Ο Τελευταίος Εφιάλτης [Παύση Ανανεώσεων!]

Κεφάλαιο 4

Το κορίτσι βρίσκεται ξαπλωμένο σε ένα παλιό κρεβάτι που τρίζει και μυρίζει μούχλα μέσα σε ένα μικρό δωμάτιο, σκεπασμένη με ένα λεπτό σεντόνι. Φοράει ένα αέρινο, λευκό φόρεμα, που φτάνει μέχρι τα γόνατά της με μακριά μανίκια και το πρόσωπό της είναι χλωμό, πιο χλωμό από ότι συνήθως, σαν να έχει φύγει η ζωή από μέσα της, όμως είναι ζωντανή και κάτω από την νεκρική ησυχία του δωμάτιου, μπορεί να ακούσει ακόμα και τον σφυγμό της.

Στο δωμάτιο υπάρχουν αρκετά έπιπλα, παρά το γεγονός ότι είναι μικρό· το κρεβάτι πάνω στο οποίο είναι ξαπλωμένη, ένα ξύλινο, ξεχαρβαλωμένο κομοδίνο δίπλα του με δυο-τρία σκονισμένα βιβλία στο κάτω μέρος του και μία ντουλάπα με σπασμένους μεντεσέδες που κάνουν τα φύλλα της να τρίζουν και να χτυπούν μεταξύ τους με κάθε ριπή του ανέμου που φυσάει από το παράθυρο. Το παράθυρο είναι μεγάλο και καταλαμβάνει σχεδόν έναν ολόκληρο τοίχο, ενώ τα τζάμια του είναι ανοιχτά, αν και ραγισμένα ή ακόμα και σπασμένα σε πολλά σημεία.

Το νυχτερινό αεράκι τρυπώνει μέσα από το ανοιχτό παράθυρο και διώχνει τις δύο τρυπημένες και λερωμένες κουρτίνες που το διακοσμούν, σαν ελαφρά κύματα μέσα στο δωμάτιο και γεμίζει τον χώρο με ψύχος. Χαϊδεύει τα εκτεθειμένα λευκά της χέρια σαν απαλό ρούχο και κάνει την επιδερμίδα της να ανατριχιάζει και μερικές τούφες από τα μαλλιά της να χορεύουν πάνω στο μέτωπό της, σαν μεθυσμένες μπαλαρίνες.

Τα μαλλιά της πάνω στο λευκό της φόρεμα και κάτω από το απαλό φως του φεγγαριού που κρύβεται κάπου πίσω από το παράθυρο φαίνονται κατακόκκινα, σαν ένα μάτσο από φθινοπωρινά πλατανόφυλλα, που έχουν πέσει στο έδαφος, δημιουργώντας ένα χαλί από κόκκινες και ανοιχτές καφέ αποχρώσεις, σαν ανταύγειες. Είναι όμορφη, σαν νεράιδα, όμως η ομορφιά της δεν περιορίζεται μόνο στην εμφάνισή της.

Ανοίγει τα μάτια της και επιτέλους ξυπνάει, νιώθοντας πως έχουν περάσει αιώνες από τότε που κοιμήθηκε και της φαίνεται σαν όλα γύρω της να είναι άγνωστα. Ίσως επειδή είναι όντως άγνωστα. Νιώθει ένα βάρος, σαν κάτι να την απασχολεί, να την ενοχλεί και να βασανίζει στο μυαλό της, όμως είναι δύσκολο να θυμηθεί τι, γιατί ο πανικός την προλαβαίνει πριν καλά καλά προσπαθήσει να σκεφτεί λογικά. Την τρομάζει που όλα γύρω της είναι άγνωστα και ακόμα πιο πολύ την τρομάζει το γεγονός ότι δεν μπορεί να θυμηθεί γιατί βρίσκεται εκεί, ενώ ξέρει πολύ καλά πως θα έπρεπε μα ξέρει. Παράξενο.

Ίσως αν περίμενε να συνέλθει από το λήθαργο, το μυαλό της να επέστρεφε στους κανονικούς του ρυθμούς, όμως πριν αποφασίσει να ηρεμήσει, ακούει γοργά βήματα και μέσα σε μόλις λίγα δευτερόλεπτα η πόρτα του δωματίου της ανοίγει ξαφνικά και αντικρίζει το αγόρι.