Patron'um

Sahil Yürüyüşü

Eve gidince hemen pijamamı ve atletimi geçirdim üstüme. Olanları düşündüm.

Bugün onunla o kadar mutlu olmuştum ki.
Küçükken de babamla ıslanırdık yağmur altında.

Yüzümdeki salak gülümsemeyi silip Kaan'ı aradım.

"Alo?"

"Efendim İdil?"

"Kaçta buluşcaz?"

"Bilmem 2 saat sonra ? "

"Oluur.Hadi görüşürüz "

"Görüşürüz."

Televizyonu açtım ve kendime sandviç yapıp televizyon karşısına oturdum.Yemeği mi yiyip dizimi izlemeye devam ettim.

Kaan ile buluşacağımız vakit yaklaşınca yine jean tişört ve sahil soğuk olur diye salaş ince kumaş bir hırka giydim. Telefonumu ve 50 liramı pantolonuma sıkıştırdım.

Aşağı indiğimde yine Kaan ile karşılaştım.
"Naber?"

"İyidir sen?"

"İyii."

Yürümeye başladık. "Ee beni niye yürümeye çağırdın?Bir şey mi oldu?"

"Yooo öyle konuşuruz diye işte "

"İyi başla sohbete bari :)"

Gelsene oturalım şöyle. Denizin az gerisindeki çimlere oturduk.

"Ya hani biz iyi arkadaşız ya biraz kendimizden bahsedelim." Dedi bana dönerek Kaan.

KAAN
Ondan hoşlandığımı söyleyeceğim bugün. Kararlıyım!

"Neyden bahsedeyim ki.Benimle ilgili ne bilmek istersin?"

"Bilmem.Ailen?"

"Sana anlatamayacağım şeyler var,geç bu konuyu."

"Bana her şeyi anlatabilirsin,gerçekten " dedim güven verir bir sesle .

Bir süre baktı bana sonra bakışlarını denize çevirdi.

"Annemle kardeşim memlekette,burda kazandığım paranın nerdeyse yarısını onlara gönderiyorum.Babam yok,öldü.Ben sadece çalışmak için buraya gelmiştim ama düzenimi burada kurdum."

Gözlerinin dolduğunu görebiliyordum.

"Bana anlatmadığın başka şeylerin olduğunu düşünüyorum. "

Sol eliyle gözündeki yaşı sildi ve "Yok" dedi.

İdil'in başını omzuma yasladım ve ona sarıldım.Bu haline çok üzülmüştüm.O da bu hareketim sonrasında sanki günlerdir doluymuş gibi ağlamaya başladı.

"Ağlama lütfen. " onun ağlaması canımı yakıyor.

Bir süre sonra elleriyle yüzünü sildi ve "Peki senin ailen?" Diye sordu

O bana güvenmişti ve ailevi şeylerini anlatmıştı.Bende ona anlatabilirim herhalde.

"Annem ve babam trafik kazasında öldü.
Kardeşim 4 yaşındayken bende 11 yaşındaydım.18'ime kadar amcamla yaşadık.Sonra amcam batınca bizidd istemedi.Bende okulu bırakıp çalışmak zorunda kaldım falan işte." Dedim iç çekerek

Bir süre durdu öyle sonra "Kalkalım mı?" Diye sordu. Kalktık ve onu evine bıraktım.

"Teşekkür ederim Kaan.Bugün gerçekten rahatladım.Yanımda olduğun için sağol.Sen çok iyi bir arkadaşsın." Dedi.

Artık itiraf vakti geldi diye düşündüm.

"Bana güvenebilirsin anlattıklarını kimseye söylemem.Ben de sana güveniyorum ama ..."

"Ben seni sadece dost olarak görmüyorum"