, καθώς καταλαβαίνει πως τα πράγματα εξακολουθούν να μην βγάζουν νόημα. Νιώθει την επιθυμία να τρέξει και να εξαφανιστεί, να απομακρυνθεί από όλα εκείνα τα καινούρια πρόσωπα που είχε γνωρίσει σε εκείνο το ανατριχιαστικό μέρος, αλλά τελικά, ακουλουθεί την γυναίκα πιστά από πίσω, αναγνωρίζοντας πως δεν είχε άλλη επιλογή, αφού θα μπορούσε εύκολα να καταστραφεί από μόνη της στην προσπάθεια να ξεφύγει. Νιώθει περιορισμένη, εγκλωβισμένη και δεν μπορεί να κάνει τίποτα γι αυτό.