Ο Τελευταίος Εφιάλτης [Παύση Ανανεώσεων!]

Καφάλαιο 6

«Πού βρίσκομαι;»

Οι λέξεις βγαίνουν με δυσκολία από το στόμα του κοριτσιού και ακόμα δυσκολότερο είναι να βάλει το μυαλό της σε τάξη, καθώς είναι ζαλισμένη και ταλαιπωρημένη από τα όσα είχαν συμβεί πιο πριν.

Βρίσκεται ξαπλωμένη σε ένα σκληρό κρεβάτι που το νιώθει σαν να της έχει σπάσει τα κόκαλα και πλέον δεν ξαφνιάζεται που για άλλη μια φορά ξυπνάει από την αναισθησία της. Εξάλλου αυτό είναι κάτι που έχει γίνει ήδη αρκετές φορές, ώστε να το θεωρεί σχεδόν δεδομένο, μόνο που κάθε φορά έχει να αντιμετωπίσει διαφορετικές εκπλήξεις, οι οποίες, όπως έχει πλέον καταλάβει, μόνο ευχάριστες δεν είναι.

Μέσα από την θολούρα των ματιών της αντικρίζει μία γυναικεία φιγούρα να την πλησιάζει, συνοδευόμενη από άλλη μία, μάλλον παιδική, που την ακολουθεί πιστά, σαν να την συντροφεύει. Δεν ξέρει πώς να αντιδράσει. Ίσως αν ήταν σε καλύτερη κατάσταση μπορεί να αποκτούσε μία πιο αμυντική στάση από το να μένει ακίνητη πάνω σε αυτό το κρεβάτι που της τρυπάει τα κόκαλα, αλλά πλέον δεν έχει αρκετή δύναμη να υπερασπιστεί τον εαυτό της.

Όσο οι φιγούρες την πλησιάζουν, προσπαθεί να τις αναγνωρίσει, αλλά μάταια, αφού δεν δείχνουν γνωστές. Ίσως να έπρεπε να ανησυχεί, ίσως να έπρεπε να κάνει κάτι για να βοηθήσει τον εαυτό της, να μιλήσει, να σηκωθεί, να κάνει οτιδήποτε, αλλά η εξάντληση δεν της αφήνει αρκετά περιθώρια. Με προσπάθεια ίσα που καταφέρνει να τρίψει τα μάτια της, να καθαρίσει την ομιχλώδη όρασή της, ώστε να μπορεί μπορέσει να δει καλύτερα.

Η γυναίκα είναι νέα και φοράει ένα φόρεμα μιας άλλης εποχής -πιθανότατα μεσαιωνικής- σκουρόχρωμο και στενό στο στέρνο, σχεδόν ασφυκτικό, που δεν έχει σχεδόν καθόλου διακοσμητικά στοιχεία, παρά μόνο μερικές μαύρες δαντέλες στο τελείωμα του και στο βαθύ ντεκολτέ. Τα μανίκια του είναι τόσο μακριά που σχεδόν σέρνονται στο μαρμάρινο πάτωμα, ενώ την μέση της στολίζει μία μωβ κορδέλα, δεμένη πρόχειρα σε κόμπο.

Είναι όμορφη. Έχει κυματιστά, σκούρα ξανθά μαλλιά και καστανά μάτια που μοιάζουν τόσο φλογερά κάτω από το φως των κεριών και των δαδών του δωματίου και είναι μεγάλα και εκφραστικά, όσο και τα κατακόκκινα, ζουμερά της χείλη. Δεν μπορεί να είναι πάνω από είκοσι-πέντε χρονών, αλλά ακόμα κι αν είναι, τότε ο χρόνος δεν φαίνεται να εχει περάσει από πάνω της. Το πρόσωπό της είναι τόσο καθαρό και λευκό που η κοπέλα ίσως και να την ζήλευε αν δεν την ένοιαζε να διαφυλάξει την ζωή της πρώτα.