Ο Τελευταίος Εφιάλτης [Παύση Ανανεώσεων!]

Κεφάλαιο 15

Ο πρωινές ακτίνες του ηλίου την τύφλωσαν, καθώς, ύστερα από τόση ώρα που περπατούσαν μέσα σε ένα θεοσκότεινο διάδρομο, είχε ξεχάσει πώς ήταν να την χτυπάει το φως της φύσης. Ασυναίσθητα μισόκλεισε τα μάτια της και σήκωσε το χέρι της ώστε να επισκιάσει τον ήλιο και να μπορεί να βλέπει καλύτερα πού βάδιζε. Το άλλο χέρι της ήταν ακόμα κρυμμένο μέσα στην φιλική, θερμή παλάμη του Ράιαν που της έδινε την δύναμη και τον καθησυχασμό που αναζητούσε βαθιά μέσα της και που την οδηγούσε σε μέρη για τα οποία εκείνη δεν είχε ιδέα.

Την χρειαζόταν αυτή τη μικρή δόση συμπαράστασης και γαλήνης που, από όσα άτομα είχε συναντήσει μέχρι εκείνη τη στιγμή, μόνο του Ράιαν την αισθανόταν οικεία και αληθινή, όμως η αίσθηση της αγωνίας δεν της είχε φύγει ακόμα και ίσως να μην της έφευγε ποτέ, γιατί το να ανησυχεί για το οτιδήποτε που αντίκριζε γυρω της είχε ριζώσει μέσα της, σαν κάποιου είδους κακή συνήθεια. Δεν της άρεσε να ζει στα άκρα, ούτε φυσικά ήταν ο ριψοκίνδυνος τύπος ανθρώπου που θα έφτανε εύκολα σε ακραίες καταστάσεις, οπότε χρειαζόταν ενα μικρό στήριγμα, το οποίο, στην συγκεκριμένη περίπτωση, τύχαινε να είναι ο Ράιαν.

Για λίγα μόλις δευτερόλεπτα της είχε κοπεί η ανάσα και αυτό, γιατί βρέθηκε ξαφνικά σε άλλο τόπο, μακριά από την μονοτονία και την κατάθλιψη κάποιου τεράστιου διαδρόμου που προσπαθούσε να αντιγράψει ξεπεσμένο ξενοδοχείο. Βρέθηκε σε ανοιχτό χώρο, με πράσινο και ζωηρά χρώματα. Κοντοκουρεμένο γρασίδι που ανέδυε μια μυρωδιά φρεσκάδας, ψηλά, πυκνά δέντρα γυρω γύρω, πεύκα και αμυγδαλιές, παρτέρια με πολύχρωμα λουλούδια και μαρμάρινα συντριβάνια εδώ κι εκεί, με τρεχούμενο νερό, ήταν μόνο μερικά από όσα κατόρθωσε να αντικρίσει. Κι αυτές σίγουρα δεν ήταν εικόνες που περίμενε να δει ποτέ εκεί.

Δεν συνέπιπταν ούτε με τις εικόνες που μόνη της είχε δημιουργήσει για τον συγκεκριμένο χώρο, ούτε και με την διάθεσή της. Τα φανταζόταν όλα σκούρα, μονότονα και τρομακτικά, γκρίζα και χωρίς ζωή, όπως περίπου τα είχε δει κάποτε στον ύπνο της και η ψυχολογία της για κάποιο λόγο είχε πάρει την ίδια πορεία, αν και μάλλον άσκοπα, γιατί τελικά τίποτα δεν φαινόταν να είναι τόσο άσχημο. Όμως, όσο κι αν ήθελε να πιστέψει πως αυτή ήταν η πραγματικότητα, τίποτα δεν μπορούσε να την αποτρέψει από τις υποψίες πως όλα αυτά θα μπορούσαν να ήταν απλά μια οφθαλμαπάτη, γιατί ήξερε καλά πως η πολλή 'ομορφιά' εύκολα θα μπορούσε να αποδειχθεί μονάχα επιφανειακή.

Τα πέλματα των παπουτσιών της βάδιζαν μέσα στο καταπράσινο χορτάρι και ακολουθούσαν πιστά τα βήματα του Ράιαν, φοβούμενη μήπως συμβεί κάτι απρόσμενο και σίγουρα μη επιθυμητό, αν αποφάσιζε να κάνει κάποια όχι και τόσο αποδεκτή κίνηση, όπως -για παράδειγμα- να το σκάσει. Ποιο νόημα είχε εξάλλου; Δεν ήξερε καν πού θα πήγαινε ή ποιος θα την έβρισκε και, ύστερα από σκέψεις και σενάρια που έβαλε στο μυαλό της για το τι θα συνέβαινε αν έφευγε, κατέληξε στο συμπέρασμα πως πιο ασφαλής από εκείνη τη στιγμή δεν θα μπορούσε να ήταν, οτιδήποτε άλλο αν έκανε.