Ο Τελευταίος Εφιάλτης [Παύση Ανανεώσεων!]

Κεφάλαιο 10

Έφερε την κούπα με το τσάι της κοντά στο στόμα της και ήπιε μια γουλιά, μορφάζοντας, καθώς, απρόσεκτη όπως ήταν, κατάφερε να κάψει την γλώσσα της. Μουρμούρισε κάτι ακατάληπτο και παράτησε την κούπα της πάνω στο τραπέζι του καφέ, αποφασίζοντας πως καλύτερο θα ήταν αν περίμενε λίγη ώρα προτού δοκιμάσει να πιει πάλι.

Καθόταν στον καναπέ του σαλονιού της, απολαμβάνοντας την ελευθερία του να εισαι μόνος στο σπίτι, αλλά ταυτόχρονα και τις υποχρεώσεις που συνεπαγόταν με αυτό, αφού εκείνη έπρεπε να πλύνει όλα τα πιάτα και να σιδερώσει όλα τα ρούχα που είχε βάλει την προηγούμενη μέρα για πλύσιμο. Γκρίνιαζε και μόνο στην σκέψη ότι είχε τόσα πολλά να κάνει, ενώ το μυαλό της ήταν χαμένο στην λέξη 'χαλάρωση' που επεδίωκε για αυτό το σαββατιάτικο απόγευμα.

Η μητέρα της θα επέστρεφε σε δύο μέρες από το συνέδριο στην Αγγλία που είχε να πάει, πράγμα που την καθησύχαζε λίγο, γιατί είχε βαρεθεί να είναι μόνη της επί εννιά μέρες. Εννιά μέρες, αλλά είχαν συμβεί αρκετά συνταρακτικά γεγονότα μέσα σε ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα που ακόμα και στην ίδια φαινόταν παράξενο το πόσο ιδιόρρυθμη έννοια είναι ο χρόνος και ακόμα πιο περίεργο της φαινόταν εκείνο το απρόσμενο φιλί που της είχε χαρίσει ο Ράιαν.

Δεν μπορούσε να το βγάλει από το μυαλό της. Οι σκέψεις της περιπλέκοταν όσο πιο πολύ το σκεφτόταν και, όσο κι αν προσπαθούσε να επαναφέρει τον εαυτό της στα λογικά του και να μην του δίνει τόση σημασία, δεν μπορούσε. Ήταν τόσο περίεργο, αλλά σε καμία περίπτωση δεν της προκαλούσε αποστροφή. Απλώς βρισκόταν σε μια κατάσταση όπου δεν ήξερε πως ακριβώς ένιωθε, και αισθανόταν σαν κάποιος να την είχε καταραστεί, θεωρώντας πως οι εφιάλτες που έβλεπε με εκείνον δεν ήταν αρκετοί και πως χρειαζόταν το φιλί εκείνο για να κάνει τα πράγματα ακόμη πιο περίπλοκα.

Και τώρα, ύστερα από όλα αυτά, είχε αποφασίσει να τον καλέσει στο σπίτι της, ώστε να τελειώσουν την εργασία που είχαν αναλάβει, αφού η προθεσμία ήταν μέχρι τη μέση της ερχόμενης εβδομάδας. Αυτός ήταν άλλος ένας λόγος που ήθελε να γκρινιάξει. Σαν να μην έφταναν όλες οι σκοτούρες που είχε ήδη, είχε να ανταπεξέλθει και στις διάφορες, ασήμαντες, ηλίθιες -και πάει λέγοντας- υποχρεώσεις του σχολείου της, γιατί δεν νοήτο κόρη γιατρού και να μην είναι άριστη σε όλα! Θύμωνε και εκνευριζόταν, αλλά αυτό το ζήτημα δεν ήταν επί του παρόντος.