W tej książce nic nie trzyma się kupy generalnie. Była pisana na początku gimnazjum, wiec proszę się nie dziwić. Zapraszam np. do „Aplikacji: Kopciuszek", która jest na lepszym poziomie według mnie. Czytasz na własną odpowiedzialność. Co zobaczysz...
Idę niekończącym się korytarzem. Hmmm... Ciekawe, co znajduje się za wielkimi drzwiami, które nie mają klamki tylko pączka z dżemem? Sądzę, że z dżemem truskawkowym. Zainteresowana ja, pociągam delikatnie lukier na pączku. Drzwi wypadają z zawiasów.
– Dziwne – myślę.
Przede mną staję dziewczyna o podobnym stroju do mnie, tylko białym. Wyciąga rękę po drożdżówkę z klamki. Zjada ją.
– Wreszcie cię znalazłam. Pamiętasz mnie? To ja, ta gadatliwa Daisy – uśmiecham się.
– Och, no tak. Nie poznałam cię w tej sukience – klejącą ręką pociąga mnie w głąb pomieszczenia.
Fuj. Domyślacie się chyba, jakiego koloru jest dosłownie wszystko w tym pokoju? Różowy. Super.
– To jest Kraina Tutaj. Jedna z wielu w świecie Erroru. Można też przyjąć, że to mój pokój – ciągnie. – Na pewno już poznałaś kilka swoich nowych mocy. Od razu mówię, że będzie ich coraz więcej. Boże, mam ci jeszcze tyle do powiedzenia. Słuchaj. Ludzie, którzy dotykali członków Erroru zostają wciągnięci w grę, dlatego cała nasza trójka unika kontaktów fizycznych w szkole. Oczywiście, zostają wprowadzeni w tę "zabawę" po jakimś czasie. W twoim przypadku to były trzy lata. Nie martw się, jeśli niczego nie zrozumiesz teraz. Będzie jeszcze czas o tym pogadać. Domyślam się, że chłopaki ci pomagają. To twój zaszczyt. Oni nie każdemu pomagają. Tylko tym, których lubią. I musisz wiedzieć coś jeszcze. Jeśli nie wygrasz, zginiesz. Jeszcze nikt nie pokonał moich braci, więc życzę ci powodzenia.
– Grayson wspomniał o tym, że zginę – przypominam sobie tę rozmowę.
– A powiedział ci, że masz określony czas na dotarcie do celu? – mruga do mnie rozbawiona, kompletnie nie wiem czym.
– Ile mam czasu? – irytuję się.
– Mało. Ile? Tego to nie wiem. Na mapie masz pokazany zegar. Wygląda jak przenośny komputer. On odpowie na twoje pytania. Nawet na te dziwne. Coś jeszcze?
– Wiesz, dlaczego nie mogę rozmawiać z Willem? – odnoszę wrażenie, że zadaję głupie pytanie.
– Odpowiedź a) Grayson jest zazdrosny. Odpowiedź b) coś poszło nie tak. Stawiam na to pierwsze.
– Może masz rację. Idziesz ze mną?– proszę, powiedz, że tak – myślę.
– Sama musisz zmierzyć się ze swoimi lękami – macha niedokończonym pączkiem i ucieka w stronę drzewa z waty cukrowej.
– Dobrze. Co jeszcze mnie czeka? Boże! – potykam się. Mogłam się tego spodziewać. I zapadam w „śpiączkę".
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
