Ο Τελευταίος Εφιάλτης [Παύση Ανανεώσεων!]

ΜΕΡΟΣ Α' Κεφάλαιο 1

Όλα είναι σκοτεινά.

Το δωμάτιο είναι κυριευμένο από σκοτάδι και μυρίζει ένα συνοθύλευμα από πολυκαιρισμένη μούχλα, παλιά βιβλία και την έντονη μυρωδιά που αναδύει κάποιο φρέσκο λουλούδι, παρόλο που δεν υπάρχει κανένα φυτό εκεί γύρω. Μπορεί να είναι γαρδένια. Θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε.

Το κορίτσι είναι ημιλιπόθυμο στο ξύλινο πάτωμα του δωματίου, σαν κάποιος να την παράτησε εκεί με την υπόσχεση να γυρίσει πίσω να την βοηθήσει, όμως τελικά δεν κράτησε ποτέ τον λόγο του. Δυσκολεύεται να αναπνεύσει και το σώμα της, αν και ξαπλωμένο, πονάει με κάθε κίνηση που προσπαθεί να κάνει, καθώς η εξάντληση και μερικές, διάσπαρτες πληγές σε όλο της το σώμα δεν της επιτρέπουν να κινηθεί ελεύθερα.

Κοιτάζει το δωμάτιο, προσπαθώντας να απομνημονεύσει οτιδήποτε σημαντικό μπορεί να συγκρατήσει. Ένα ταλαιπωρημένο ξύλινο δάπεδο με διάφορες κακώσεις στιγματισμένες πάνω στην επιφάνεια του, τέσσερις τοίχοι με μία ταπετσαρία στις αποχρώσεις του σκούρου μωβ και του μαύρου, η οποία μοιάζει σαν να έχει δαντέλες σχεδιασμένες πάνω της. Ένα ψηλό ταβάνι, σκουρόχρωμο, που σχηματίζει έναν μικρό θόλο στο κέντρο, ακριβώς στο σημείο που διαφαίνεται ένας ζωγραφιστός κύκλος με αγκάθια στο κάτω μέρος του και ένας αετός με ανοιχτά τα φτερά του, έτοιμος να χιμήξει στο θήραμα του.

Δεν υπάρχουν πολλά έπιπλα γύρω στον χώρο. Ένα ψηλόλιγνο τραπέζι με ένα δαντελένιο πανί να τυλίγει την επιφάνεια του, ένα χοντρό βιβλίο με κιτρινισμένες σελίδες και πορτρέτα στους τοίχους. Πολλά πορτρέτα. Πορτρέτα απο ανθρώπους όλων των ηλικιών· γέροι, ενήλικες, έφηβοι, ακόμα και παιδιά, σαν μια εκτεταμένη οικογενειακή φωτογραφία.

Όλα τα πορτρέτα είναι κρεμασμένα το ένα δίπλα στο άλλο, καταλαμβάνοντας όλους τους τοίχους, έχουν ακριβώς το ίδιο σκουρόχρωμο, ξύλινο κάδρο και το μέγεθός τους είναι μεγάλο όσο ένα παράθυρο. Συνολικά θα είναι περίπου πενήντα, σαν να απεικονίζουν όλες τις γενιές κάποιας οικογένειας, αν και οι φυσιογνωμίες στα πορτρέτα δεν δείχνουν να έχουν κάποια συγγένεια μεταξύ τους.

Ένας από τους τοίχους, αυτός που βρίσκεται πίσω από το τραπεζάκι, έχει μόνο ένα κάδρο κρεμασμένο στην επιφάνεια του, το οποίο διαφέρει κατά πολύ με τα υπόλοιπα, καθώς είναι σαφέστερα μεγαλύτερο και πιο επιβλητικό, σαν η εικονιζόμενη μορφή να πρόκειται για τον πατριάρχη της οικογένειας, τον αρχηγό, τον πιο σημαντικό και ίσως τον γηραιότερο από όλους τους υπολοίπους, σαν αυτός να ήταν, είτε πολύ φιλόδοξος, ώστε να φτιάξει το δικό του πορτρέτο το πιο μεγαλοπρεπές, είτε πολύ αγαπητός από την οικογένεια του, ώστε να του στήσουν κάτι τόσο μεγάλο, όσο και η συμπάθεια τους προς αυτόν.